Ανεζητήθη από τον Μάρτιο 2020 ομόφωνη στάση των “27” της Ε.Ε. απέναντι στην Άγκυρα για το προσφυγικό. Γερμανία και Γαλλία μαζί με την εκτός Ε.Ε. Μ. Βρετανία συνδιαμόρφωσαν με την Τουρκία μια συμβιβαστική αποδεκτή λύση και εκλήθησαν οι χώρες-μέλη να την υπογράψουν. Αυτή η εξωθεσμική σχέση Ε.Ε. – Τουρκίας δεν απέδωσε τα αναμενόμενα αποτελέσματα συνδιαχείρισης του τεράστιου μεταναστευτικού θέματος. Η Τουρκία εργαλειοποίησε το προσφυγομεταναστευτικό αδιαφορώντας για τη συμφωνία Μέρκελ- Ερντογάν και αγνοώντας το Διεθνές Δίκαιο, έστειλε στον Έβρο μετανάστες με πούλμαν απ’ την Κων/πολη.
Ο Μάριο Ντράγκι ήταν τότε επικεφαλής της Ε.Κ.Τ. και δεν του έπεφτε λόγος ν’ ανακατευθεί. Όταν έγινε πρωθυπουργός της Ιταλίας, στο στόχαστρό του βρέθηκε η εξωτερική πολιτική της Ε.Ε. που θεωρούσε, ότι εστερείτο στοιχειώδους συνοχής. Έδειξε θάρρος και αποφασιστικότητα, να μιλήσει για την Τουρκία “έξω από τα δόντια”. Επεφύλαξε τον επίμαχο χαρακτηρισμό για τον Τούρκο πρόεδρο “δικτάτορας” αλλά πρόσθεσε ότι «οι χώρες μας είναι υποχρεωμένες να συνεργάζονται με άτομα σαν κι αυτά διατηρώντας τις απόψεις και τις ιδέες του…». Πυροδότησε, όμως, άμεσες αντιδράσεις εκ μέρους της Άγκυρας. Είπαν, πώς είναι δυνατόν ένας μη εκλεγμένος, αλλά διορισμένος πρω/ργός, να αποκαλεί δικτάτορα έναν εκλεγμένο πρόεδρο Δημοκρατίας και μάλιστα με μεγάλη πλειοψηφία!
Ενα δημοφιλές πρόσωπο, σαν τον Ντράγκι, θα μπορούσε ίσως, νά ’βρισκε κάποια άλλη φρασεολογία απ’ το πλουσιότατο δυτικό λεξιλόγιο, να χαρακτηρίσει κάποιον όσο απεχθής και αν του ήταν. Μπορεί ο Ντράγκι να συνέδεσε τη δήλωσή του με τις εκφράσεις Τούρκων αξιωματούχων εναντίον του για το ταξίδι στη Λιβύη, καθ’ όσον η Άγκυρα με τη Ρώμη έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα σχετικώς με τη διαχείριση των υδρογανανθράκων.
Όταν ο Ζαν Κλώντ Γιούνκερ ήταν πρόεδρος της Κομισιόν, είχε προτείνει την υποχρεωτική αποδοχή προσφύγων από τις χώρες της Ε.Ε. με ποσοστώσεις κατ’ αναλογίαν του πληθυσμού των, αλλά δεν κατάφερε να ανακάμψει τις αντιστάσεις μερικών Ευρωπαίων ηγετών, κυρίως του Ούγγρου Ορμπάν, που έλεγε, ότι απειλείται η ασφάλεια της χώρας του.
Ο Ντράγκι ως πρ/ργός πλέον της τρίτης μεγάλης δύναμης της Ε.Ε. έρχεται με ειλικρίνεια και λογική να προτείνει λύση αντιμετώπισης του προβλήματος από τη ρίζα του. Εκεί που πληρώνουμε, λέει, την Τουρκία για χρόνια, να μην στέλνει μετανάστες στην Ευρώπη μέσω του Αιγαίου και του Έβρου, ας το κάνουμε και στη Λιβύη απ’ την οποίαν όσοι μετανάστες δεν χρησιμοποιούνται για καταναγκαστική εργασία και ξεφύγουν απ’ την κακοποίηση, τους βιασμούς, τις δολοφονίες και την πώληση, καταφεύγουν στη Λαμπεντούζα, η οποία έχει “βουλιάξει” και η κατάσταση έχει γίνει αφόρητη.
Ο Ιταλός πρ/ργός δεν διατίθεται να συναινέσει στην Επόμενη Σύνοδο Κορυφής, να θεωρηθούν Τουρκία και Λιβύη “ασφαλείς χώρες” για τους μετανάστες, είτε διότι ο Τούρκος πρόεδρος με τον πρ/ργό της Λιβύης είναι “δικτάτορες”, είτε διότι είναι αναξιόπιστοι.
Σημειωτέον ότι απ’ το λιμάνι της Μιζουράτα, που έχει παραχωρηθεί στην Τουρκία για 99 χρόνια φεύγουν τα σαπιοκάραβα με μετανάστες για τη Λαμπεντούζα.
Πάντως το προσφυγικό δεν μπορεί ούτε να μοιρασθεί στην Ε.Ε., ούτε να εξαφανισθεί αν δεν δοθούν κίνητρα στις χώρες απ’ τις οποίες φεύγουν, να τους κρατήσουν εκεί και να τους δώσουν δουλειά, κάτι που υπαινίχθηκε ο Ντράγκι.