Τέσσερα γράμματα το όνομά του, δύο φωνήεντα και δύο σύμφωνα. Δύο συλλαβές με τον τόνο στη λήγουσα. Ο Αμίρ. Το ενδεκάχρονο παιδί απ’ το Αφγανιστάν που κληρώθηκε να κρατά την ελληνική σημαία στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, πριν από λίγες μέρες και αντί γι’ αυτήν βρέθηκε να κρατά την πινακίδα με τον τίτλο του σχολείου του, του για λίγους μήνες σχολείου του. Το παιδί απ’ το μακρινό Αφγανιστάν που ο πόλεμος και η προσφυγιά το πέταξαν μαζί με τα δύο μικρότερα αδέλφια του και τη μάνα τους στην Αθήνα, ύστερα απ’ την Μυτιλήνη. Ενα παιδί που άθελά του φανέρωσε, εκτός των άλλων και ένα μέρος απ’ τη σαπίλα που υπάρχει στο ημέτερο “βασίλειο της Δανιμαρκίας”, κάποια αποστήματα απ’ τον πανταχού παρόντα ρατσισμό αλλά και κάποια δείγματα του πάντα κραταιού λαϊκισμού.
Ανοίγω παρένθεση. Η σημαία της Ελλάδος… Το “ιερό πανί το γαλανό και τ’ άσπρο κομμάτι απ’ ανοιξιάτικο και ξάστερο ουρανό, κατά δήλωση του ποιητή, μ’ έναν σταυρό στην πάνω αριστερή του γωνία. Προς υπογραφήν. Από όλους τους εντός και εκτός Ελλάδας Έλληνες, αλλά και από τους συμμετέχοντες της ελληνικής παιδείας… Η σημαία του Αφγανιστάν… Ένα άλλο “ιερό” πανί από τρεις κάθετες λωρίδες χρώματος μαύρου, κόκκινου και πράσινου με έμβλημα ένα τζαμί. Προς υπογραφήν. Από όλους τους εντός και εκτός Αφγανιστάν Αφγανούς αλλά και από τους τυχόν συμμετέχοντες της αφγανικής παιδείας… Η σημαία της ανθρωπιάς. Σίγουρα το ιερότερο πανί με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, σ’ όλες τις αποχρώσεις τους, μ’ όλα τα κάθε λογής εμβλήματα. Προς υπογραφήν. Απ’ όλους όσοι «θέλουν να λέγονται άνθρωποι|, ανεξαρτήτως ενθικότητας, θρησκείας, γλώσσας, φύλου, καταγωτής, τάξεως…», κλείνω την παρένθεση.
Ο λίθος του αναθέματος (περισσεύουν οι αναμάρτητοι απανταχού της γης και όχι μονο εν Ελλάδι) στον διευθυντή του Σχολείου που “πήρε” λέει, τη σημαία απ’ το Αφγανάκι για να τη “δώσει”… σ’ ένα Αλβανάκι… Εναν Δάσκαλο που τιμά με έργα την Δασκαλοσύνη υπηρετώντας την αθρωπιά και υπηρετεί την Ανθρωπιά τιμώντας την Δασκαλοσύνη. Κατά που δηλώνουν οι δάσκαλοι και οι γονείς του Σχολείου του και η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος. Ο λαϊκισμός που “φέρνει” ενίοτε και τον ρατσισμό σε όλο του το απαίσιο πρόσωπο… Ο ρατσισμός που στη συγκεκριμένη περίπτωση στοχοποίησε τον Αμίρ, “στέλνοντας” στο σπίτι που τον φιλοξενούσε απειλές για τη ζωή του. Για να μείνω μόνο σ’ αυτά και να μην χαρακτηρίσω την “κίνηση” του Πρωθυπουργού της Χώρας να καλέσει τον Αμίρ και να του “χαρίσει” την ελληνική σημαία, που άλλοι, λέει, του την “πήραν”…
“Ανοίγω παρένθεση: «Φαλακρά γερόντια ξεδοντιασμένα/ οι πάλλαι ποτέ μεγάλες λέξεις,/ ξεθωριασμένες, άθλιες, με βακτηρίες,/ παρελαύνουν μπροστά/ στ’ ανηλέητα νήπια ερωτηματικά,/ τους επίσημους της νεότητας./ Τρεμάμενες, σκονισμένες/ προσέρχονται μπροστά/ στην εξεταστική επιτροπή/ εκλιπαρώντας έναν βαθμό, γύρω εκεί.. στη “βάση”. Το ποίημα μου “Κατάντια”, από την ποιητική συλλογή ΚΑΖΟΒΑΡ. Κλείνω την παρένθεση.
Η αλληλογραφία μας
Αιμιλία Παπαβασιλείου, αρχιτέκτονα – ποιήτρια, Χανιά: “Οσο ελπίζω, δρω./ Απελπισμένη, γράφω./ Με τη γραφή ανασυντάσσομαι./ Όσο ελπίζω, γράφω”. Εκ βαθέων η εξομολόγηση σου στο τέλος της τελευταίας (τρίτης) ποιητικής σου συλλογής “Στα βαθιά”, που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα κι αυτή από τις εκδόσεις “Γαβριηλίδη”, Έμμυ! Έμεινα πολύ σ’ αυτούς τους στίχους σου, ιδιαίτερα σ’ αυτόν τον υπέροχο “Όσο ελπίζω, γράφω”, όχι όμως μόνο σ’ αυτούς. Με απασχόλησαν έντονα όλα μα όλα και τα είκοσι ένα “εξομολογητικά” ποιήματά σου. “Λάβετε φάγετε την αδυναμία μου”… Αυτήν την φράση άκουγα να μου λες, μετά την ανάγνωση του καθενός απ’ αυτά. Ταυτόχρονα, ωστόσο, και μια άλλη: “Πιέτε εκ της δυνάμεώς μου, πάντες!” Κι αν έχω γεμίσει τα περιθώρια των σελίδων του βιβλίου σου με σημειώσεις μου, διαβάζοντάς τα! Κι αν με καλούν τα ποιήματά σου να επιστρέφω σ’ αυτά! Όπως για να δώσω ένα δείγμα γραφής, στο “Με το κερί”: “Τα φανάρια σβηστά/ κάποια βλάβη της ΔΕΗ κι απόψε./ Συνηθίσαμε πια το σκοτάδι./ Κανείς δεν θα μας ανάψει τα φώτα./ Με ένα μικρό κερί, ένας ένας, μία μία,/ πρέπει να πάρουμε την απόφαση/ να φωτίσουμε τον δρόμο”. Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς, και για την αφιέρωση, Έμμυ!
