Pascal Buresi Γάλλος καθηγητής
Πανεπιστημίου
και υπεύθυνο
έρευνας στο CNRS (Εθνικό Κέντρο
Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας) Συγγραφέας-ερευνητής Δημοσίευσε το 2005 μια
Ιστορία του ΙΣΛΑΜ
Εκδόσεις LAROUSSE
Μετάφραση: Φώφη Νάσσου
Εκδόσεις Κασταλία 2007,
στις Γνώσεις του 21ου αιώνα
ειδική έκδοση για
την Ελευθεροτυπία..
ΣΤΟ ΙΣΛΑΜ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ: Ο ΘΕΪΚΟΣ
Αντίθετα με τον Χριστιανισμό το ΙΣΛΑΜ δεν διαχωρίζει σαφώς την πολιτική από τη θρησκεία. Στην πραγματικότητα το κράτος στη γη του Ισλάμ αποτελεί περισσότερο μια «εξουσία», παρά ένα κράτος με τη δυτική έννοια του όρου.
Το σύστημα διακυβερνήσεως του Χαλιφάτου είναι μια και μόνη εξουσία για όλη τη Μουσουλμανική Κοινότητα, που την διαδέχθηκε ένα πλήθος βασίλεια και έθνη, ώστε το μόνο που τα συνδέει σήμερα είναι η σχέση τους, περισσότερο ή λιγότερο στενή, με το παραδοσιακό μουσουλμανικό δίκαιο.
Στο Ισλάμ υπάρχει μόνο ένας νομοθέτης ο θεϊκός νόμος που αποτελεί πλαίσιο στο οποίο εντάσσονται οι πολιτικέ αντιλήψεις και τα παραδοσιακά κοινωνικά πολιτικά συστήματα αλλά παρόλο που οι μουσουλμάνοι εκτελεστές του Νόμου διορίζονται κανονικά από την εξουσία δεν θεωρούνται αντιπρόσωποί τους.
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΑΛΙΦΑΤΟΥ
Ο Χαλίφης επικεφαλής της Ούμα (δηλαδή της κοινότητας των πιστών) βρίσκεται στην κορυφή της Ιεραρχίας συγκεντρώνοντας όλες τις εξουσίες: Κυβέρνησης και διοίκησης, τις οποίες μπορεί να μεταβιβάσει σε κάποιον από τους αναπληρωτές του, όπως είναι οι βεζίρηδες-υπουργοί ή σύμβουλοι και κατήδες (δικαστές) ή διοικητές. Το χαλιφάτο αποτελεί το σημείο συνάντησης του κοσμικού με το ιερό, του δικαίου με τη θρησκεία. Όσον αφορά την ανάδειξη του χαλίφη εμφανίστηκαν τρεις τάσεις. Η νομιμοποιητική τάση που εκπροσωπεί τα δικαιώματα του Αλή.
Αυτή η τάση δημιούργησε το αξίωμα του σιίτη Ιμάμη. Ενώ η δεύτερη τάση εκφράζει τις παλιές αντιλήψεις των Βεδουίνων περί ισότητας και ανεξαρτησίας, του χαλίφη, σ’ αυτή τη δεύτερη φάση πρέπει να επιλέξει ο ιμάμης τον αρχηγό δια βοής σύμφωνα με το παραδοσιακό έθιμο, με το παραδοσιακό έθιμο των χαρτζιτών…
Η τρίτη όμως τάση αντιπροσωπεύει τη Σουνιτική ορθοδοξία.
Η Ούμμα εκλέγει μόνη της το χαλίφη από τα μέλη της φυλής του προφήτη στη Μέκκα, με τη συναίνεση των νομομαθών που δίνουν όρκο πίστης (μπαΐγια) και καθιερώνουν την «κοσμική θεοκρατία υπέρ της ισότητας». Στην επικράτεια του Χαλιφάτου το σύστημα που ισχύει σε κάθε έδαφος, καθορίζεται από το νομικό καθεστώς των προσώπων και από το είδος της φορολογίας.
ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΩΝ ΣΤΟΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ
Ο συγγραφέας Pascal Buresi στις σελίδες 100-101 αναφέρει τις γνωστές διαμάχες όπως:
Α) Αφγανιστάν -μεταξύ των αμερικάνων και των υποστηρικτών των Ταλιμπάν
Β) Αλγερία: Εμφύλιος πόλεμος στη δεκαετία του 90
Οι πόλεμοι του σύγχρονου ισλαμισμού:
Κυβέρνηση κατά των ισλαμιστικών κινημάτων καθώς και του αυτονομιστικού κινήματος των Βερβέρων
Γ) Εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Σέρβων και Βοσνίων Μουσουλμάνων
Δ) Κύπρος αντιπαράθεση ελληνικής και τουρκικής κοινότητας
Ε) Αίγυπτος, μόνιμες βιαιοπραγίες των ισλαμιστών εναντίον της μειονότητας των Χριστιανών.
ΣΤ) ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ, Ισλαμιστικές ενέργειες στην επαρχία Ασέχ και βιαιοπραγίες μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων στο Ανατολικό Τιμόρ
Ζ) ΙΡΑΚ βιαιοπραγίες μεταξύ των κοινοτήτων των Σιϊτών, του Σουνιτών και των Κούρδων.
Η) ΜΑΡΟΚΟ αυτονομιστικό κίνημα των Σαχράντ
Θ) Πακιστάν, έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ των υποστηρικτών των αμερικανών και των ισλαμιστών κινημάτων.
