Πενήντα χρόνια ακριβώς πριν, στα Θεοφάνεια του 1974, διεξήχθη ένα παιχνίδι που σημάδεψε με ανεξίτηλα χρώματα την ιστορία του ΑΟΧ και κατ’ επέκταση του χανιώτικου ποδοσφαίρου. Ήταν ένας αγώνας στο Μενίδι με τον τοπικό Αχαρναϊκό που διεκόπη εις βάρος των πρωτοπόρων φιλοξενουμένων και για τον λόγο αυτό έμεινε στην ιστορία σαν μία μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε.
Σήμερα θα κάνουμε μία διαδρομή στο παρελθόν μιλώντας με τους πρωταγωνιστές για να θυμηθούμε το σπουδαίο αυτό κεφάλαιο.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα των Χανίων που δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 1965 πάνω στο καταστατικό της Ατλαντίδας, άφησε πίσω τα “πέτρινα χρόνια” αφού στις πρώτες του παρουσίες συνήθως απέφευγε τον υποβιβασμό λόγω αναδιαρθρώσεων στη Β’ Εθνική. Επίσης το 1969 μετονομάστηκε σε Αθλητικός Όμιλος Χανιά από Αθλητική Ένωση Χανίων όχι διότι προέκυψε κάποια συνεργασία αλλά περισσότερο επειδή ο γγΑ της χούντας Κ. Ασλανίδης είχε… αλλεργία στη λέξη Ένωση -και αντίθετα μία αδυναμία στο… Αναγέννηση!
Ήδη από το 1971-72 ο ΑΟΧ είχε κατακτήσει την καλύτερη θέση της ιστορίας του τερματίζοντας 3ος πίσω από την πρωταθλήτρια Καλαμάτα και τον 2ο Ικαρο Ν. Ιωνίας. Δύο ομάδες που το μεταξύ τους παιχνίδι στη Νέα Φιλαδέλφεια άφησε εποχή.
Την επόμενη περίοδο κινήθηκε στο… ρελαντί (με 14 νίκες και ισάριθμες ήττες) όμως το καλοκαίρι του 1973 φάνηκε ότι η ομάδα των Χανίων μπορούσε να κάνει το μεγάλο άλμα. Να επισημάνουμε ότι πλέον υπήρχε και νέο σύστημα βαθμολογίας με το 2-1-0 να αντικαθιστά το 3-2-1.
Από τον βασικό κορμό αποχώρησε μονάχα ο τερματοφύλακας Γιάννης Συγγελάκης που καθώς συμπλήρωσε 10ετία παραχωρήθηκε στον Απόλλωνα Αθηνών για να έρθει στη θέση του ο Μάρκος Γαρτζολάκης από τον ΑΟ Ρεθύμνου που μαζί με τον Μανώλη Κουρκουνάκη κάλυψαν επάξια το κενό.
Επίσης αποκτήθηκαν οι Κ. Μαργετούλης (ΑΕΚ) και Δ. Δρίβας (Κερατσίνι) καθώς και οι Γ. Αβακιάν (Αρμενική Πειραιά -πρόκειται για τον Γαρμπή μασέρ επί 34 χρόνια του ΠΑΟ) και Λανδράκης (Καλαμάκι) με τους δύο τελευταίους να αγωνίζονται μονάχα στο Θερινό πρωτάθλημα του ΟΠΑΠ. Η διοίκηση με επικεφαλής τον πρώην δήμαρχο αλλά και στρατηγό ε.α. Στέφανο Λεκανίδη ανάμεσα σε 8 υποψήφιους προπονητές επέλεξε τον Παντελή Τσάπο. Καθώς ο τελευταίος προερχόταν από το Αιγάλεω έφερε μαζί του και 3 νεαρούς ποδοσφαιριστές που ενίσχυσαν σε μεγάλο βαθμό όλες τις γραμμές. Τον Σταύρο Χρυσαφίδη στην άμυνα, τον μέσο Νίκο Τσαρμπό και τον επιθετικό Παντελή Τζανουδάκη.
Δίπλα τους υπήρχαν μερικοί αρκετά έμπειροι παίκτες (Αλευράκης, Παπαγεωργίου, Τσαγκαράκης Α., Δαπόντας, Κοκκινιάς, Πρόκος), ο Κιουσέντερλης που είχε πρωτοέρθει δύο χρόνια πριν από τον ΟΦΗ ενώ ένα χρόνο νωρίτερα είχε ενσωματωθεί και ένας πολύ σπουδαίος επιθετικός από την Ελασσόνα (Τρουμπούκης). Υπήρχε ακόμα ένας ταλαντούχος μέσος που θα έγραφε ιστορία, ο Γιάννης Δαμανάκης!
