Ο αγώνας όλων μας

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός απ’ τους άλλους, κυρίως ως προς τον ψυχικό κόσμο και τον πνευματικό πλούτο του. Όλες οι άλλες διαφορές που χωρίζουν τους ανθρώπους είναι ή μοιάζουν εύκολες να “ξεπεραστούν” προκειμένου να έλθουν οι απαραίτητες για την κοινωνική πολιτική και οικονομική ευημερία ομοψυχία και συνεργασία. Για να προκόψει, λοιπόν, το κοινωνικό σύνολο, όλοι οφείλουμε, αφήνοντας κατά μέρος τις διαφορές μας, ν’ αγωνιζόμαστε για έναν πιο ανθρώπινο κόσμο, αγαπώντας τους συνανθρώπους μας και σεβόμενοι τις αρχές, τις ιδέες και την αξιοπρέπειά τους.
Και συνάμα, ν’ αγωνιζόμαστε χωρίς προκαταλήψεις ή κάθε λογής ρατσισμό, αλλά και ασυμβίβαστοι. Κάθε στιγμή, εντός και εκτός σπιτιού. Για το παρόν και το μέλλον. Για το κοινό καλό διά του οποίου και θα επιτευχθεί ο,τι θα μας ολοκληρώσει και ως μεμονωμένα άτομα.
Μονοιασμένοι και γιομάτοι με άδολη και ανιδιοτελή αγάπη ο ένας για τον άλλο εάν ήσαν οι άνθρωποι, θα μπορούσανε να έλθουν πιο κοντά στο θεό και να αγωνίζονται να λύνουν τα καθημερινά τους προβλήματα. Αντ’ αυτού, όπως όλοι συχνά βλέπουμε ή ακούμε γύρωθέ μας, τ’ ανθρωπολόι, παρασυρμένο από εφήμερα πάθη, εμφανίζεται ξεχειλισμένο από μικροψυχία και γιομάτοι αχαλίνωτο εγωισμό, κακία και αλαζονεία είναι – μόνο και μόνο για να φανούν “ανώτεροι” και να εξυπηρετήσουν δόλια συμφέροντά τους – έτοιμοι να κατασπαράξουν τα ίδια τους τα διαφορετικά απ’ αυτούς στο χρώμα ή/ και στον τρόπο ζωής ή και τα όμοιά τους ακόμα αδέλφια!
Τα τελευταία χρόνια, “κούφιες” υποσχέσεις φτάνουν στα αφτιά μας πανταχόθεν και “βομβαρδιζόμαστε” από απατηλές εικόνες ενός μέλλοντος που δεν πρόκειται ποτέ να έρθει, εφόσον οι ψυχές των επίδοξων “σωτήρων” μας είναι γεμάτες ψευτιά και κενοδοξία και ποθούν να καταλαμβάνουν κάθε επίγειο “θώκο” με το δίκαιο της γροθιάς και άδειοι από φρόνηση, αγάπη και θεό.
Πόσο θα ήθελα ένα πρωί όλοι οι λαοί να όρθωναν  το ανάστημά τους και με την ψήφο τους να πάψουν να “εξουσιοδοτούν” ανίκανους και συμφεροντολόγους αρχοθήρες και δημαγωγούς να διαχειρίζονται όπως αυτοί θέλουν τη ζωή των πολιτών, αλλά σοβαρός, ώριμος και υπεύθυνος ο κάθε λαός να πιάσει ο ίδιος τα ηνία και να ιδεί τους αγώνες του να πιάσουν τόπο, να δώσει, αργά ή γρήγορα, τέλος οριστικό σε όλα τα καθημερινά κοινωνικά προβλήματα! Και ταυτόχρονα, να έβαζε στο περιθώριο όσους επί χρόνια αδιαφορούσαν για την παιδεία του, για την υγεία του, για την οικονομική του κατάσταση και για το εάν εχει προσοδοφόρα και αξιοπρεπή δουλειά αλλά τον κρατούσαν διχασμένο με επίπλαστες “διαφορές” και τον φόρτωναν μονάχα με αιμοσταγείς φόρους και αβάσταχτα  “σκοτάδια” και “πρέπει” ώστε να τον έχουνε σκλάβο τους! Πόσο θα ήθελα!