Νοσταλγία και σφιχτοαγκαλιάσματα…

Στην αρχή της μεγάλης αγωνιάς τους  γι’ ανάπτυξη κι επέκταση  άπλωσαν χέρια-πλοκάμια προς όλες τις κατευθύνσεις, τυλίγοντας γερά κάθε τρυφερό βλαστό τους όπου εύρισκαν…
Κάποτε, κάπου στη μέση, συναντήθηκαν!
Δεν άλλαξαν δρόμο ωστόσο!
Άρχισαν να γαντζώνονται στον ξένο κορμό και να προχωρούν!
Τώρα στα πέντε μέτρα της διεκδίκησης για «γη και ύδωρ» στη άκρη του φράχτη, επικρατεί ηρεμία.
Γερά πιασμένες η μια πάνω στην άλλη, σφιχταγκαλιασμένες, φυτοζωούν μα δεν υποχωρούν!
Ειδικά αφότου βγήκαν τα πρώτα ανθάκια, μαράθηκαν και στη θέση τους πρόβαλλε καρπός, έχουν κάθε λόγο να επιμένουν!
Και στέκει ο δημιουργός αμήχανος μπρος τους, παρατηρεί το σύμπλεγμα φύλλων, κλωναριών και διαφορετικών καρπών  κι αναρωτιέται τι δεν έκανε καλά;
Δεν τους έδωσε τάχα μου αρκετά  μέτρα στην καθεμιά, για ν’ αναπτυχθούν;
Δεν τους έβαλε στηρίγματα για ν’ αναρριχηθούν;
Δεν πότισε; Δεν λίπανε;
Απορεί, μα δεν ανησυχεί!
Νοσταλγός των παλιών καμαρώνει τη σοδιά με ύφος υπερήφανου πατέρα…
Τρείς μικρές κολοκυθιές σαν και αυτές των παιδικών του  χρόνων θα του δώσουν σύντομα εκείνα τ’ αξέχαστα νεροκολόκυθα που τόσο του άρεσε να του δένουν στο μπράτσο -αντί για σωσίβιο- όταν μικρός μάθαινε να κολυμπά.
Κι απ’ την άλλη πλευρά άλλες τρείς θα παράγουν με τη σειρά τους σφουγγάρια οικολογικά σαν κι εκείνα, τα φυσικά,  των δυο γιαγιάδων του που τον έκαναν λαμπίκο μες στην τσίγκινη τη σκάφη…
Αυτά σκέφτεται, κοιτά το σύμπλεγμα και χαμογελά όλο νοσταλγία  ο κηπουρός…