«Ἐάν μὴ ἤ οἱ φιλόσοφοι βασιλεὺσωσιν ἐν ταῖς πὸλεσιν ἤ οἱ βασιλῆς τε νῦν λεγόμενοι καὶ δυνάσται φιλοσοφήσωσι γνησίως τε καὶ ἱκανῶς καὶ τοῦτο εἰς ταὐτὸν συμπέσῃ, δυναμὶς τε πολιτική καὶ φιλοσοφία …. Οὐκ ἔστι κακῶν παῦλα ταῖς πόλεσι, δοκῶ δ’ οὐδέ τῷ ἀνθρωπίνῳ γένει».
(Αν δεν συμβεί ή να κυβερνήσουν στις πολιτείες οι φιλόσοφοι ή να φιλοσοφήσουν σωστά και τέλεια αυτοί που τώρα τους αποκαλούμε βασιλιάδες και Κυβερνήτες, έτσι ώστε η πολιτική δύναμη και η φιλοσοφία να συναντηθούν στο ίδιο πρόσωπο, δε θα έχουν τελειωμό οι συμφορές στις πολιτείες, νομίζω, ούτε και σε όλο το ανθρώπινο γένος).
(ΜΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΡΗΣΗ “ΠΟΛΙΤΕΙΑ” V, 473 d-e).
Καθώς διαβαίνουν οι καιροί και προσπερνούν οι χρόνοι, στην καταναλωτική κοινωνία που ζούμε και στην εποχή της δολίως κατευθυνόμενης παγκοσμιοποίησης, αλλά και της ταυτόχρονης ηθικοοικονομικής κρίσης, εύλογο και φυσικό είναι οι νεότερες γενιές ή ν’ αγνοούν παντελώς τα περί Ναζισμού και του Αδόλφου Χίτλερ (Adolph Hitler, 1889-1945), είτε κι αυτά που ξέρουν να είναι ελλιπή και επουσιώδη. Θεωρούμε λοιπόν σκόπιμο και αναγκαίο να προτάξουμε συνοπτικά κάποια σημαντικά περί τούτων στοιχεία, ως ακολούθως:
Ως γνωστόν, η Γερμανία βγήκε ηττημένη από τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914 – 1918). Και για τον λόγο αυτό, ως κατεστραμμένη οικονομικά και κοινωνικοπολιτικά, αλλά και ταπεινωμένη εθνικά, αναγκάστηκε να υπογράψει τις «εκδικητικές» συνθήκες ειρήνης, στις 28-6-1919 στην αίθουσα κατόπτρων των Βερσαλλιών, (πόλη της βόρειας Γαλλίας, άλλοτε κατοικία των Γάλλων βασιλέων, με μεγαλοπρεπή ανάκτορα) εκεί όπου πριν από 48 χρόνια είχε ιδρυθεί η Γερμανική Αυτοκρατορία.
Κι εκεί η κατά κράτος ηττημένη Γερμανία υποχρεώθηκε:
α) Ν’ αφοπλιστεί, β) να παραχωρήσει όλες τις αποικίες της, γ) ν’ αναγνωρίσει κάποιες περιοχές (Ρηνανία, Σαάρ) ως αποστρατικοποιημένες ζώνες, δ) να πληρώσει στους νικητές βαρύτατες αποζημιώσεις. Αλλά στην ουσία οι συνθήκες αυτές, με την τιμωρό και εκδικητική ειρήνη, εμπεριείχαν ταυτόχρονα και το σπέρμα ενός νέου μεγάλου πολέμου, που μετά 20 χρόνια (1939) ήρθε πράγματι ως Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, αφάνταστα όμως πιο ολέθριος και πιο καταστρεπτικός (11 περίπου εκατομμύρια θύματα είχε ο Α’, όμως 50 εκατομμύρια ο Β’)! Κι αυτό πάρα πολύ νωρίς το είχαν προβλέψει κορυφαίοι και πασίγνωστοι Ακαδημαϊκοί Οικονομολόγοι2. Γι’ αυτό λοιπόν η Γερμανία, ως ήταν επόμενο αντιμετώπισε τεράστια εσωτερικά προβλήματα (εξυπηρέτηση δανείων, πληθωρισμός, ανεργία κ.λπ.), που έκαμαν τους Γερμανούς να αισθάνονται ένα είδος εθνικής καταισχύνης, που οδήγησε σ’ ένα εκρηκτικό κοινωνικό κλίμα. Κι αυτό αποτυπώθηκε πολύ εύστοχα στα κείμενα των Γερμανών διανοουμένων της εποχής εκείνης3.