Σομαλία μόνιμα εμφύλιος μεταξύ φραξιών Μουσουλμάνων και
Σουδάν μόνιμος εμφύλιος Μουσουλμάνων του Βορρά και Χριστιανών κ.λπ.
ΟΙ ΙΣΛΑΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ
Όμως, παράλληλα με όλες αυτές τις συνεχείς αντιπαραθέσεις του μουσουλμανικού κόσμου μεταξύ τους αλλά και μεταξύ άλλων (βασικά χριστιανών) αντιπάλων ο συγγραφέας εντόπισε τα σημεία όπου εκδηλώθηκαν ισλαμιστικές επιθέσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, αποκαλύπτοντας ότι πρόκειται για εντελώς διαφορετικές ενέργειες εναντίον των που ήταν (βασικά εχθροί των ΗΠΑ) Νέα Υόρκη αλλά και κατά Ιράκ ή Αφγανιστάν ή εναντίον των δυνάμεών τους στο εξωτερικό, Υεμένη 200….., Μαδρίτη 2004, Λονδίνο 2005, ενέργειες εναντίον δυτικών τουριστών (Ινδονησία, Αίγυπτος, Κένυα). Αλλά και εναντίον δυτικών οικονομικών παραγόντων (Υεμένη) και Γάλλοι Τεχνικοί στο Πακιστάν. Κι ακόμα, μουσουλμανικές επιθέσεις εναντίον των κυβερνήσεων που θεωρούνται υποτελείς στην Ουάσιγκτον (Αφγανιστάν, Σαουδική Αραβία, Φιλιππίνες), καθώς και εν ενεργεία τοπικής εμβέλειας (Ρωσία και το ζήτημα των Τσετσένων, Ινδία και το ζήτημα του Κασμίρ).
ΑΡΚΕΙ ΜΙΑ ΣΠΙΘΑ ΓΙΑ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΕ ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΟΛΕΜΟ
Με όλα αυτά τα δεδομένα Μουσουλμανικών επιθέσεων σε Δύση και Ανατολή, καθώς και (μετά την έκδοση του βιβλίου) επιθέσεων στην Κεντρική Ευρώπη πρέπει να κρίνουμε ότι δεν υπάρχει πια καμιά ασφάλεια στον πλανήτη ένεκα των μουσουλμανικών επιθέσεων και των σκληρών αντιθέσεων μεταξύ τους.
Για να σημειώσει ο καθηγητής Πασκάλ Μπουρεζί ό,τι το τόξο των κρίσεων και οι νέες μορφές διαμάχης του Μουσουλμανικού κόσμου είτε πρόκειται για τις σχέσεις στο Μαρόκο και την Ευρυτανία ή την Αλγερία, είτε ανάμεσα στο Ιράκ και το Ιράν, είτε στο Πακιστάν και στην Ινδία.
Σ’ αυτή τη μεγάλη κρίση του μουσουλμανικού κόσμου που συγκλονίζεται από συνεχείς αναταραχές ΑΡΚΕΙ ΜΙΑ ΣΠΙΘΑ για να μετατρέψει σε ανοικτό πόλεμο με συνέπειες τραγικές αν αυτές οι δυνάμεις αποκτήσουν που πολύ ή λίγο αποκτήσει πυρηνικά όπλα.
ΔΩΔΕΚΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΕΝΑΝΤΙ 380 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ
Πάντως, οι Ισλαμιστές (σελ. 123) προάγουν συνεχώς την ιδέα μιας μετωπικής σύγκρουσης μεταξύ θρησκειών, με αναφορά στη σύγκρουση των πολιτισμών, του καθηγητή του Harvard Χάντιγτον, ο οποίος δεν παρέχει σφαιρική εικόνα γι’ αυτές τις διαμάχες γύρω από τα όρια του Μουσουλμανικού κόσμου, για να αφήνει να εννοηθεί ότι οι διαμάχες αυξάνονται και επιδεινώνονται όσο αυξάνεται ο αριθμός των Μουσουλμάνων, πάντως, σήμερα, οι Μουσουλμάνοι της Αφρικής και της Ασίας που ζουν στη Δυτική Ευρώπη είναι περίπου 13 εκατομμύρια, μικρός αριθμός έναντι των 380 εκατομμυρίων Ευρωπαίων.
Όμως, δεν έχει, φοβούμαστε σχέση ο αριθμός γιατί από τα 12 αυτά εκατομμύρια, όπως έχουμε ζήσει μπορούν ολίγοι να ανατινάξουν ζωτικά ευρωπαϊκά κέντρα.
Ο ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ ΔΙΕΞΑΓΕΙ ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Όμως, βασικά, ιδεολογικά, ο Ισλαμισμός διεξάγει μάχη κατά της «διεφθαρμένης και παρακμιακής Ευρώπης», προσπαθώντας να υπερνικήσουν την αντιπαλότητα μεταξύ των αραβικών χωρών και να συσπειρώσουν τους Μουσουλμάνους που δεν είναι άραβες.
Με τους ισλαμιστές να διαδίδουν έντονα την ιδέα ενός θεμελιώδους επιβεβλημένου ανταγωνισμού ανάμεσα στις αξίες του ισλαμικού κόσμου και τη λεγόμενη «διαφθορά» του δυτικού κόσμου, τους οποίους αργά ή γρήγορα θα είναι δυνατό να νικήσουν τις δυτικές κοινωνίες απορρίπτοντας τις επιδράσεις του παρακμιακού πολιτισμού τους. Τελικά, για τους Μουσουλμάνους η «λεγόμενη Δημοκρατία» είναι ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ.
