Η πρώτη μου επαφή με τους Γιατρούς Του Κόσμου ήταν το 1998. Τότε, στο αεροπλάνο προς την Αθήνα, είχα πολλές ερωτήσεις στο μυαλό μου. Μόλις με είχαν καλέσει από τα κεντρικά των ΓτΚ για μια συζήτηση που θα γινόταν σε σχέση με μια αποστολή-πρόγραμμα στο Ιράκ. Τι θα πήγαινα εγώ να κάνω εκεί; 12 χρόνια στα Πανεπιστήμια και μια ευκαιρία στην Ευρώπη για μία καριέρα που δεν είχε καμιά σχέση με τους γιατρούς και τα φάρμακα. Και όμως! Γύρισα στα χρόνια του πολέμου στον Λίβανο, το 1981, όταν μία χούφτα πιτσιρικάδες είχαμε μόλις ολοκληρώσει τη βασική στρατιωτική εκπαίδευση και μια επιδερμική αναφορά στις πρώτες βοήθειες. Νομίζαμε ότι μ’ αυτό το ελάχιστο θα γίνουμε ήρωες της κοινωνίας. Σε λίγες μέρες θα ήταν η πρώτη μας αποστολή: μία βόμβα που έπεσε δίπλα στο σχολείο μας, κραυγές για βοήθεια, όλοι μας που σπεύσαμε να βοηθήσουμε, οι μισοί όμως εκείνη τη μέρα δεν γύρισαν στα σπίτια τους -μία δεύτερη βόμβα έπεσε. Φόβος, οργή και όρκος- μία καινούρια ζωή ξεκίνησε για όλους μας τότε: θέλω να βοηθήσω.
Ο Εθελοντισμός είναι μια ταυτότητα που όταν την αναλαμβάνεις με πίστη δεν μπορείς να κάνεις πίσω. Γίνεται τρόπος ζωής και σκέψης. Ο εθελοντής δεν γίνεται μόνο μέσα σε τέσσερις τοίχους. Τι σημαίνει να έχω το σήμα μιας ανθρωπιστικής οργάνωσης στο αυτοκίνητό μου και να περάσω με κόκκινο, να μη σταματήσω για να περάσει μια μάνα που σπρώχνει ένα καροτσάκι; Κοιμάσαι εθελοντής και ξυπνάς εθελοντής. Στο δρόμο, στην παρέα, στο καφενείο, όσο ζεις, όπου ζεις, είσαι μάρτυρας και εκπρόσωπος μιας ωραίας χειρονομίας. Αρκεί να το πιστεύεις ολόψυχα.
Οι Γιατροί του Κόσμου είναι μια από αυτές τις εθελοντικές, ανθρωπιστικές οργανώσεις που βρέθηκαν ξαφνικά να σηκώνουν μεγάλο βάρος λόγω της αδυναμίας του κεντρικού συστήματος υγείας της χώρας αλλά και της απουσίας των τοπικών αρχών σε πολλούς τομείς. Δεν θέλω να πολιτικοποιήσω το λόγο μου αλλά όσο σημαντική κι αν είναι η ανθρωπιά που έχει μέσα του ο καθένας και όση μεγαλοψυχία κι αν έχει ο εθελοντής, η κοινωνία μας–πέρα από τα αισθήματα αλληλεγγύης–χρειάζεται και την έμπρακτη προσφορά από τους έχοντες. Πολλοί θέλουν να προσφέρουν και δεν μπορούν. Ωστόσο, περισσότεροι είναι εκείνοι που μπορούν αλλά δεν θέλουν. Μας τιμά κάθε προσφορά– είναι η δάδα μας μέσα στο σκοτάδι της σκληρής πραγματικότητας σε μια εποχή λαιμαργίας και εκμετάλλευσης. Κάθε ευρώ που προσφέρεται, ναι, σώζει μια ζωή, γιατί φθάνει σε χέρια που ορκίστηκαν να σώζουν ζωές, να φυτεύουν το χαμόγελο σε κάθε πονεμένο χείλι.
