“Ο Αγιος Φεβρουάριος”… (*)

Είκοσι δυο του Ιούλη σαν σήμερα, έφυγε ο Μάνος Ελευθερίου… Πριν από ένα χρόνο. Κίνησε για τα ουράνια στέκια του, τ’ αγαπημένα.
Να γράφει τους στίχους του, τα δοκίμια τα μυθιστορήματά του, και να λέει ευγενικά…
Ολα τα τραγούδια μου τ’ αγαπώ…
Γράφοντας τους στίχους μου, ξέρω κιόλας πού θα πάνε…
Αλλο στον Μαρκόπουλο, άλλο στον Μούτση, άλλο στον Κουγιουμτζή, άλλο στον Μίκη….
Και να συμπληρώνει γλυκά…
Γιατί τάχα ένας νέος άγνωστος τραγουδιστής, να μην μπορεί ν’ αποδώσει μια δημιουργία εξίσου επιτυχημένα και άξια, όσο ένας διάσημος;
Ετσι έδειχνε την αγάπη του και στους νέους!! Εμπρακτα! Ο Μάνος, με τη γνώση, την ευαισθησία, και την απίστευτη ευχέρεια να διέρχεται τον λόγο που θ’ ακουμπά τον ακροατή… Οχι, επίπεδα, αλλά με ένα εύρος θαυμαστό! Μιλώντας για το αρχέγονο ιστορικό τοπίο της πατρίδας, αλληγορικά, μιλώντας για το Μέγα “ματωμένο πράγμα”, της ξεκληρισμένης Σμύρνης, στον Αγιο Φεβρουάριο(*) που πέρασε ίσως στους 20(!) πρώτους δίσκους της παραγωγής, μετά το τέλος της δεκαετίας του ‘60…, μιλώντας για κείνα τα “μαλαματένια λόγια στο μαντήλι”, που βρήκε σερνιανίζοντας, για κείνα τα “χαμένα χρόνια” και για τη Ζωή του την κυνηγημένη που ζήτησε εχθρός ύπουλος να την “ξεμονοχιάσει μεσ’ τη νύχτα”…
Και τι να πρωτοπείς για τούτη τη “μαγική τροφή” των Νεοελλήνων που τους συγκινεί πάντα μέχρι δακρύων, που τους εκπλήττει εως νέας έμπνευσης, που μένει εκεί, στο βινύλιο, στο CD στο χαρτί, “αειθαλές φυλλωμα”…, να το διέρχεται ο νους και η καρδιά, διαρκώς;
…Ο Μάνος, που είχα την τιμή να συνομιλήσουμε ζωντανά όταν έκανε “πρόγραμμα ερτζιανό” στο κρατικό ραδιόφωνο, και που χάρηκε στέλνοντάς του υλικό από το δρώμενο στην Κίσσαμο το οποίο είχα δουλέψει, με τίτλο, δικό του απαράμιλλου τραγουδιού. Στίχο του, σχετικό, δηλαδή. “Η πόρτα μου είναι ανοιχτή”!!
Του ανέφερα βέβαια, ότι δεν έμεινα μόνο εκεί, και δεν παρέλειψα την “απογοήτευσή” του όταν έγραφε περιφροντις εκείνα τα 9/8!
«Κτυπώ την πόρτα του Θεού σε μακρινό ξωκκλήσι, μα δε μ’ ακούει με το βοριά και το κερί θα σβήσει»… Κι ότι όλοι οι ερνημευτές των οποίων η εκφορά, που τιμήθηκε με τα λόγια του, εδώ είναι. Να τον θυμίζουν. Νταλάρας, Χαρούλα, Αλκηστη, Γαργανουράκης, Βίσση, Χαρούλης…