«Νοσοκομείο σημαίνει πτωχοκομείο. Εκεί βρίσκει καταφύγιο και παρηγοριά ο ασθενής και οι συγγενείς του, ο φτωχός και ο πλούσιος, ο Έλληνας και ο ξένος, ο νέος και ο ηλικιωμένος». Αυτή ήταν η άποψη ενός διακεκριμένου ιατρού, ο οποίος είχε υπηρετήσει σε διάφορα νοσοκομεία στην Ελλάδα και την Ευρώπη τις δεκαετίες 1970, 1980 και 1990.
Αναμφίβολα ένα δημόσιο νοσοκομείο, ειδικά σε μια μικρή επαρχιακή πόλη όπως είναι τα Χανιά, αποτελεί σημείο αναφοράς της ιατρικής και της κοινωνικής ζωής της πόλης. Η προσφορά του είναι διαχρονικά ανεκτίμητη από την πρώτη ημέρα της ίδρυσής του στα τέλη του 19ου αιώνα. Τότε το «Δημοτικό Νοσοκομείο Χανίων», όπως ονομαζόταν, είχε δυναμικότητα 40 κλινών. Τα χρόνια της Κρητικής Πολιτείας (1898-1913) και συγκεκριμένα στις 12-2-1905 ανοικοδομήθηκε νέο Νοσοκομείο δυναμικότητας 40 κλινών στην οδό Δραγούμη. Με την πάροδο του χρόνου προστέθηκαν τα εξής νέα τμήματα: Αφροδισίων Νοσημάτων 20 κλινών (1928, σε νέο κτίριο), Μαιευτική Κλινική 10 κλινών (1932), Τμήμα Λοιμωδών 10 κλινών (1938, νέο κτίριο) και νέο παράρτημα για τα γραφεία της Διοικήσεως, καθώς και Εξωτερικά Ιατρεία. Το 1948 κρατικοποιήθηκε και ονομάστηκε «Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Χανίων «Ο Άγιος Γεώργιος». Το 1958 με επιχορήγηση του κράτους και της Παγκρήτιας Ένωσης Αμερικής ανεγέρθηκε νέο κτήριο δυναμικότητας 100 κλινών και σταδιακά οι κλίνες αυξήθηκαν. Το νοσοκομείο μετονομάστηκε «Γενικό Νοσοκομείο Χανίων «Ο Άγιος Γεώργιος» και το 1986 πήρε το σημερινό του όνομα «Νομαρχιακό Γενικό Νοσοκομείο Χανίων «Ο Άγιος Γεώργιος», ενώ από το 2000 βρίσκεται στις σύγχρονες εγκαταστάσεις στις Μουρνιές με αυξημένη δυναμικότητα κλινών (450 κλίνες).
Όσοι ιατροί έχουν εργαστεί και εργάζονται σε αυτό το νοσοκομείο δεν ξεχνούν τα ατελείωτα βράδια των εφημεριών, τον μεγάλο φόρτο εργασίας και το άγχος της θεραπείας των ασθενών. Από την άλλη, θυμούνται πολλές ανθρώπινες ιστορίες με πρωταγωνιστές τους ασθενείς, το νοσηλευτικό προσωπικό και τους ιατρούς. Ενδεικτικά η μνήμη ανακαλεί την παραμονή Χριστουγέννων του έτους… στις δυο τα ξημερώματα όταν η ηλικιωμένη νοσηλεύτρια της βάρδιας κάλεσε τον εφημερεύοντα ιατρό για να κάνει αλλαγή σε έναν ετοιμοθάνατο ασθενή, ο οποίος ήταν τρόφιμος του Ψυχιατρείου ολομόναχος χωρίς συγγενείς και φίλους. Η αλλαγή έγινε και ο ασθενής «έφυγε» καθαρός με τη βοήθεια της νοσηλεύτριας. Νοσηλεύτριες ήταν και οι πρωταγωνίστριες στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών (σημερινά ΤΕΠ) όταν προσήλθαν πέντε πολυτραυματίες. Οι δυο εφημερεύοντες ιατροί δεν θα τα κατάφερναν χωρίς τη βοήθεια των δυο έμπειρων νοσηλευτριών, οι οποίες έβαλαν γοργά τους φλεβοκαθετήρες, πήραν πιέσεις και βοήθησαν στον καθαρισμό των τραυμάτων.
Σε πείσμα των χαλεπών καιρών για τη δημόσια υγεία στα ελληνικά νοσοκομεία γενικότερα και στον «Άγιο Γεώργιο» ειδικότερα, ο ασθενής έχει την καλύτερη δυνατή περίθαλψη χάρη στην αυταπάρνηση και στην ικανότητα του προσωπικού του. Ιατροί, νοσηλευτές-τριες, τραυματιοφορείς, συνεργεία καθαριότητας, καθώς και διοικητικό προσωπικό έδιναν και δίνουν καθημερινό αγώνα για την υγεία των πολιτών, με γνώμονα τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή και στην προσωπικότητα του ασθενούς.
Βιβλιογραφία
http://www.chaniahospital.gr/el_hist.jsp
20/3/2020.