Ταυτόχρονα όμως, ο εθελοντής δεν είναι θεός παρότι μερικές φορές μπορεί να αισθάνεται έτσι. Είναι ένας άνθρωπος που ζει σε μια κοινωνία που δεν την έχει φτιάξει ο ίδιος, ούτε ιδεολογικά ούτε πολιτιστικά. Όπως η κοινωνία έχει τις αδυναμίες της, έτσι και ο εθελοντής έχει τις δικές του αδυναμίες… Είναι χαρά να είσαι εθελοντής, αλλά δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πόσες φορές άκουσα : «Μα εσείς πάτε ταξίδια»… Πόσο κατανοητό είναι άραγε ότι η αποστολή δεν είναι ταξίδι αναψυχής αλλά ρίσκο για τη ζωή του εθελοντή που πηγαίνει σε εμπόλεμες ζώνες ή σε περιοχές με μολυσματικές ασθένειες οι οποίες έχουν εξαληφθεί από την Ευρώπη; Πόσες φορές δεν άκουσα ότι είμαι άκαρδος επειδή δεν μπορούσα να δώσω φάρμακα σε κάποιον που ο γιατρός του ήταν ο γείτονας με προφορική συνταγή; Κι πόσες φορές δεν με απεκάλεσαν «ρατσιστή», επειδή δεν μπορούσα να δώσω φάρμακα σε κάποιον που τυχαίνει να είναι από άλλη θρησκεία αλλά ζήτησε με τη δική του ευθύνη ένα φάρμακο;
Από την άλλη όμως, πόσες φόρες δεν βρέθηκα στον έβδομο ουρανό με το ευχαριστώ από το χαμόγελο μίας μητέρας που μόλις εμβολιάστηκε το παιδί της; Ή από το ζεστό βλέμμα ενός παππού που βρήκαμε το φάρμακό του; Ή μια γιαγιά που δεν χρειάστηκε να περιμένει μέρες ή και μήνες για να εξεταστεί και να βρει την κατάλληλη βοήθεια;
Ο Εθελοντισμός είναι αυταπάρνηση —όχι αυτοπροβολή. Σε όλους αυτούς τους αφανείς ήρωες που προσφέρουν το χρόνο τους, τον κόπο τους, αγαθά και φάρμακα και οικονομική στήριξη από το υστέρημά τους και που τα πρόσωπά τους δεν προβάλλονται από τα φώτα της δημοσιότητας, λέω ευχαριστώ! Η βοήθεια προς τον άνθρωπο μπορεί να μην αλλάξει όλο τον κόσμο, αλλά μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο αυτού του ανθρώπου!
Ηλίας Ναΐμ Γαττάς
Παρακολουθησαμε μια πολυ ωραια μουσικη παρασταση τη Παρασκευη 12 Ιουλιου στο Mega Place απο τη σχολη ars musica της Αννα Διγαλακη.., αφιερωμενη στη φιλανθρωπι,α αφιερωμενη στους Γιατρους του Κοσμου..
Οι μαθητες και οι καθηγητες εδωσαν το καλυτερο εαυτο τους , μας μαγεψαν με τις φωνες τους και αισθανθηκαμε οτι πραγματι η μουσικη δεν ειναι μονο τεχνη , δεν ειναι τεχνη για λιγους, ειναι μια τεχνη που μιλα στη καρδια ολων , ειναι για ολους..
