∆ύο γεγονότα του τελευταίου έτους σηµάδεψαν την εκπαιδευτική κοινότητα της πόλης µας αλλά και τους πολίτες γενικότερα.
Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε, τέτοιες γιορτινές µέρες πέρυσι, η είδηση για την κατάργηση του 1ου Λυκείου στη Νεα Χώρα και την υποχρεωτική φοίτηση όλων των µαθητών που τελειώνουν το 5ο Γυµνάσιο σε άλλα Λύκεια της Πόλης. Ο λόγος για αυτό ήταν η εγκατάσταση του υπό ίδρυση Πειραµατικού Λυκείου σε αυτές τις εγκαταστάσεις. Η επιλογή ήταν εύκολη, πρόχειρη, ανέξοδη και τυχαία. Μετά την σφοδρή αντίδραση όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας των δύο σχολείων προτάθηκε η λύση του 2ου Λυκείου στην Κοραή όπου πάνε τα παιδάκια που τελειώνουν το διπλανό Γυµνάσιο. Η αντίδραση πλέον κλιµακώθηκε. Με δύο µόνο λόγια θα θυµίσουµε ότι µε σύνθηµα ‘’δεν θα κλείσει κανένα Λύκειο’’ η εκπαιδευτική Κοινότητα της πόλης ΕΝΩΜΕΝΗ υπερασπίστηκε το αίτηµα και ΝΙΚΗΣΕ. Ως εκ θαύµατος βρέθηκε λύση για το Πειραµατικό Λύκειο χωρίς να κλείσει κανένα σχολείο. Ο ρόλος της Πολιτείας, αιρετών αρχόντων αλλά και υπηρεσιακών παραγόντων, για την αναστάτωση και την πόλωση που δηµιουργήθηκε δεν είναι θέµα αυτού του σηµειώµατος.
Το καλοκαίρι, µε τη δικαιολογία ότι τα σχολικά τµήµατα µπορούν να έχουν έως 25 µαθητές η Κυβέρνηση αποφάσισε ότι όλα τα τµήµατα πρέπει να έχουν 25. Όσα παιδάκια περισσεύουν να φύγουν να πάνε αλλού. Στο ∆ηµοτικό Σχολείο Βαρυπέτρου τα παιδάκια ήταν 28 άρα αποφάσισαν να στείλουν τα περίσσια στο ∆Σ Αλικιανού! Εδώ οι γονείς χρειάστηκε να προσφύγουν και στα ∆ικαστήρια. ΕΝΩΜΕΝΗ και αυτή η σχολική κοινότητα ΝΙΚΗΣΕ. ∆υστυχώς σε πολλά σχολεία σε όλη την Ελλάδα δεν υπήρξε αυτή η σύσσωµη αποφασιστική αντίδραση και πολλά παιδιά έχουν σαλαµοποιηθεί ενώ άλλα αποµακρύνθηκαν βίαια από το σχολικό τους περιβάλλον.
Παρακολούθησα εκείνα τα γεγονότα από τις εφηµερίδες µε ενδιαφέρον και αγωνία, αισθάνθηκα υπερηφάνεια για τους συµπολίτες µου που αγωνίστηκαν ενωµένα για το καλό των παιδιών τους και χαµογελώ µε ελπίδα στην ανάµνηση της νίκης τους.
Αφορµή για αυτές τις σκέψεις σήµερα, είναι ο αγώνας για την δηµιουργία πάρκου στο πρώην στρατόπεδο Μαρκοπούλου που δίνουµε µε αποφασιστικότητα, σταθερότητα και πείσµα οι πολίτες εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια. Ένας αγώνας που πολλοί από εµάς ένιωσαν ότι αρχίζει να δικαιώνεται όταν ∆ήµαρχος και Πρωθυπουργός δήλωσαν τον Απρίλιο του 2023 ότι το στρατόπεδο παραδίδεται στο ∆ήµο Χανίων για να γίνει πάρκο. Οι ελπίδες που γεννήθηκαν τότε, δυστυχώς διαψεύστηκαν πολύ γρήγορα µε τις ανακοινώσεις για δηµιουργία -ουδέν µονιµότερου του- προσωρινού χώρου στάθµευσης για 250 αυτοκίνητα.
Χρονιάρες µέρες πάλι βρισκόµαστε αντιµέτωποι µε µια επιλογή εύκολη, πρόχειρη, ανέξοδη και τυχαία χωρίς καµία απολύτως πολεοδοµική, συγκοινωνιακή ή άλλη µελέτη. Απέναντι στη γύµνια του µοναδικού επιχειρήµατος ‘’κάποιοι πολίτες µας θα εξυπηρετηθούν’’ έχουν δηµοσιοποιηθεί εξαιρετικά κείµενα επιστηµονικά τεκµηριωµένα για τη δηµιουργία πάρκου και όχι πάρκινγκ. Ούτε αυτά είναι θέµα αυτού του σηµειώµατος.
Το θέµα του είναι και πάλι τα παιδιά µας. Με το παράδειγµα και τη δύναµη που παίρνουµε από τους αγώνες που κερδίσαµε για τα σχολειά τους συνεχίζουµε για την υγεία, την ευεξία, το οξυγόνο, τη συναναστροφή, το παιχνίδι που δικαιούνται για να είναι χαρούµενα και να γίνουν αύριο ισορροπηµένοι και ευτυχισµένοι ενήλικες.
Ας ελπίσουµε ότι θα πρυτανεύσει η λογική και η σύνεση και θα επιδιωχθούν αποτελεσµατικές και σωστές λύσεις για την κυκλοφορία και τη στάθµευση στο κέντρο της πόλης. Το πρώην στρατόπεδο Μαρκοπούλου λειτουργεί ήδη σαν πάρκο σε όλη του την έκταση µε την αυτοοργάνωση των πολιτών και έτσι θα συνεχίσει.
*Η Ζωή Εύδου είναι πολιτικός µηχανικός
