“Νταβατζιδισμός”

Δεν υπάρχει επάγγελμα που να πολεμήθηκε τόσο πολύ χωρίς αποτέλεσμα όσο αυτό του “νταβατζή”, αν θεωρήσουμε ότι ο “νταβατζής” είναι επάγγελμα. Οπως βγαίνει απ’ τα λεξικά, πρόκειται για τον χαρακτηρισμό μιας ιδιότυπης απασχόλησης ενός προσώπου, ο οποίος παίρνει “χαράτσι” απ’ τις εισπράξεις που κάνει κάποιος άλλος, παρέχοντας προστασία ή εμφανιζόμενος ως προαγωγός, μαστροπός ή αγαπητικός ιερόδουλων.
Στην εποχή μας ο “νταβατζιδισμός” πολιτικοποιήθηκε. Στελέχη κοινωνικών ομάδων ή μέλη των ηγεσιών των έχουν χαρακτηρισθεί “νταβατζήδες”, γιατί απ’ αυτή τη δουλειά προσπορίζονται πάσης φύσεως οφέλη, που μεταφράζονται σε χρήμα. Η έννοια του όρου παραπέμπει στις οργανωμένες ομάδες με επιρροή στον κομματικό μηχανισμό, αξιώνοντας να μην πειραχτούν τα κεκτημένα… προνόμιά τους. Οι πολιτικοί έχουν καταδικάσει τους “νταβατζήδες” κατηγορώντας τους δημοσίως, ακόμα και νομοθετικές ρυθμίσεις, αν όχι να εμποδίσουν οριστικά τις δραστηριότητές τους, αλλά τουλάχιστον να τις περιορίσουν.
Ηταν πρωτοφανές να εκστομιστεί η λέξη “νταβατζής” από πρωθυπουργικά χείλη στου Μπαϊρακτάρη. Ο Κ. Καραμανλής, ευρισκόμενος στο στόχαστρο αυτών των ομάδων, αναγκάστηκε να πει το 2004 ότι «δεν θ’ αφήσουμε πέντε νταβατζήδες και πέντε κεκτημένα συμφέροντα να επηρεάζουν την πολιτική ζωή». Εννοούσε τους “νταβατζήδες” της πολιτικής ζωής και άλλες εξωθεσμικές ομάδες με την ευρύτερη έννοια του διαπλεκομένου χωρίς να τους κατονομάσει. «Μας πολεμούν, συμπλήρωσε, κάποια συγκεκριμένα συμφέροντα. Δεν θα ανεχθώ τη διαπλοκή και θα συγκρουστώ μ’ αυτήν». Λέγεται ως ανέκδοτο ότι ο ανιψιός Καραμανλής με την ανακάλυψη των πέντε νταβατζήδων και των πέντε διαπλεκομένων απάντησε στον θείο Καραμανλή μετά από 50 χρόνια στο ερώτημα «ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο».
Γνώριζε από πρώτο χέρι ότι αυτή η κάστα εκινείτο υπογείως, πασχίζοντας να μη θίγουν τα κακώς κείμενα, γι’ αυτό  αποφάσισε να μπει μια τάξη με νομοθετική ρύθμιση περί του “Βασικού Μετόχου”, που γινόταν λόγος για τους καναλάρχες. Δέκα χρόνια πέρασαν και οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες είναι ακόμα στον αέρα. Οι ιδιοκτήτες τους επέκτειναν τις δραστηριότητές τους ως “εθνικοί προμηθευτές” και εργολάβοι δημοσίων έργων, συνεχίζοντας απρόσκοπτα το έργο τους. Οι ολιγάρχες, τόση δύναμη είχαν, ώστε ίδρυσαν γραφείο στις Βρυξέλλες, κατέφυγαν στην Ε.Ε. καταγγέλλοντας τον νόμο ότι αντιβαίνει στα περί ελεύθερου ανταγωνισμού, με αποτέλεσμα να πετύχουν την αδρανοποίησή του.
Ετσι στην ελληνική πολιτική ζωή κάθε διαμαρτυρία περί των διαπλεκομένων ήταν “φωνή βοώντος εν τη ερήμω”! Είναι τόσο βαθιές οι ρίζες επιρροής τους, ώστε, αφού αποδόμησαν τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου, έκαναν μια στάση στον Παπαδήμο, για ν’ ακολουθήσει το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου, οι οποίοι είχαν κι αυτοί την ίδια τύχη.
Τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ., μετά την 25η Ιανουαρίου διαπίστωσε ότι δεν έχει να κάνει με τους εγχώριους “νταβατζήδες”, αλλά και με τους Ευρωπαίους της διαπλοκής. Οι ντόπιοι διά των Μ.Μ.Ε. κόπτονται για τη συγκρότηση κυβέρνησης εθνικού σκοπού, οι ξένοι δούλεψαν με αιχμή του δόρατος τον Βαρουφάκη ν’ ανοίξουν τα χαρτιά τους πώς θα λεηλατήσουν μέχρι μηδενισμού την Ελλάδα.
Η ομολογουμένη υφέρπουσα συντεχνία, που επιδιώκει να διαμορφώνει αποφάσεις σε χώρους, που ανήκουν σε εκλεγμένα όργανα της Πολιτείας, έξω από τα θεσμικά πλαίσια, χωρίς κανένα ηθικό φραγμό θα καταπολεμηθεί μόνο, αν υπάρξει πολιτική βούληση. Αν μέχρι τώρα δεν έχει λυθεί το πρόβλημα, είναι διότι δεν υπήρξαν καθαρές συνειδήσεις. Ο νέος πρωθυπουργός έχει το πεδίο ελεύθερο και είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει λύση προς τη σωστή κατεύθυνση, χωρίς να φοβάται και δίχως κραδασμούς. Ως γνωστόν “καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται”!