Στην ανεπίσημη πρώτη στο γήπεδο βρέθηκαν 500 φίλαθλοι δείγμα της ελπίδας ότι η ομάδα είχε δικαιολογημένα υψηλούς στόχους. Απουσίαζαν μάλιστα οι 3 από το Αιγάλεω που ενσωματώθηκαν λίγο αργότερα αλλά μέχρι την πρεμιέρα του πρωταθλήματος στα τέλη Σεπτεμβρίου είχε χτιστεί ένα πολύ ισχυρό σύνολο.
Πολλά ερωτηματικά βέβαια προκάλεσε η κατάρτιση των ομίλων. Χανιά και ΟΦΗ για πρώτη και τελευταία φορά τοποθετήθηκαν σε διαφορετικούς ομίλους ενώ αντίθετα προέκυψαν τρία μακρινά ταξίδια για τον ΑΟΧ σε Καρδίτσα (2) και Λάρισα (Φάρσαλα). Αλλά αυτό το “μαγείρεμα” στις κληρώσεις αποτελεί μία παραδοσιακή τακτική…
ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΜΕ 8 ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΕΣ ΝΙΚΕΣ!
Την 1η αγωνιστική (Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 1973) απέναντι στην Καλαμάτα που μόλις είχε υποβιβασθεί από την Α’ Εθνική και είχε στόχο την άμεση επάνοδο στην κορυφαία κατηγορία, ο ΑΟΧ νίκησε 1-0 μπροστά σε πάνω από 3.500 φιλάθλους που γέμισαν το Εθνικό Στάδιο της πόλης. Σκόρερ ο Τσαρμπός στο 73’ και μάλιστα στην κερκίδα ο πατέρας του υπέστη ελαφρύ καρδιακή προσβολή αλλά «χάρις εις την επέμβασιν των ιατρών κ.κ. Μπρεδάκη και Πουλάκη διέφυγε κάθε κίνδυνον». Εδώ οι εφημερίδες ανέφεραν τον πατέρα του Τζανουδάκη στο επεισόδιο αλλά όπως μας είπε ο τελευταίος μπέρδεψαν τους δύο παίκτες επειδή είχαν παρόμοιο μαλλί…
Την επόμενη αγωνιστική με το διπλό στην Καλλιθέα που ήρθε με χρυσή αλλαγή τον Μαργετούλη και οι πιο δύσπιστοι είχαν πειστεί ότι υπήρχαν πολλές δυνατότητες. Πόσο μάλλον όταν ακολούθησαν άλλες 6 σερί νίκες, οι 3 σε γήπεδα της Αττικής: Λιόσια, Ταύρο (με Πετράλωνα) και Νίκαια.
Το τελευταίο παιχνίδι με τον Ιωνικό έγινε δύο εβδομάδες αργότερα από την αρχικά προγραμματισμένη ημερομηνία. Ήταν το Σάββατο 17 Νοεμβρίου που ενώ η ομάδα ετοιμαζόταν να ταξιδέψει αεροπορικώς στην Αθήνα έμαθε για διακοπή των πρωταθλημάτων. Τα ξημερώματα της ίδιας μέρας ένα τανκ είχε γκρεμίσει την πύλη του Πολυτεχνείου αφήνοντας πίσω δεκάδες νεκρούς και λίγες μέρες αργότερα ο Δ. Ιωαννίδης θα ανέτρεπε τον Γ. Παπαδόπουλο. Μέσα σε αυτό το κλίμα οι διοργανώσεις επανεκκίνησαν στις 2 Δεκεμβρίου με τα Χανιά να παίρνουν τους 2 βαθμούς της νίκης με γκολ του Δαμανάκη στο τελευταίο δεκάλεπτο (82’) μπροστά σε 2.000 φιλάθλους τους που βρέθηκαν στη Νίκαια.
Με 8 νίκες είχαν εδραιωθεί στην κορυφή και όλοι περίμεναν μία ακόμα απέναντι στον ΑΟ Καρδίτσας στο Ε. Σ. Χανίων επτά μέρες αργότερα. Σε ένα παιχνίδι που προηγήθηκαν με τον Τζανουδάκη στις αρχές του β’ μέρους αλλά στο 79’ ο Κολοβός των Θεσσαλών ισοφάρισε σε 1-1 σταματώντας το νικηφόρο σερί.
Μία εβδομάδα αργότερα χάθηκε και το αήττητο στη Λαμία με γκολ που πέτυχε ο Ζέρβας με πέναλτι στο 31’.