Έτσι ο εγκληματικά μεγαλομανής και παρανοϊκά φιλόδοξος Χίτλερ (που όμως έγινε Καγκελάριος της Γερμανίας το 1933), βρήκε πρόσφορο και γόνιμο έδαφος, στο διάστημα του μεσοπολέμου να σπείρει τις ιδέες του για τον Εθνικοσοσιαλισμό (ναζισμό), που αναπτέρωναν τις βαρύτατα και πολλαπλώς πληγωμένες καρδιές των Γερμανών. Διότι ο Χίτλερ υποσχόταν στους Γερμανούς μία Γερμανία όχι μόνο οικονομικά αυτάρκη και εθνικά υπερήφανη, αλλά και πανίσχυρη και αήττητη Γερμανία, η οποία θα κυριαρχούσε στον κόσμο! Ετσι από τη θεωρία πήγε στην πράξη, αρχίζοντας από τη νεολαία, την οποίαν οργανώνει σε παραστρατιωτικούς οργανισμούς. Καθιστά το Ναζιστικό κόμμα ως το μόνο νόμιμο πολιτικό σχηματισμό του κράτους, από τον οποίον πρέπει αποκλειστικά να προέρχονται όλοι οι πολιτικοί άνδρες και οι Κρατικοί λειτουργοί. Εξυμνείται ο μουσικοσυνθέτης Βάγκνερ (1813 – 1883), επειδή ύμνησε τις αρχαίες Γερμανικές θεότητες. Και εξιδανικεύεται η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους ως εικόνα και πρόσωπο της Μεγάλης Γερμανίας. Ετσι όμως γεννήθηκε μια νέα ηθικοπολιτικοκοινωνική θρησκεία, με τους αγίους και τους ήρωές της, με τη λατρεία του αρχηγού και με θεμελιώδες δόγμα το ρατσισμό, δηλαδή τη θεωρία πως υπάρχει μια ανώτερη φυλή, η Αρεια φυλή, στην οποίαν ανήκουν οι Γερμανοί, ενώ οι υπάρχουσες άλλες, όπως η Εβραϊκή, και οι Τσιγγάνοι είναι κατώτερες. Και στο όνομα αυτού του Ναζιστικού ρατσισμού βασίστηκαν αργότερα τα κατά της ανθρωπότητας εγκλήματα και δολοφονήθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως Εβραίοι, στα ανθρωποφάγα Ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης! Και για του λόγου το ασφαλές παραθέτουμε τρία χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το πρόγραμμα του Ναζιστικού κόμματος:
• Απαιτούμε γαίες και έδαφος για να θρέψουμε τον λαό μας και για να εγκαταστήσουμε το περίσσευμα του πληθυσμού μας.
• Πολίτες του Γερμανικού κράτους μπορούν να είναι μόνον αυτοί που ανήκουν στην ίδια φυλή. Επομένως ο Εβραίος δεν μπορεί να γίνει Γερμανός πολίτης.
• Οποιος δεν είναι Γερμανός πολίτης δεν μπορεί να ζήσει στη Γερμανία, παρά ως ξένος και θα υπόκειται στους νόμους που ρυθμίζουν την τύχη των ξένων 4.
Ο Εθνικοσοσιαλισμός του Χίτλερ εκμεταλλεύτηκε και καταχράστηκε τα βάθρα της Ευρωπαϊκής φιλοσοφίας για τη ζωή, ταυτόχρονα όμως διακήρυξε πως αλήθεια είναι εκείνο το ψέμα που είναι χρήσιμο σε μια ορισμένη φυλή ανθρώπων, δηλαδή την Αρεια φυλή των Γερμανών.
(«Εάν ψεύδεσθε, πρέπει τα ψεύδη σας να είναι πελώρια … Και απ’ το πιο μεγάλο από τα ψέματα πάντοτε γίνεται πιστευτό ένα μέρος του… Μόνο μια θύελλα καυτού πάθους μπορεί ν’ αλλάξει τη μοίρα των λαών» 5).
