Ιστορία 1η: Ένα από τα πρώτα Αρχαιοελληνικά μαθήματα που παρακολούθησα ως προπτυχιακός φοιτητής στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης στο μακρινό χειμερινό εξάμηνο του 1987-88 ήταν η τραγωδία του Σοφοκλή “Οιδίπους Τύραννος”.
Έχοντας διδαχτεί αποσπάσματά της και στην γ’ λυκείου, πίστευα ότι θα μπορούσα εύκολα να περάσω το μάθημα έστω και με τη βάση_ όπως και έτσι έγινε τελικά.
Αυτό, όμως, που μου έμεινε αξέχαστο από εκείνο το μάθημα συνέβη κατά την γραπτή εξέτασή του στο πέρας του εξαμήνου. Ο διδάσκων είχε μεταξύ των ερωτήσεων και αν γνωρίζουμε ποιοι άλλοι τραγικοί ποιητές εκτός από τον Σοφοκλή είχαν γράψει τραγωδία με θέμα τον Οιδίποδα.
Γράφω, λοιπόν, ότι στους ποιητές αυτούς συμπεριλαμβάνεται και ο Αχαιός ο Ερετριεύς που είχε ζήσει και γράψει τον 5ο αιώνα π.Χ.. Εκείνη τη στιγμή με ρωτά ένας συμφοιτητής μου που δίναμε μαζύ το μάθημα να του πω κάποιο όνομα γιατί δεν ήξερε κανέναν. Του ψιθυρίζω “Αχαιός”, σίγουρος ότι με άκουσε. Όταν βγήκαμε έξω, μου είπε ότι έγραψε καλά στο μάθημα και με ρωτά πώς είπα το όνομα που του έδωσα. Και μόλις του λέω “Αχαιός”, μου αποκρίθηκε ότι κατάλαβε και έγραψε “Αχελώος” και σκάσαμε και οι δύο σε ασταμάτητα γέλια, γιατί ποταμός που να γράφει τραγωδίες ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει κάτι που δεν θα απασχολούσε ποτέ ξανά τον φίλο μου αφού είχε όπως λέει γράψει τόσο όσο χρειαζόταν το μάθημα…
Ιστορία 2η: Πρόσφατα, βρήκα κάποιες παλιές σημειώσεις από τα χρόνια που μετά το πανεπιστήμιο διάβαζα μόνος μου αρχαιοελληνικά κείμενα για να συντηρώ την φιλολογική μου παιδεία. Ανάμεσα σε αυτές ήσαν και κάποια αποσπάσματα του γνωστού Αθηναίου πολιτικού και ρήτορα των κλασικών χρόνων Ανδοκίδη και σκέφτηκα να τα δώσω για βιβλιοδεσία.
Τα πάω, λοιπόν, στο γνωστό μου βιβλιοδετείο. Όταν τα παρέλαβα έτοιμα, κοιτώ στη ράχη του τόμου και αντί “Ανδοκίδης” βλέπω γραμμένο “Ανθοκίδης”. Θυμήθηκα με το “μαργαριτάρι” αυτό τον “Αχελώο” των φοιτητικών χρόνων και λύθηκα στα γέλια ευχαριστώντας τους βιβλιοδέτες και φεύγοντας για το σπίτι.
Το “μαργαριτάρι” αυτό σκέφτηκα ότι πιθανότατα θα οφειλόταν στο ότι ναι μεν στο σχολείο διδάχτηκε ο βιβλιοδέτης μου περί Ανδοκίδου αλλά ποτέ δεν έδινε σημασία στα Αρχαία Ελληνικά εάν ο τρόπος που τα διδάχτηκε ίσως ήταν “στεγνός” ανθρωπιάς…
Και γιατί σας αφηγήθηκα σήμερα τις ιστορίες αυτές θέλοντας να τιμήσω τη μνήμη των φιλομαθών φίλων μου, Σεραφείμ Κωνσταντίνου και Παντελή Γενεράλη; Οι γνώσεις που παρέχει το σχολείο ή/και το πανεπιστήμιο πιστεύω ότι δεν πρέπει να έχουν πρόσκαιρο χαρακτήρα ή να είναι στείρες και χωρίς αντίκρισμα, αλλά να ενισχύουν το ιδεολογικό μας οπλοστάσιο στον καθημερινό όλων μας αγώνα για την Αλήθεια και τη Γνώση και, ταυτόχρονα, να ανταποκρίνονται στις τωρινές και στις μελλοντικές ανάγκες της κοινωνίας και του ανθρώπου. Και αν η κοινωνία έχει πρώτη ανάγκη την ανθρωπιά και την αλληλοβοήθεια στους δύσκολους καιρούς μας, θεωρώ ότι ο άνθρωπος ό,τι χρειάζεται πάντα είναι η ψυχοπνευματική του καλλιέργεια που συμβάλλει και στην αρμονική του ένταξη στο κοινωνικό σύνολο….