Ακολούθησαν δύο παιχνίδια εντός με Προοδευτική και Ατρόμητο, και εκεί ο… Τρουμπούκης πήρε το όπλο του! Με δικά του τέρματα οι Χανιώτες νίκησαν 2-0 και 1-0 αντίστοιχα αν και απέναντι στους Περιστεριώτες στις 30 Δεκεμβρίου η επικράτηση ήταν αρκετά δύσκολη. Διότι μεσολάβησε και το ταξίδι στη Σαλαμίνα την δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων για το παιχνίδι στο Κύπελλο Ελλάδας όπου χρειάσθηκε και ημίωρη παράταση μέχρι ο τοπικός Αίαντας να πάρει στο 117’ με 2-1 και ανατροπή το εισιτήριο της πρόκρισης – το σκορ είχε ανοίξει ο Μαργετούλης στο 27’.
Στον αγώνα με τον Ατρόμητο υπήρξε ένταση με τον προπονητή των φιλοξενουμένων Κώστα Λινοξυλάκη ενώ τα 6,5 λεπτά καθυστέρηση που έδειξε ο Θεσσαλονικιός διαιτητής Νάνος ξεσήκωσαν την εξέδρα στην οποία βρέθηκαν περίπου 7.000 φίλαθλοι (5.241 εισιτήρια).
Με τη νίκη αυτή ο ΑΟΧ έφθασε τους 21 βαθμούς σε 12 αγώνες και ξέφυγε 4 από την 2η Προοδευτική και 5 από την 3η Χαλκίδα.
Ήταν η τελευταία αγωνιστική του 1973 και όλοι ήλπιζαν ότι ανάλογη θα ήταν η συνέχεια και στο νέο έτος.
ΤΟ ΠΙΟ “ΣΤΡΑΒΟ” ΠΟΔΑΡΙΚΟ ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ
Ανήμερα των Φώτων λοιπόν τα Χανιά έδωσαν το πρώτο τους παιχνίδι για το 1974 με αντίπαλο τον Αχαρναϊκό στο Μενίδι σε μία αγωνιστική που δεν προσφερόταν για… προληπτικούς (13η).
Οι αρχικές συνθέσεις:
Αχαρναϊκός: Ιγγλέσης, Μπαρμπαράκος, Βισβίκης, Βρεττός, Μιχόπουλος, Αλακιάζογλου, Σκληρός, Σαταράκης, Ελευθεράκος, Θωμάκος, Βαλλίδης
ΑΟ Χανιά: Γαρτζολάκης, Χρυσαφίδης, Αναγνωστάκης, Παπαγεωργίου, Αλευράκης, Τζανουδάκης, Δαπόντας, Δαμανάκης, Τρουμπούκης, Τσαγκαράκης Α., Μαργετούλης.
Εκεί αφού ο τερματοφύλακας των γηπεδούχων Ιγγλέσης στο 18’ και το 19’ κράτησε απαραβίαστη την εστία του και στο 23’ οι αμυντικοί έδιωξαν σε κόρνερ σταματώντας μία ακόμα επικίνδυνη επίθεση ήρθε στο επόμενο λεπτό η παραχώρηση πέναλτι από τον Αλευράκη στους γηπεδούχους με το οποίο ο Σκληρός άνοιξε το σκορ. Μία απόφαση του διαιτητή Κεφάλα που αμφισβητήθηκε από παίκτες και κυρίως φιλάθλους των Χανιωτών. Στο 31’ ο Ιγγλέσης έκανε μία ακόμα σπουδαία επέμβαση σε κεφαλιά του Τζανουδάκη και στο 39’ ο Ελευθεράκος διπλασίασε τα τέρματα του Αχαρναϊκού αφού προηγουμένως ο Γαρτζολάκης με την βοήθεια του οριζοντίου δοκαριού του είχε αποτρέψει προσωρινά το 2-0 σε κεφαλιά του Βαλλίδη.
Στο β’ μέρος τα πράγματα εξελίχθηκαν ακόμα χειρότερα για τους πρωτοπόρους. Διότι ο Σκιντζός που είχε πάρει τη θέση του Α. Τσαγκαράκη στο ημίχρονο πρόλαβε να αγωνισθεί μόλις 5 λεπτά καθώς χτύπησε αντίπαλο που έκανε καθυστέρηση και αποβλήθηκε. Στο 46’ είχε περάσει αλλαγή και ο Κιουσέντερλης..
Με αριθμητικό πλεονέκτημα οι γηπεδούχοι κατάφεραν να πετύχουν ένα τρίτο γκολ στο 68’ με τον Ελευθεράκο και αμέσως μετά μία βροχή από πέτρες έπεσε στο γήπεδο και ειδικά προς την πλευρά του επόπτη που έλεγχε την περιοχή του ΑΟΧ. Συγκεκριμένα όπως σημειώνει στο φύλλο αγώνος ο διαιτητής Κεφάλας: «Κατά την στιγμή που έτρεξα προς την σέντρα του γηπέδου ταυτοχρόνως μετά των εποπτών είδον εις την πλευράν που ίστατο ο κ. Θεοδώνης, να πίπτουν πέτρες μεγάλου έως μετρίου μεγέθους, μία δε εξ αυτών επροξένησε αιματηρόν τραύμα εις την κεφαλήν του κ. Θεοδώνη ενώ δύο μικρότερες εύρον αυτόν εις το σώμα του προκαλώντας του πόνους. Μετά ταύτα διέκοψα αμέσως τον αγώνα κατευθύνθηκα εις τα αποδυτήρια για να δοθούν οι πρώτες βοήθειες εις τον ζαλισμένο και ματωμένο επόπτην μου. Την στιγμή της διακοπής το σκορ ήτο 3-0 υπέρ του Αχαρναϊκού» (Εθνική Φωνή 8-1-1974).
