Ο αχόρταγος άνθρωπος

Αχόρταγος έχει καταντήσει ο άνθρωπος της εποχής μας. Κι όσο “τρώει”, τόσο του ανοίγει η όρεξη.
Είναι κοινή διαπίστωση όλων μας ότι όλο και περισσότερο “θέλουμε”. Oλο και πιο πολλά θέλουμε. Τελικά καταλήξαμε να κάνουμε στόχο ζωής, ακούσια ή εκούσια, τη ρήση «τρώγοντας ανοίγει η όρεξη».
Καθημερινά επιβεβαιώνουμε μέσα από τις παγκόσμιες ειδήσεις ότι οι έχοντες και κατέχοντες όλο και προσπαθούν με κάθε τρόπο να μεγαλώσουν αυτά που έχουν διότι… φοβούνται!!! Φοβούνται μη χάσουν αυτά που έχουν, από κάποιον δυνατότερο!!! Φοβούνται μη τυχόν και χάσουν τον έλεγχο αυτών που έχουν, και όλων αυτών που επηρεάζουν.
Ξεχειλώνει το ΘΕΛΩ τους και με κάθε τρόπο, με κάθε μέσον θέλουν, όλο θέλουν. Εγωισμός, πλεονεξία, υπερηφάνεια είναι οι οδηγοί τους. Μόνο που όλα αυτά, μοιάζουν μ’ ένα μεθυσμένο οδηγό που δεν έχει τον έλεγχο του οχήματός του, που πιστεύει όμως ακριβώς το αντίθετο. Κι όμως το οδηγεί στο πουθενά.
Βλέπουμε κάποια κράτη να θέλουν την κυριαρχία άλλων. Τα ίδια ήταν πάλι που παλιότερα είχαν αποικίες.
“Αποικίες”, όμορφη λέξη για να κρύψει μια αισχύνη, μια εκμετάλλευση, μια απανθρωπιά, που κυριαρχούσε στη σχέση κυρίαρχου και υποτελή.
Τότε δεν υπήρχαν και διεθνείς οργανισμοί για να δώσουν λόγο. Σήμερα όμως που υπάρχουν, τους γράφουν «στα παλιά τους τα παπούτσια» και κάνουν τα ίδια. Κι όλα αυτά διότι έμαθαν να “θέλουν”.
Και το αρπαχτικό στη φύση αρπάζει, αλλά παίρνει μόνο αυτό που χρειάζεται. Όχι περισσότερο, ούτε για αύριο και φυσικά ούτε για τις επόμενες γενιές, όπως κάνουν οι άνθρωποι.
Αυτό που κάνουν όμως τα κράτη, το κάνουν και οι άνθρωποι ατομικά. Όσο έχουμε τόσο θέλουμε. Προσπαθούμε, ή μάλλον προσπαθούσαμε να καλύψουμε τις εσωτερικές μας ελλείψεις με shopping therapy, όπως μάθαμε να λέμε. Κατανάλωση για θεραπεία, εκεί φτάσαμε. Αυτή η κίνηση δείχνει το εσωτερικό μας κενό που προσπαθούμε να το γεμίσουμε με “θέλω”.
Όλα τα θέλω μας δείχνουν έλλειψη εσωτερικής ισορροπίας. Δείχνουν επιφανειακές αναζητήσεις, επιφανειακά πιστεύω. Όσο περισσότερα “θέλω” έχει κανείς, τόσο μεγαλύτερα είναι τα κενά του, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ανασφάλειά του.
Και η ανασφάλειά του τον κάνει να “καταπατεί” τους πάντες και τα πάντα σε μια προσπάθεια να νοιώσει έστω και προσωρινά ασφαλής. Αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν.
Πώς να νοιώσει ασφαλής αφού ανοίγει “νέα μέτωπα”;
Η ίδια του η μέθοδος, η δική του η επιλογή, τον οδηγούν σε μεγαλύτερη ανασφάλεια. Και αυτός ο φαύλος κύκλος τον οδηγούν σε νέα μέτωπα.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τα κράτη. Η αλυσίδα θα φέρνει “άνοιγμα” νέων μετώπων. Και όλα αυτά θα συνεχίζονται έως ότου βρεθεί ένας “λογικός” να σπάσει την αλυσίδα και να σταματήσει αυτή την αλυσιδωτή σειρά “θέλω”.
Το πρόβλημα εστιάζεται πρώτα και κύρια μέσα στον καθένα μας. Όλοι μας μάθαμε να δημιουργούμε “θέλω”. Το κύριο μέλημά μας όμως θα πρέπει να είναι πόσο αυτά τα θέλω αυξάνουν σε αριθμό, σε μέγεθος και κατά πόσο γίνονται στόχος ζωής και μας κυριαρχούν σαν τους αποικιοκράτες;
Όποιος έχει “θέλω”, είναι εύκολο να διαπιστώσει, κάνοντας μια αυτοκριτική, ότι είναι δέσμιος αυτών. Δεν έχει σημασία αν η δέσμευση είναι μικρή ή μεγάλη. Σημασία έχει ότι με κάθε“θέλω” χάνουμε ένα μέρος της ελευθερίας μας, της ανεξαρτησίας μας. Κι όταν αρχίσουμε ν’ αποκτούμε “θέλω”, τότε αρχίζουν να λειτουργούν άλλα δεσμευτικά, όπως ο φόβος της απώλειας, η υπερηφάνεια, ο εγωϊσμός, κ.ά..
Όλοι θέλαμε και θέλουμε και όσο θέλουμε τόσο οδηγούμαστε στην ανασφάλεια, στους πολέμους, στην καταστροφή. Τα τελευταία χρόνια κάποιοι αντιλαμβανόμενοι το ευαίσθητο σημείο μας, μας χτύπησαν εκεί. Μας χτύπησαν λοιπόν εκεί που ανοιχτήκαμε και πονούσαμε, στα θέλω μας. Πότε άραγε θα το δούμε; Πότε άραγε θα καταλάβουμε ότι μόνοι μας δημιουργούμε τον πόνο και την ντροπή; Πότε θα αντιληφθούμε ότι ο πόλεμος παίζεται στην αδυναμία μας;
Δεν φταίει κανένας θεός, αλλά μόνο οι άνθρωποι. Όλοι οι άνθρωποι.