Ο Τσάρος, ο ΕΝΦΙΑ και ο Χότζας

Ητανε λέει μια αχανής έκταση που δεν τη χώραγε το μάτι του ανθρώπου και εκεί σε ένα ξέφωτο ήταν ο Μιναρές του Χότζα.
Μέσα στην έρημη χώρα λίγοι διαβάτες πέρναγαν πια απ’ τον μιναρέ· είχε μείνει μόνο η παλιά δόξα και ο γαϊδαράκος του Χότζα· Ναστραδίν τον φωνάζανε, νομίζω, στα μικράτα του…
Ο Γιουσούφ πέρασε λόγγους και βουνά και πανηγύρια, πέρασε και ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη έφτασε κατάκοπος στον Μιναρέ.
Απ’ έξω καθότανε ο Χότζας με μια στωική υπέρβαση στα μάτια και διάβαζε ένα χαρτί.
«Τι διαβάζεις πολυχρονεμένε;», ρώτησε με λίγο θάρρος ο Γιουσούφ.
«Ηλθε ο ΕΝΦΙΑ για τον μιναρέ!», αποκρίθηκε ο Χότζας.
– «Να δεις που τούτο ’δω συμβολίζει ένα “αυτογκόλ”· έχει μια οσμή αποικιοκρατίας», μονολόγησε ο Ναστραδίν.
«Τι λες πολυχρονεμένε; Εγώ δεν ξέρω γράμματα», αντιγύρισε ο Γιουσούφ.
– «Πού να στα εξηγώ με τους πολιτικούς παιδί μου! Πρώτα βάζουν τον οικονομικό στόχο και μετά επινοούν τον φόρο… Οπως ο Πασάς».
Πάλι δεν κατάλαβε ο Γιουσούφ.
Ητανε βλέπεις και του λούμπεν προλεταριάτου.
Σηκώθηκε ο Χότζας, κοίταξε τον Μιναρέ, χάιδεψε το γένι του και είπε: «Ο Τσάρος μια φορά είχε φορολογήσει τη γενειάδα. Θα ξουριστώ…
Αλλά πώς θα είμαι μετά Χότζας;».
Ανυδρία, ήλιος και ιδρώτας συνέθεταν μια σκιά στην αχανή έκταση και με τον γάιδαρο βουβό…