Παρά το αρκετά επιβαρυντικό Φ.Α. στα Χανιά υπήρχε η ελπίδα ότι ο αγώνας θα συνεχιζόταν και για τον λόγο αυτό κατέθεσαν ένσταση με τον δικηγόρο Ηλία Κάρμη παλιό παράγοντα της ΕΠΟ η οποία και συζητήθηκε 4 μέρες μετά μαζί με την τύχη του παιχνιδιού.
Χωρίς όμως αντίκρυσμα αφού η αρμόδια Πειθαρχική Επιτροπή της Ομοσπονδίας αποφάσισε να υπολογίσει το σκορ της διακοπής αφαιρώντας παράλληλα και 3 βαθμούς από τον ΑΟΧ που “έπεσε” στους 18 από τους 21 που είχε. Παράλληλα τιμωρήθηκαν με 2 αγωνιστικές ο Γεώργιος Σκιντζός και με 1 ο Μιχάλης Παπαγεωργίου.
ΠΟΛΛΕΣ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΚΡΥΣΜΑ
Όπως ήταν λογικό μεγάλες ήταν οι αντιδράσεις στα Χανιά που ζητούσαν να εκδιωχθεί το ΔΣ της ΕΠΟ και ο πρόεδρος της Γιώργος Δέδες ενώ μεγάλη υπήρξε η συμπαράσταση με ψηφίσματα και ανακοινώσεις από το δημοτικό συμβούλιο, τον Εμπορικό σύλλογο, την Ομοσπονδία Επαγγελματιών, αθλητικούς συλλόγους των Χανίων και φιλάθλους. Αρκετοί φίλαθλοι μάλιστα προχώρησαν και στην οικονομική ενίσχυση του σωματείου και οι εισφορές τους αναγράφονταν στον τοπικό Τύπο ενώ στο επόμενο παιχνίδι με τον Φοίβο Κρεμαστής στο Εθνικό Στάδιο Χανίων κόπηκαν μόλις 270 εισιτήρια καθώς η πλειοψηφία έμεινε εκτός φωνάζοντας συνθήματα κατά της ΕΠΟ και του προέδρου της Γ. Δέδε. «Πέντε και πλέον χιλιάδες φίλαθλοι αφού προσήλθον πρώτα από τα γραφεία του ΑΟ Χανιά και κατέβαλον ανάλογα μία οικονομική ενίσχυση προς τους παίκτας της τοπικής ομάδος συγκεντρώθηκαν στην συνέχεια στους δρόμους που ευρίσκονται γύρω από το γήπεδο χωρίς να εισέλθουν εντός αυτού…» γράφει σχετικά η εφημερίδα “Χανιώτικα νέα” στην 1η της σελίδα (Τρίτη 15/1/1974)
Για την ιστορία στον αγώνα αυτό ο ΑΟΧ νίκησε με 3-0 και εκεί έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση οι νεαροί Μιχάλης Τσαγκαράκης και Παναγιώτης Μπενάκης -ο τελευταίος είχε πάρει συμμετοχές και την προηγούμενη σεζόν. Όμως μέχρι να ολοκληρωθεί ο α’ γύρος με 4 ήττες στα 5 τελευταία παιχνίδια- την μία εντός από την Αναγ. Καρδίτσας – ουσιαστικά μπήκε “ταφόπλακα” στις ελπίδες της ομάδας για άνοδο στην Α’ Εθνική.
Οι αντιδράσεις και η έφεση του ΑΟΧ το μόνο που κατάφεραν ήταν να επιστραφούν οι 3 βαθμοί που του είχαν αφαιρεθεί, αλλά ακόμα και έτσι η χανιώτικη ομάδα τερμάτισε στην 7η θέση 13 βαθμούς μακριά από την Καλαμάτα και τον Ατρόμητο που ισοβάθμησαν στην 1η θέση.
Τελικά η ομάδα της Μεσσηνίας κέρδισε τον τίτλο με γκολ του Εσπινόζα στον αγώνα μπαράζ που έγινε στο Αγρίνιο. Όμως και ο Σύλλογος του Περιστερίου επικράτησε στη συνέχεια σε αγώνες μπαράζ ανάμεσα στους δευτεραθλητές κερδίζοντας και αυτός την άνοδο στην Α’ Εθνική.
