Ο διορισμός του Μάριο Ντράγκι ως επικεφαλής μιας κυβέρνησης “εκτάκτου ανάγκης” στην Ιταλία μπορεί να συγκριθεί με το ελληνικό αφήγημα του κ. Λουκά Παπαδήμα που κι αυτός τοποθετήθηκε με τη συναίνεση των περισσοτέρων κομμάτων του Κοινοβουλίου, να μετριάσει το άλμα του δημοσίου χρέους και να βάλει τέρμα στο μεταπολεμικό πρόβλημα της Ιταλίας που μέχρι τώρα από τότε έχει αλλάξει περί τις 70 κυβερνήσεις.
Οι προσδοκίες των Ιταλών, που επέλεξαν τον “σούπερ Μάριο” είναι μεγάλες, διότι υπέθεσαν ότι, όπως έσωσε την Ευρωζώνη το 2012, ως πρόεδρος της ΕΚΤ, έτσι με την εμπλοκή του στην πολιτική θα αντιμετώπιζε και την ιταλική οικονομία, βασιζόμενοι, ότι οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου θα εύρισκαν ένα σύμμαχο ν’ αντιπαραταχθούν στους σκληρούς του Βορρά.
Το πρόβλημα συνίσταται στο αν υπάρχει σχέση ανάμεσα στην πολιτική και στην οικονομία, ποιο υπερισχύει και αν προτιμηθεί το ένα ή το άλλο, ποιο σύστημα θά ’χει το “πάνω χέρι”. Είναι αυτονόητο, ότι ο πλούτος ελέγχει την πολιτική εξουσία και ο Ντράγκι θεωρείται, ότι υποστηρίζει τις θέσεις του όσο και αν συναντά αντιδράσεις στο πρόγραμμα, που χαράζει εν μέσω έξι κομμάτων διαφόρων απόψεων, τα οποία προκαλούν ασυνεννοησία και εντάσεις.
Ο εξωκοινοβουλευτικός πρ/ργός κατευθύνει μια κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας, χωρίς ν’ απουσιάζουν οι αντεγκλήσεις με τους αρχηγούς των συμμετεχόντων κομμάτων, όπως ο Ματέο Σαλβίνι της Λέγκας του Βορρά, που ζητά επιμόνως την άρση των περιοριστικών μέτρων, ενώ τα κρούσματα της πανδημάις βρίσκονται σε έξαρση. Ο τεχνοκράτης πρ/ργός δεν συμφωνεί με την άποψη, ότι οι παραγωγικές δραστηριότητες αποτελούν προτεραιότητα έναντι του αγαθού της υγείας. Αλληλέγγυος με τον Ντράγκι τάσσεται και ο αριστερός Υπουργός Υγείας.
Ο νέος πρωθυπουργός θέτει ως κριτήρια επιτυχίας την προσέλκυση πόρων, επενδύσεων, τη διατήρηση των υπαρχουσών εργοστασιακών επιχειρήσεων εντός και εκτός Ιταλίας, όπου μπορεί εκ πείρας να συνδιαλλαγεί αποτελεσματικά με τις αγορές. Η στάση του έναντι της Τουρκίας στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. ήταν αναμενόμενη, διότι δεν είναι άγνωστο, πόσο μεγάλα οικονομικά συμφέροντα διακυβεύονται στην παρακμάζουσα Τουρκική οικονομία. Ο πληθωρισμός είναι στα ύψη και ο Ερντογάν βρίσκεται με το ένα πόδι στο Δ.Ν.Τ., παρά τις επικλήσεις στον λαό, να προσφέρει στο κράτος, όσες οικονομίες έχει σε χρυσό και συνάλλαγμα για τη σωτηρία της πατρίδος, αν και οι πλούσιοι Τούρκοι φυγάδευσαν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό.
Άρα το μνημόνιο δεν θα το αποφύγει και οι επιτήδειοι καιροφυλακτούν. Ο Ντράγκι δεν θα αποστασιοποιηθεί, ούτε θα διαρρήξει τις σχέσεις του με την Τουρκία. Θα κοιτάξει το συμφέρον της Ιταλίας και “θ’ αρπάξει” όσα περισσότερα μπορεί, όταν η Τουρκία θα βρεθεί στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου. Οπως και η Μέρκελ, λοιπόν, θέλει θετικές σχέσεις με την Τουρκία έτσι και ο Ντράγκι έχει κατά νου πέραν πάσης αμφιβολίας, τη διατήρηση ανοικτών διαύλων με την Τουρκία και τη μη συμμετοχή του στις κλιμακούμενες εντάσεις της με Ελλάδα και Κύπρο.
Η Ρώμη όπως επιθυμεί να διαμορφώσει ισορροπίες στη Λιβύη μεταξύ Τουρκίας και Γαλλίας, χωρίς να υποστηρίζει το Παρίσι, το ίδιο θέλει να κάνει και στην Ανατολική Μεσόγειο μεταξύ Τουρκίας-Ελλάδος παραβλέποντας τις αντιδράσεις των Αθηνών. Πάντως η ελληνική διπλωματία δεν πανηγύρισε με τον Ντράγκι στο τιμόνι της Ιταλίας, αλλά ούτε “τά ’βαψε μαύρα”!
