«Η τρομοκρατία είναι ο πόλεμος των φτωχών και ο πόλεμος είναι η τρομοκρατία των πλούσιων»
Π. Ουστίνωφ
Απο τα πρώτα στάδια της γνωστής σε εμάς ανθρώπινης ιστορίας, πάντα υπήρχε ο πόλεμος. Και ο πόλεμος θα υπάρχει πάντα όσο οι ανθρωποι δεν εχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν στη ζωή του πνεύματος. Και ενώ η ελπίδα μας και ο στόχος μας σαν ανθρωπότητα ειναι να τον εξαλείψουμε αυτό δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί, καθώς τα παραδείγματα του παρελθόντος που περιέχουν το φόβο του πολέμου δεν εχουν καμία εκπαιδευτική αξία για τους ανθρώπους. Τώρα, λοιπόν, βιώνουμε και πάλι έναν διαφορετικό πόλεμο και κανένας σκεπτόμενος ανθρωπος δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός οτι η ιδιαιτερότητα του πολέμου αυτού τον καθιστά πολύ πιο επικύνδινο από αυτόν που οι άνθρωποι σκοτώνονται στο πεδίο της μάχης. Οι συνθήκες μιας εύκολης και απόλυτα υλιστικής ζωής ξαφνικά άλλαξαν. Εκεί που απλά χρειαζόσουν ενα εικοσιτετράωρο για να βρεθείς απο τη μια άκρη της γης στην αλλη, εκεί που έβγαινες με φίλους για καφε, ποτό ή φαγητό, εκει που ολα φάνταζαν ελεύθερα και επιτρεπτά ηρθε ενα μικρό πρόβλημα να εξαφανίσει όλη αυτήν την ελευθερία. Ολα ειναι απαγορευμένα, ακόμα και το να βγεις απο το σπίτι. Η ιδέα οτι κίνδυνοι καραδοκούν παντού, οτι ο κόσμος πεθαίνει με μεγάλη ευκολία, οτι η επόμενη μέρα πιθανόν να φέρει έναν ακόμα θανατηφόρο ιό, οτι το μέλλον διαγράφεται με ασάφεια, με κίνδυνο και με φόβο, είναι κάποια απο τα στοιχεία του ασυνήθιστου πολέμου που βιώνουμε.Όμως, το τραγικότερο όλων ειναι η επιβολή της απόστασης μεταξύ των συνανθρώπων μας. Τιποτα δεν υπαρχει που να μπορει να διευκολύνει, να δικαιολογήςει, να υποφέρει αυτό το νέο κοινωνικό πρότυπο το οποίο δυστυχώς αποκτά ολο και πιο πολύ έδαφος μέσα μας και ανάμεσα μας. Η φυλή μας, το αρχέγονο βάθος της ύπαρξης μας, η ψυχοσύνθεση μας, οι πράξεις μας, τα πρωταρχικά αίτια κάθε βήματος που κάνουμε στη ζωή, όλα αυτά χάνονται και ζητούν απεγνωσμένα μια νέα φιλοσοφία που να συμφωνεί και να δικαιώνει αυτά τα μη συνειδητά κίνητρα που μας ζητούν να ακολουθήσουμε. Η ανεπάρκεια μας εξελίσεται σε τραγωδία. Η σκληρή πραγματικότητα δεν μπορει να μας αφήνει αδιάφορους.Όλος ο κόσμος εγινε αφιλόξενος απο τους ανθρώπους, γιατι οι ανθρωποι άρχισαν να γεύονται το φόβο περισσότερο απο τη χαρά, τον κίνδυνο περισσότερο απο τα ονειρα, άρχισαν να θεωρούν την επαφή απειλή και οχι χαρά, ολοκλήρωση και ανάγκη.
Ολοι ειναι ανάγκη να αντιληφθούμε τον κόσμο οπως θα έπρεπε να ειναι, και αυτη η αντίληψη να μας βγάλει απο το τέλμα που ετοιμάζεται να εμφανιστεί μπροστά μας. Η ζωή εχει δύναμη, ο πόλεμος έχει δύναμη, αλλά ειναι μικρότερη και πιο ασήμαντη απο τη δύναμη της ζωής. Ας κοιτάξουμε γύρω μας να δούμε τις σφαίρες που πέφτουν και ας προσπαθήσουμε να τις αποφύγουμε για να σωθούμε.
Γιατί είναι αόρατες οι σφαίρες και έξυπνα καλυμένες οι βόμβες αυτού του πολέμου. Ζούμε αυτη τη στιγμη μεσα στη δίνη μιας μάχης που δεν θα εχει νικητή και νικημένο, αλλά ετοιμάζεται να αφήσει πληγές που δε θα κλείσουν ποτέ και σημάδια που ο χρόνος δεν θα μπορέσει να εξαφανίσει από τις ψυχές μας. Μην ξεχνάμε, όμως, ότι η δύναμη και η αδυναμία, η χαρά και η λύπη της ζωής, βρίσκονται μόνο στα χέρια των ανθρώπων.