Ο ΑΟΧ χρησιμοποίησε εκείνη τη σεζόν 22 παίκτες με τον Τρουμπούκη να παίζει και στα 38 παιχνίδια και τον Μουντογιαννάκη μόνο σε 1 -με Αχιλλέα Φαρσάλων την προτελευταία αγωνιστική.
Μαρτυρίες παικτών του Α.Ο. Χανιά
Επικοινωνήσαμε με αρκετούς από τους παίκτες που εκείνη την μέρα βρέθηκαν με τη φανέλα του ΑΟΧ στο γήπεδο του Μενιδίου και τους ζητήσαμε να θυμηθούν τα γεγονότα. Παράλληλα κάνουμε και μία μικρή αναφορά στην καριέρα τους αφού αποτελούσαν μία από τις ισχυρότερες ομάδες στην ιστορία του χανιώτικου συλλόγου.
Τσαγκαράκης Αντώνης
«Σε εκείνο το παιχνίδι μας είχαν στήσει. Δεν ξέρω από ποια ομάδα αλλά νομίζω ότι εκεί ήταν προαποφασισμένο το αποτέλεσμα. Γενικά την περίοδο 1971-75 παρότι είχαμε πολύ καλή ομάδα και θα μπορούσαμε να ανέβουμε στην Α’ Εθνική όλο κάτι μας σταμάταγε. Ο κόσμος βοήθαγε ερχόταν από τα χωριά και το γήπεδο γέμιζε από τις 12 το μεσημέρι. Είμαστε όμως απροστάτευτοι στο παρασκήνιο που σε καθοριστικά παιχνίδια μας έστηναν. Όπως και ένα χρόνο αργότερα στο Αγρίνιο όπου χάσαμε 3-1 ή με τον ΟΦΗ στο Καραϊσκάκη όπου χάσαμε με το ίδιο σκορ δύο χρόνια μετά. Τότε μάλιστα βγήκα και έκανα καταγγελίες αφού θεωρώ ότι και δικοί μας παράγοντες έπαιξαν ρόλο κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να με διώξουν από την ομάδα την οποία υπηρέτησα για μία 10ετία». Ο επονομαζόμενος “Μπούλης” προερχόμενος από τα τσικό της Ιωνίας στην οποία αγωνίσθηκε από 15 ετών συνέχισε στην ομάδα των Χανίων πριν κλείσει τα 20 του χρόνια (γεν. 30-4-1946) και υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς παίκτες που έχει αναδείξει το χανιώτικο ποδόσφαιρο. Κάποιες φορές κρατούσε λίγο περισσότερο την μπάλα στα πόδια του και συγκρατούσε λιγότερο τα… νεύρα του κάτι που αν ίσχυε αντίστροφα ίσως είχε παίξει και στην Α’ Εθνική.
Χρυσαφίδης Σταύρος
Από την τριάδα των παικτών που ήρθαν το καλοκαίρι του 1973 στα Χανιά προερχόμενοι από το Αιγάλεω ο 23χρονος τότε δεξί μπακ (γεν. 30-4-1950) ήταν ο μόνος που είχε επαγγελματικό συμβόλαιο και συμμετοχές στην Α’ Εθνική. Όπως θυμάται ήταν ο προπονητής Παντελής Τσάπος που τον ζήτησε και έτσι δόθηκε με εγγυητική κάτι που του… έπεσε βαρύ όπως λέει. Από την άλλη αγάπησε τα Χανιά και αγωνίσθηκε συνολικά 6 σεζόν σε δύο… δόσεις αφού μεσολάβησε το 1977 η μεταγραφή του στον Ορφέα Αιγάλεω γα να επιστρέψει δύο χρόνια μετά στον ΑΟΧ. Όπου ουσιαστικά έκλεισε την καριέρα του αφού αντιμετώπιζε προβλήματα με τα ισχία τα οποία λανθασμένα οι γιατροί του έλεγαν ότι ήταν προσαγωγοί. Για τον αγώνα στο Μενίδι θυμάται ότι υπήρξαν προπηλακισμοί πριν την έναρξη ενώ στην διάρκεια του παιχνιδιού οξύνθηκαν οι τόνοι και τελικά έπεσαν πέτρες στον διαιτητή: «από ένα σημείο της κερκίδας που όμως κάθονταν φίλαθλοι και των δύο ομάδων. Διότι τα Χανιά είχαν έντονη συμπαράσταση όταν έπαιζαν και στην Αθήνα». Όσον αφορά την ομάδα δεν μπόρεσε να κάνει το παραπάνω βήμα διότι είχαν πάντα 5-6 βασικούς που δεν είχαν από πίσω τους ισάξιους αντικαταστάτες. «Δεν είχαμε βάθος και πάγκο, συνήθως κάποιους φιλότιμους πιτσιρικάδες που δεν μπορούσαν να αναπληρώσουν τα κενά από κάρτες και τραυματισμούς».