Ο ναζισμός κήρυξε σαφώς και διατράνωσε πως οι ανθρώπινες αξίες6 δημιουργούνται ή χάνονται σύμφωνα με τη διαδικασία μίας δυναμικής ζωής, βιολογικά από την ισχυρότερη και δυναμικότερη ράτσα, κοινωνικά από τη νέα τάξη πραγμάτων και πολιτικά από την εκρηκτική βία μιας επαναστατικής ομάδας, που στην προκειμένη περίπτωση αποτελούν οι Μάγιστροι και οι Ποντίφηκες του Ναζισμού ακολουθούμενοι από τους φανατικούς ζηλωτές και θιασώτες των. Για τον ναζισμό λοιπόν ορθή ζωή ήταν η ισχυρή και βίαιη ζωή μιας αριστοκρατικής στρατοκρατίας, που διαφεντεύει τις τύχες των άλλων και κυβερνά τον κόσμο. Και αυτή η διαφορετική κοινωνικοπολιτική αρχή και αξία έπρεπε ν’ αρχίσει από την εκπαίδευση των νέων στα Σχολεία. Γι’ αυτό και ο Χίτλερ εδρομολόγησε μια διαφορετική σχολική αγωγή, λέγοντας:
«Στα σχολεία μου θ’ ανδρωθεί μια νεολαία, που θ’ αλλάξει τον κόσμο. Θέλω μια νεολαία απότομη, αυταρχική, ατρόμητη και ισχυρή… Δε θέλω πνευματική καλλιέργεια. Η επιστήμη θα διέφθειρε τη νεολαία μου… Θέλω να μάθει να νικά και στις σκληρότερες δοκιμασίες, τον φόβο και τον θάνατο. Αυτό είναι το ύψιστο κατόρθωμα μιας ηρωικής νεολαίας» 7.
Όμως ολ’ αυτά σημαίνουν πως ο νέος άνθρωπος, αντί να ποδηγετείται από τους διαχρονικούς ηθικούς κανόνες της κοινωνικής διαβίωσης και συμβίωσης, είναι γαλουχημένος και σκόπιμα κατευθυνόμενος να βυθίσει τη συνείδηση και την ψυχή του στην ομαδική υπερφίαλη συνείδηση μιας Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας, όπως βέβαια την οραματιζόταν και την εκπροσωπούσε ο νέος Προφητάναξ 8 και μέγιστος Αρχιερέας αυτής Αδόλφος Χίτλερ, ο Φύρερ (= ηγέτης, οδηγός Εθνους).
Και συνοψίζοντας λέμε πως ο Εθνικοσοσιαλισμός ευαγγελιζόταν την υπεροχή του υπερανθρώπου της Αρείας φυλής, που πανίσχυρος και κραταιός θα είχε κάτω από την μπότα του την ανθρωπότητα όλη. («Ντόυτσλαντ, Ντόυτσλαντ, ύμπερ άλες», δηλαδή, «πάνω απ’ όλα η Γερμανία!»).
Με τέτοιες λοιπόν αποκρουστικές ηθικοφιλοσοφικές νότες και κοινωνικοπολιτικά ανεστραμμένες ντιρεχτίβες, φυσικό και επόμενο ήταν ο ναζισμός να επικρεμάται ως δαμόκλειος σπάθη 9 και ρομφαία γεγυμνωμένη, που ν’ απειλεί και να διαγράφει τον αιμάτινο κύκλο της ζωής των άλλων, των θεωρουμένων κατώτερης φυλής, αλλά και ανθρώπων που τους θεωρούσε εμπόδιο στα παγκόσμια κυριαρχικά σχέδια του…
Γι’ αυτό και κάποια αποφράδα μέρα από τα σκοτεινά άντρα του Γ΄ Ράιχ 10 ξαμολήθηκαν, σαν σφοδροί θυελλώδεις άνεμοι, οι ορδές του ναζισμού, που απλώθηκαν κι εξελίχθηκαν σε τυφώνες καταστρεπτικοί στα τρίστρατα της οικουμένης, αρχίζοντας από την Ευρώπη και τις όμορες με τη Γερμανία χώρες.
Και πρώτο θύμα του ναζισμού ήταν η Πολωνία, για την κατάληψη της οποίας το σύνολο των στρατιωτικών επιχειρήσεων ονομάσθηκε «Λευκή περίπτωσις» (Γερμανικά Φάλλ Βάις). Η σε διαταγή για την πραγμάτωση της έφθασε στα Στρατηγεία των Ομάδων Γερμανικών Στρατιών με την ακόλουθη μορφή: «Υ=1.9.4.4.5», το γεγονός που εσήμαινε πως «η έναρξη του πολέμου, η ώρα Χ της μοίρας της Γερμανίας και του κόσμου είναι η 1 του 9ου (Σεπτεμβρίου) 1939 και ώρα 4 και 45΄ το πρωί» 11.
Αλλά να πάμε και στα δικά μας, τη ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ.
1. Ανάτυπον από το βιβλίο μου «ΑΦΡΟΔΙΤΗ/ΠΑΛΜΟΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ-ΕΛΛΑΔΑΣ ΔΟΞΕΣ».
2. Αυτό το είχε πει και κατά κάποιο τρόπο προβλέψει το 1920 ο γνωστός Πανεπιστημιακός Καθηγητής στο Κέιμπριτζ Τζον Μέιναρντ Κέινς, με την εργασία του The Economic Consequences of the Peace, (Οι Οικονομικές συνέπειες της Ειρήνης).