Ευχαριστουμε θερμα τη κ Διγαλακη, τους μαθητες και καθηγητες αλλα και ολους εσας που συνεισφερατε με τροφιμα και χρηματα για ενισχυση των δρασεων μας…
Oι Γιατροι του Κομσου ευχαριστουν την κ Μπολιωτη υπευθυνη της “ΟΞΥΓΟΝΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΠΟΛΙΩΤΗ” για την χορήγηση χρήσιμων ιατρικών εργαλείων για της ανάγκες του πολύιατρείου μας
Σκέψεις… από μιαν εθελόντρια
-Αλήθεια, υπάρχει κανένας δρόμος της Ελλάδος που να φέρει το όνομα αυτού τού ευφυούς ανθρώπου και μεγάλου επιστημονικού μας ευεργέτη; αναρωτιέται σε ένα άρθρο του ο καθηγητής Μπαμπινιώτης.
Η αλήθεια να λέγεται. Μεγάλη χάρη χρωστάει η χώρα και η ιστορική μας γνώση στον Μάικλ Βέντρις. Όμως ο Εγγλέζος αυτός αρχιτέκτονας που κατάφερε το 1953 να αποκρυπτογραφήσει την γραμμική γραφή Β΄ μόνο σε κάποιους λίγους, ασχολούμενους με την αρχαιολογία, είναι γνωστός. Οι περισσότεροι εξακολουθούμε να αγνοούμε τον ίδιο και το έργο του.
Οι γλωσσολόγοι λένε πως η ιστορία ξεκινάει από τότε που έχουμε γραπτά κείμενα. Μαζί με την γραφή, ισχυρίζονται, αναπτύσσεται και ο πολιτισμός του κάθε λαού που αναγνωρίζεται και μεταδίδεται ακριβώς μέσα από τα ευρισκόμενα γραπτά του. Γιατί αυτά είναι οι δημιουργίες του πνεύματος του. Και σύμφωνα με τους ίδιους επιστήμονες η γλώσσα, η κάθε γλώσσα, δεν είναι μόνο ένα εργαλείο. Είναι ο πολιτισμός, η ιστορία, η ταυτότητα, ο τρόπος της σκέψης, η ύπαρξη του κάθε λαού.. Είναι σίγουρα και μέσο συνεννόησης. Αλλά αν δεχθούμε ότι η γλώσσα είναι μόνο αυτό, τότε της στερούμε το βάθος, το εύρος και την σημασία της. Και την μειώνουμε. Γιατί στην ουσία η γλώσσα είναι αξία. Όπως άκουσα τώρα τελευταία να λέει κάποιος ειδήμων, ο πολιτισμός είναι άμεσα συνδεδεμένος με την γλώσσα που μιλούν οι άνθρωποί που τον δημιουργούν. Αν μιλούσαν διαφορετική γλώσσα τότε και ο πολιτισμός τους θα ήταν αλλιώτικος.
Μέχρι το 1953 λοιπόν ήταν αποδεκτό ότι η ιστορία μας ξεκινούσε από τον 8 π.Χ. αιώνα τότε που ήταν καταγεγραμμένο το πιο παλιό δείγμα ελληνικής γραφής. Ο Μάικλ Βέντρις όμως κατάφερε να διαβάσει την γραφή της γραμμικής Β΄ που είχε βρεθεί σε πήλινες πινακίδες πρώτα στην Κνωσό και μετά στην Πύλο και είχαν χρονολογηθεί από το 1450 π.Χ.
Το αστείο είναι πως όταν ο Βέντρις ξεκίνησε την εργασία του αυτή πίστευε ότι η γραφή που μελετούσε ήταν η ετρουσκική. Και άλλοι ειδικοί την ίδια εποχή προσπαθούσαν να σπάσουν το μυστικό αυτής της παράξενης καταγραφής. Όλοι συμφωνούσαν σε ένα πράγμα. Η γραφή αυτή ήταν αδύνατο να είναι Ελληνική. Ο Βέντρις δοκίμασε πολλούς τρόπους και προσπάθησε να διαβάσει τις πινακίδες που μελετούσε με βάσει άλλες γλώσσες. Και όταν η μια αποτυχία διαδεχόταν την άλλη και αφού δεν είχε πια άλλη επιλογή δοκίμασε και τα Ελληνικά. Ώ του θαύματος. Οι πινακίδες διαβάστηκαν. Αποδείχτηκε βασίμως πλέον ότι οι άνθρωποι που έγραψαν τα κείμενα αυτά –λογιστικά κατάστιχα ως επί το πλείστον, αλλά όχι μόνο- μιλούσαν και έγραφαν Ελληνικά. Ανακάλυψη τεράστιας σημασίας αφού μετέφερε την αρχή του γραπτού Ελληνικού πολιτισμού στον 15ο π.Χ. αιώνα. Χάρισε δηλ στην Ελληνική ιστορία άλλα επτακόσια χρόνια.