Έζησε καλές στιγμές και πέρασε πολύ ωραία στα Χανιά αν μόνο για ένα 8μηνο με προπονητή τον Ζαφειρόπουλο πήρε 8μηνη μετάθεση από τα ΕΛΤΑ όπου ήταν υπάλληλος. Όλο το υπόλοιπο διάστημα κατέβαινε Παρασκευή Κρήτη για τους εντός έδρας αγώνες, ενώ στους εκτός ενσωματωνόταν στην αποστολή όταν αυτή έφθανε Αθήνα.
Παπαγεωργίου Μιχάλης
«Στον αγώνα του Μενιδίου επειδή ως συνήθως δεν είχαμε εναλλακτικές λύσεις και πάγκο κάποιοι παίκτες έπαιξαν τραυματίες. Επίσης κάναμε λάθος ένσταση, έπρεπε να υποστηρίξουμε ότι κακώς διεκόπη ο αγώνας και όχι για κακή διαιτησία. Είμαστε παίκτες που παίζαμε πολλά χρόνια μαζί και για αυτό στις αρχές της δεκαετίας μέχρι τα μέσα του ’70 πρωταγωνιστήσαμε. Οι ομάδες δεν φτιάχνονται από τη μία μέρα στην άλλη… Θεωρώ μάλιστα ότι η χούντα μας είχε κόψει τον τίτλο δύο χρόνια πριν όταν έσπρωξε την Καλαμάτα εις βάρος μας αλλά και εις βάρος του Ικάρου. Ο τελευταίος δεν πολιοήθελε να βγει, οι μισοί παίκτες του συνέχισαν στην ομάδα της Καλαμάτας.
Εκεί που είχαμε πρόβλημα για να κάνουμε το παραπάνω βήμα ήταν η έλλειψη πάγκου. Αναγκαζόμαστε να παίζουμε τραυματίες συχνά, εγώ ακόμα και με ρήξη συνδέσμου!»
Ο Παπαγεωργίου προερχόταν από τον Άρη Σούδας και βρέθηκε στην πρώτη ομάδα που προέκυψε το καλοκαίρι του 1965 (ΑΕΧ) σε ηλικία 21 ετών (γεν. 27-9-1944) ενώ αγωνιζόταν συνήθως ως δεξί μπακ. Τη σεζόν 1973-74 λόγω της παρουσίας του Χρυσαφίδη μετακινήθηκε στο κέντρο της άμυνας όπου πλαισίωσε τον αείμνηστο Μανώλη Αλευράκη.
Τζανουδάκης Παντελής
Ο 22χρονος τότε επιθετικός (γεν. 11-1-1951) ήρθε από το Αιγάλεω στα Χανιά, δηλαδή στην ομάδα της γενέτειρας του από όπου 9 ετών μετακόμισε στην πρωτεύουσα. Με καταγωγή από το Κοντομαρί ενσωματώθηκε μάλλον πιο εύκολα στο νέο του περιβάλλον από ότι οι άλλοι δύο “Αιγαλεώτες” Τσαρμπός και Χρυσαφίδης αν και σχέση με αυτούς η θητεία του ήταν βραχύβια καθώς συνδύαζε και σπουδές στο Μαθηματικό. Μόλις δύο σεζόν φόρεσε τη φανέλα του ΑΟΧ αλλά αυτές ήταν αρκετές παραγωγικές με 10 και 15 γκολ αλλά και με την ομάδα να πρωταγωνιστεί. Για τον αγώνα στο Μενίδι όπως θυμάται: «ίσως οι δικοί μας οπαδοί να μην μπορούσαν να δεχθούν την ήττα καθώς είμαστε και πρωτοπόροι και κάποιοι ξέφυγαν και οδήγησαν σε διακοπή το παιχνίδι με τον Αχαρναϊκό.
Έτσι μηδενιστήκαμε, δεχθήκαμε και αφαίρεση βαθμών που μας έσβησε τις ελπίδες για τίτλο. Θυμάμαι δε ότι από αντίδραση για τον μηδενισμό στο επόμενο εντός έδρας παιχνίδι με τον Φοίβο Κρεμαστής, ο κόσμος έμεινε έξω από το γήπεδο. Και ήταν χιλιάδες… Υπήρχαν πολλές αντιδράσεις γενικά. Στην πορεία επιστράφηκαν βέβαια οι 3 βαθμοί αλλά ήταν δώρον άδωρον καθώς είχαμε χάσει πολύ έδαφος». Πάντως σημειώνει ότι ακόμα και αν δεν μεσολαβούσε η διακοπή δύσκολα ο ΑΟΧ θα τερμάτιζε πρώτος αφού δεν είχε “πάγκο” για να αντέξει.
