Στην απέραντη πόλη του Καΐρου, με πληθυσμό περίπου όσο ολόκληρη η χώρα μας και στην παλιά γειτονιά του, ευρίσκεται ο μεγαλοπρεπής ναός του Αγίου Γεωργίου.
Η μοναδική Ροτόντα που διασώζεται στην Ανατολή. Βρίσκεται δίπλα στο φρούριο της Αιγυπτιακής Βαβυλώνος και στο Κοπτικό Μουσείο και θεωρείται Μοναστήρι. Τα ίχνη του ναού χάνονται στις πρώτες εκατονταετίες του Χριστιανισμού, ενώ ο σημερινός ναός ανεγέρθη το 1909 και τον αγιογράφησε ο μεγάλος Έλληνας ζωγράφος Κων/νος Παρθένης.
Στις Ελληνορωμαϊκές κατακόμβες, κάτω απ’ αυτόν, που στην πραγματικότητα ανακαλύφθηκαν πριν λίγα χρόνια, εκτός από το Νειλόμετρο των Φαραώ που μετρούσαν την στάθμη του Νείλου ποταμού, υπάρχουν τα παρεκκλήσια των Αγίων Σαράντα, Αγίου Ιωάννη, Θεοδώρου και Χριστόφορου. Στον κυρίως ναό ευρίσκεται και η αλυσίδα που, κατά την παράδοση, είχε δεθεί ο Άγιος και που οι προσκυνητές θεωρώντας την θαυματουργή, περιπτύσσονται μ’ αυτήν. Τα θαύματα αφορούν κυρίως, ψυχιατρικές ασθένειες.
Οι προσκυνητές του Αγίου εδώ, είναι κατά 80% Μουσουλμάνοι, που λατρεύουν τον Τροπαιοφόρο και φέρνουν τασιμάρια ζώα και άλλα στη χάρη Του και δέχονται τα θαύματά Του. Οι υπόλοιποι είναι Ορθόδοξοι και Κόπτες. Από το 1825, ενταφιάζονται εδώ οι Πατριάρχες Αλεξανδρείας και δίπλα ευρίσκεται ναός αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου και το αξιόλογο, με μνημειακούς πλέον τάφους, ελληνικό κοιμητήριο. Πολλοί από τους τάφους ανήκουν σε Κρητικές οικογένειες της παλαιότερης Αιγύπτου.
Το πηγάδι της Παναγίας ευρίσκεται στον εξωτερικό χώρο και εδώ, κατά την παράδοση, άντλησε η Θεοτόκος νερό όταν, φεύγοντας από την Αίγυπτο, πέρασαν απ’ αυτό το σημείο.
Το Μοναστήρι, παλαιότερα, συντηρούσε γηροκομείο, νοσοκομείο, πτωχοκομείο και προσέφερε θαυμαστό κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο.
Οι επισκέπτες του Καΐρου αξίζει τον κόπο να πάρουν την ευλογία του Αγίου απ’ αυτόν τον ιερό και θαυματουργό χώρο.
(Το παραπάνω κείμενο το αφιερώνω στη μνήμη των γονέων μου, Γεώργιο και Γεωργία)