Ο Βέντρις δεν ήταν αρχαιολόγος. Αρχιτέκτονας ήταν. Αλλά είχε κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες. Μάθαινε εύκολα ξένες γλώσσες. Και είχε μια σπάνια ευφυΐα που τον βοηθούσε «να διακρίνει την τάξη μέσα στο φαινομενικό χάος», όπως έλεγαν οι συνεργάτες του. Στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο σπάει τους κώδικες των Γερμανών. Μετά τον πόλεμο ασχολείται ερασιτεχνικά με κάτι που του είχε κινήσει το ενδιαφέρον από τότε που παιδί 14 χρονών άκουσε τον Άρθουρ Έβανς να λέει. Πως οι πινακίδες της Κνωσού δεν είχαν διαβαστεί ακόμα. Γίνεται στόχος και κρυφή του επιθυμία. Να είναι αυτός που θα τις διαβάσει πρώτος. Και τα καταφέρνει. Στα 30 του χρόνια και σε συνεργασία με τον ελληνιστή Τζων Τσάντγουικ ανακοινώνουν την αποκρυπτογράφηση της λεγόμενης γραμμικής Β΄ που μας γνωρίζει έναν άγνωστο κόσμο πολιτισμού. Συγχρόνως μεγενθύνει τα όρια της Ελληνικής ιστορίας.
Ο Μάικλ Βέντρις σκοτώνεται στα 34 του χρόνια σε τροχαίο ατύχημα.
Παρ ότι οι Έλληνες θεωρώ ότι του χρωστάμε μεγάλη χάρη, ωστόσο τον γνωρίζουμε ελάχιστοι. Πάντα θα αναρωτιέμαι αν θα είχε καταφέρει να προχωρήσει στην λύση της γραμμικής Α΄ αν δεν είχε φύγει τόσο πρόωρα από την ζωή. Ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να επιτύχει και αυτόν τον στόχο.
Εγώ σήμερα με αυτό το κείμενό μου και με την ευκαιρία της επετείου της 12ης/7/1922 ημέρας που γεννήθηκε, κάνω ένα μικρό μνημόσυνο για τον άνθρωπο αυτό. Αναγνωρίζω το χρέος μας. Γιατί οι Έλληνες –αλλά και όλη η ανθρωπότητα νομίζω-χρωστάμε πολλά σε αυτόν και το έργο του.
Μιας και η ιστορία καθορίζει, δίνει ταυτότητα και φυσιογνωμία σε κάθε λαό, μέσα σε τούτο δω το παγκοσμιοποιημένο σύμπαν που ζούμε. Κι αυτός άνοιξε ένα καινούργιο παράθυρο τόσο στην δική μας ιστορία, όσο και στην παγκόσμια.
Μπεμπλιδάκη Αγγελική
Τα στατιστικά για την εβδομάδα από 08/07/2019 έως και 12/07/2019 είναι
ΕΛΛΑΔΑ 23
ΜΑΡΟΚΟ 7
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 6
ΑΛΒΑΝΙΑ 3
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 3
ΣΥΡΙΑ 2
ΑΛΓΕΡΙΑ 2
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 2
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 2
ΓΕΩΡΓΙΑ 1
ΤΟΥΡΚΙΑ 1
ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ 1
ΛΙΒΑΝΟΣ 1
ΤΥΝΗΣΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 55