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός πλέον πριν λίγο καιρό εξέδωσε και το πρώτο του βιβλίο “Γράμματα εγώ δεν ξέρω” (εκδόσεις Φίλντισι).
Τσαρμπός Νίκος
Ένας ακόμα πιτσιρικάς που ήρθε από το Αιγάλεω πριν κλείσει τα 20 χρόνια του (γεν. 26-4-1954) το καλοκαίρι του 1973 και όχι μόνο έπαιξε μία 8ετία με τον ΑΟΧ αλλά ρίζωσε στον τόπο μας και πέρασε από πολλές ομάδες ως παίκτης (Ιωνία, Πλατανιά, Ικαρο, Γρανίτη, Ηρακλή Σκ. πριν κρεμάσει τα παπούτσια του στον ΑΟΧ 2004 υπό τις οδηγίες του Σπύρου Κτενιαδάκη) ενώ στη συνέχεια ως προπονητής οδήγησε πολλές ομάδες του τοπικού σε τίτλους και ανόδους.
Στην πρώτη του χρονιά στη Β’ Εθνική θυμάται τις πολλές καλές ομάδες που υπήρχαν απέναντι στον ΑΟΧ και σίγουρα με πολύ πιο πλούσιο ρόστερ. «Όπως τον Ατρόμητο και την Καλαμάτα που ανέβηκαν και οι δύο. Αντίθετα εμείς ξεφουσκώσαμε διότι δεν είχαμε πολλές εναλλακτικές λύσεις. Ήρθε και η πέτρα που έπεσε από ένα Χανιώτη οπαδό και χτύπησε στο κεφάλι τον επόπτη στο Μενίδι και έφερε τον μηδενισμό, την αφαίρεση βαθμών και ουσιαστικά έσβησε τις όποιες ελπίδες είχαμε». Ο ίδιος μέσα στην 8ετία έζησε πολλές καλές στιγμές αλλά και την πρώτη προσωρινή πτώση της ομάδας στο Ερασιτεχνικό το 1980. «Έφυγαν αρκετοί καλοί παίκτες που είχαν έρθει από την Αθήνα κάτι που οδήγησε στην πτώση της ομάδας. Άσε που κάποιους από αυτούς τους βλέπαμε μόνο την Παρασκευή και στους αγώνες καθώς ζούσαν εκτός Χανίων, έτσι δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε σωστά» σημειώνει.
Δαμανάκης Γιάννης
Ένας από τους κορυφαίους παίκτες που έχει αναδείξει το κρητικό ποδόσφαιρο ξεκίνησε να αγωνίζεται στην ομάδα του ΑΟΧ στη Β’ Εθνική από τα 16-17 του χρόνια (γεν. 2-10-1952) την περίοδο 1968-69 προερχόμενος από τα “τσικό” της Ιωνίας. Συνέδεσε το όνομα του με τις καλύτερες πορείες στην ιστορία των μπλε όπως εκείνη στην 6η του σεζόν στην ομάδα. Μάλιστα το φθινόπωρο του 1973 παρουσιάστηκε για να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να χάσει ορισμένα παιχνίδια. Για τον αγώνα με τον Αχαρναϊκό πιστεύει ότι τους την είχαν στήσει: «Είχαμε αξιόλογο σύνολο και πολύ καλούς παίκτες όπως τον Νίκο Αναγνωστάκη που νομίζω ότι άξιζαν να έχουν παίξει και αυτοί Α’ Εθνική. Όμως για να μπορέσεις να διακριθείς σαν ομάδα δεν φτάνει να έχεις αξιόλογους παίκτες, χρειάζονται και οι διασυνδέσεις. Εμείς δεν τις είχαμε ενώ υπήρχαν στην ομάδα και κάποια παιδιά οξύθυμα που αρπάζονταν εύκολα και έτσι τόσο στο Μενίδι εκείνη τη χρονιά αλλά και σε άλλα παιχνίδια κατά περιόδους, έβλεπαν εύκολα κάρτες με αποτέλεσμα να χάνουμε την αυτοσυγκέντρωση μας». Ενα άλλο κεφάλαιο που θίγει ήταν η έλλειψη ανιδιοτελών παραγόντων που να κοιτάνε το συμφέρον της ομάδας και όχι το δικό τους. «Στα χρόνια που έπαιξα στον ΑΟΧ λίγοι παράγοντες πρόσφεραν πραγματικά όπως πχ ο Στράτος Παπαδάκης. Αντίθετα οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους κοίταζαν μόνο την πάρτη τους ενώ κάποιοι έβγαζαν και κέρδος από