Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζουζέπε Κόντε παραιτήθηκε πιστεύοντας ότι θα προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές, προσφιλής πολιτική ενασχόληση των Ιταλών, τις οποίες θα κέρδιζε και θα ξανακυβερνούσε. Όμως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα, αντί να κάνει εκλογές έδωσε στον παραιτηθέντα πρωθυπουργό διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης συνασπισμού με τον Ματέο Ρέντσι. Ο τελευταίος δεν δέχθηκε, αντιδρώντας για τα πρόσωπα και το πρόγραμμα.
Ο Ματαρέλα προκειμένου η Ιταλία να μη βρεθεί σε ακυβερνησία, εν μέσω πανδημίας και οικονομικής ύφεσης, έβαλε στην άκρη τους πολιτικούς και παίζοντας το τελευταίο του χαρτί, εστράφη στους τεχνοκράτες να κυβερνήσουν τη χώρα.
Υπάρχουν “τεχνοκράτες” και “τεχνοκράτες”. Άλλοι μένουν απλώς με το όνομα και άλλοι διαπρέπουν, γίνονται αξιόλογοι, αναγνωρίσιμοι και δεν… χάνονται. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο Μάριο Ντράγκι, που μετά από πολλές περιπλανήσεις, πέρασε και από την Goldman Sachs, γνωστή Τράπεζα για τα ελληνικά swaps, διορίστηκε επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) το 2011.
Ο “Super Mario”, όπως του ‘μεινε παρατσούκλι, είχε πει «θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί, για να σώσουμε το κοινό νόμισμα, το ευρώ». Πράγματι έσωσε την Ευρωζώνη με την «πολιτική χαλάρωση». Τώρα κλήθηκε από τον Ματαρέλα να σχηματίσει κυβέρνηση «υψηλών προδιαγραφών», να σώσει και την Ιταλία από την κρίση. Σημειωτέον ότι η στάση του Ντράγκι ήταν ανεπίτρεπτα άσχημη, έως «πολιτικά εκδικητική» για τη χώρα μας με το “κούρεμα” του χρέους, επιβάλλοντας το PSI και ύστερα τα capital controls το καλοκαίρι του 2015 με συνένοχο τον κ. Βαρουφάκη.
Δεν ήταν βιτρίνα ο κεντρικός τραπεζίτης στην Ε.Κ.Τ. Την κατέστησε ισχυρή και κατάφερε να παίρνει αποφάσεις ανεπηρέαστος από τις υποδείξεις της γερμανικής Μπούντεσμπανκ, όπως συνέβαινε με τον προκάτοχό του Κλωντ Τρισέ. Το τελευταίο επίτευγμά του ήταν το “Ταμείο Ανάκαμψης”, για να αντιμετωπιστούν οι ζημιές στα κράτη – μέλη της Ε.Ε. απ’ την πανδημία της Covid – 19. Θεωρείται ικανός να διαχειριστεί τα 209 δισεκ. ευρώ, που θα πάρει η Ιταλία απ’ αυτό το Ταμείο. Έληξε η θητεία του στην Ε.Κ.Τ. το 2018 και τον αντικατέστησε η Γαλλίδα Κριστίν Λαγκάρντ.
Ο Μάριο Σαλβίνι θέλει να στηρίξει κυβέρνηση προσωπικοτήτων υπό τον Μάριο Ντράγκι, πιστεύοντας ότι μόνον έτσι μπορεί να λυθεί το περίπλοκο πρόβλημα της ιταλικής κυβερνοκρίσης, αν και οι σκέψεις διίστανται αν το ταλέντο του Ντράγκι είναι αρκετό να βγάλει την Ιταλία απ’ τα δεινά που τη ζώνουν.
Πάντως ευήκοον ους θα τείνουν, να στηρίξουν τον Ντράγκι η ιταλική Αριστερά, που τον εκτιμά για τον Κεϊνσιανισμό του, να μεριμνά το κράτος για την ενίσχυση της απασχόλησης, το Κέντρο που τάσσεται με τους Ευρωπαίους, όπως και η δεξιά “Φόρτσα Ιτάλια”.
Πάντως ο Ντράγκι ως κεντρικός τραπεζίτης της Ευρωζώνης υπηρέτησε τον νεοφιλελευθερισμό. Επέτυχε την μείωση του πληθωρισμού και την χορήγηση χαμηλότοκων δανείων, καλείται δε να κάνει το ίδιο για το ιταλικό χρέος που υπερβαίνει το 150% του ΑΕΠ και για το έλλειμμα που ξεπερνά το 11%.
Οι Τεχνοκράτες ενίοτε τα καταφέρνουν καλύτερα απ’ τους πολιτικούς, αρκεί όταν παίρνουν στα χέρια τους εξουσία, να μην μετατρέπονται από τεχνοκράτες σε πολιτικούς.