3. Η Όπερα της Πεντάρας του Μπρέχτ υποδεικνύει αυτή τη άθλια κοινωνική πραγματικότητα της τότε Γερμανίας.
4. Βλέπε Π. ΜΙΛΖΑ «Φασισμός και αντιδραστικές ιδεολογίες στην Ευρώπη» (1969). Τα παραπάνω είναι δημοσιευμένα στο Σχολικό εγχειρίδιο Ιστορίας για την Γ΄ Λυκείου, σελ. 177 των Β. ΣΚΟΥΛΑΤΟΥ- Ν. ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ – Σ. ΚΟΝΔΗ, Εκδόσεις Ο.Ε.Δ.Β.
5. Βλέπε Αδόλφου Χίτλερ «Ο αγώνας μου».
6. Αξία: ο,τιδήποτε ηθικό, λογικό, πολιτικό, κοινωνικό κ.λ.π αποτελεί αντικείμενο επιδοκιμασίας, επαίνου και μίμησης.
7. Βλέπε Γ. Χόφερ «Εθνικοσοσιαλισμός από τα κείμενα», (Απόσπασμα από τις συνομιλίες του Χίτλερ με τον Ράουσνιγκ), που επίσης αναφέρονται στο προαναφερθέν Σχολικό εγχειρίδιον Ιστορίας για τη Γ΄ Λυκείου, σελ.187.
8. ΠΡΟΦΗΤΑΝΑΞ : Προφήτης και ταυτόχρονα βασιλιάς. Η ονομασία αυτή κατά πρώτον αναφέρεται στο Δαυίδ, προφήτη, βασιλιά και ποιητή των ψαλμών της Παλαιάς Διαθήκης.
9. Δαμοκλής –«Δαμόκλειος σπάθη»: Ο Δαμοκλής ήταν αυλικός και μεγάλος θαυμαστής του αρχαίου τυράννου των Συρακουσών (Σικελίας) Διονύσιου του πρεσβύτερου, για τον οποίον εκφραζόταν με υπερβολικό θαυμασμό για την ευδαιμονία του. Και ο Διονύσιος, για ν’ αποδείξει στον Δαμοκλή το πόσο επισφαλής είναι η ευτυχία των τυράννων, τον κάλεσε σε πολυτελέστατο γεύμα, προς το τέλος του οποίου ο Δαμοκλής έντρομος είδε πως πάνω από το κεφάλι του ήταν κρεμασμένο με τρίχα αλόγου ένα σπαθί, που συμβόλιζε το επισφαλές της ευδαιμονίας, που εκείνος υμνούσε. Απ’ αυτό το περιστατικό προέρχεται και η παρομοιώδης φράση Δαμοκλέους ή Δαμόκλειος σπάθη.
10. Ράιχ (Γερμανικά Reich): Σημαίνει τη Γερμανική επικράτεια, το Γερμανικό Κράτος, σε συνάρτηση με μια ορισμένη περίοδο της Χώρας. Ο όρος επικράτησε κυρίως το έτος 1924, όταν η Γερμανία, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εξουθενωμένη ζητούσε μια διέξοδο, μια νέα πολιτειακή οργάνωση, ούτως ώστε πανίσχυρη πάλι να προβάλει στο διεθνές προσκήνιο και να πραγματοποιήσει τις εθνικές και τις διάφορες άλλες επιδιώξεις της. Ως πρώτο Ράιχ θεωρείται η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Δύσης, δηλαδή η Γερμανία από το 10ο αιώνα έως τα μέσα του 17ου αιώνα. Τότε με τη συνθήκη της Βεστφαλίας (1648) η Αυτοκρατορία ακρωτηριάστηκε. Και μετά την ανάδειξη της Πρωσσίας σε ιδιαίτερο βασίλειο εκείνο το πρώτο Ράιχ υπέστη θανάσιμο πλήγμα. Το δεύτερο Ράιχ δημιουργήθηκε από τον Βίσμαρκ, μετά το Γαλλογερμανικό πόλεμο του 1870. Ο Μέγας εκεί πολιτικός επέτυχε και πάλι την ενότητα του Γερμανικού Κράτους και την ανάδειξη της χώρας σε μεγάλη δύναμη. Το Β΄ Ράιχ είχε ζωή μόνον το 47 ετών. Διαλύθηκε το 1918 μετά την ήττα της Γερμανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την πτώση της Αυτοκρατορίας Γουλιέλμου Β΄. Βλέπε Περιοδικό «ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ» σελ. 5-6, τεύχος Νο 6, Δεκέμβριος 1968, Αθήνα.
11. Βλέπε Ραιημόν Καρτιέ «Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου», τόμος Α΄, σελ. 8. Εκδόσεις Πάπυρος Πρεςς (ΒΙΠΕΡ).