την ενασχόληση τους με την ομάδα. Οταν πήγα στον ΠΑΟΚ κάποιος που δεν θέλω να πω όνομα, προσπάθησε να βγάλει μίζα από την μεταγραφή και μου ζήτησε τα μισά από τα χρήματα που ήταν να πάρω για να με αφήσει η χανιώτικη ομάδα να πάω στον δικέφαλο! Επίσης υπήρχαν πολλές ανισότητες στα χρήματα που έδιναν στους παίκτες, κάποιοι πιο “καπάτσοι” πληρώνονταν αρκετά ενώ κάποιοι άλλοι δεν παίρναμε ούτε τα συμφωνημένα πριμ». Ολα αυτά και η μη αξιοποίηση των αρκετών χρημάτων που πήρε ο ΑΟΧ από την μεταγραφή του στον ΠΑΟΚ έφεραν στη συνέχεια την αγωνιστική παρακμή στην χανιώτικη ομάδα…
Αναγνωστάκης Νίκος
Τεράστιος ποδοσφαιριστής, “σημαία” του ΑΟΧ έχοντας ξεκινήσει 14 ετών στον Τάλω. Αν και επιθετικός ένας τραυματισμός του “Τσίτα” (Γιουρμετάκης) τον έφερε να αγωνίζεται αριστερό μπακ στα τέλη της σεζόν 1963-64. Ο Τάλως αναδείχθηκε πρωταθλητής και έπαιξε Β’ Εθνική με τον 15χρονο Αναγνωστάκη να πραγματοποιεί διψήφιο αριθμό συμμετοχών. Ως φυσικό επακόλουθο ήταν στους παίκτες που πλαισίωσαν την πρώτη ΑΕΧ το καλοκαίρι του 1965 και έκτοτε ήταν πάντα βασικό στέλεχος μέχρι το 1979-80 που έπαιξε για μία σεζόν στην Προοδευτική. Με 425 συμμετοχές με τη μπλε φανέλα όλες στη Β’ Εθνική! Ο “Κόντης” έκανε ένα πολύ σύντομο πέρασμα από τον Ιδομενέα ενώ υπήρξε και αξιόλογος προπονητής κυρίως με την ομάδα του Πλατανιά όπου έχει και από εκεί αρκετές όμορφες αναμνήσεις.
Για τον αγώνα στο Μενίδι θυμάται ότι η διαφαινόμενη ήττα έφερε φιλάθλους των Χανίων να πετάνε πέτρες στον επόπτη κάτι που έφερε τον μηδενισμό και την αφαίρεση βαθμών. «Είχαμε πολύ καλή ομάδα και ξεκινήσαμε με συνεχόμενες νίκες 8 ή 9. Ομως μετά τον μηδενισμό χάσαμε τις ελπίδες μας αφού μας αφαιρέθηκαν και βαθμοί». Ο ίδιος είχε και ένα θαυμαστή από την Καλλιθέα φανατικό παίκτη της ομάδας των Χανίων. Ενώ για τη συγκεκριμένη σεζόν έχει να θυμάται τα πολλά καλά σχόλια που έγραφαν οι αθλητικές εφημερίδες για τα δύο πλάγια μπακ των Χανίων (Χρυσαφίδης – Αναγνωστάκης) που συχνά προωθούνταν και συμμετείχαν στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας. Κάτι αυτονόητο σήμερα αλλά όχι συνηθισμένο πριν 50 χρόνια.
Τρουμπούκης Βαγγέλης
«Ακόμα και σήμερα αυτό που με τρώει είναι αν ήταν δικοί μας οι φίλαθλοι που έριξαν τις πέτρες. Θεωρώ ότι είναι πολύ πιθανό να προήρθαν από οπαδούς τρίτης ομάδας που κυνηγούσε τον τίτλο. Αυτοί είχαν συμφέρον να μηδενιστούν τα Χανιά, για να εκμεταλλευτούν την νέα κατάσταση. Επίσης στο γήπεδο απέναντι από την κερκίδα υπήρχαν πέτρες που αποτέλεσαν πυρομαχικά για κάποιους» σημειώνει ο κορυφαίος Λαρισαίος επιθετικός που κάθε του σεζόν στον ΑΟΧ έφθανε διψήφιο αριθμό τερμάτων, συχνά και πάνω από 20. Τότε ήταν στις καλύτερες και πιο παραγωγικές χρονιές του σε ηλικία 25 ετών. Γεννήθηκε στις 3-4-1948 στην Ελασσόνα και ήρθε στα Χανιά από ΠΟΕ και ΑΕΛ.
Οπως προαναφέραμε με τα δικά του γκολ στα δύο προηγούμενα παιχνίδια ο ΑΟΧ ξέφυγε στην κορυφή όμως αυτός όπως έχει δηλώσει και παλιότερα ξεχωρίζει στην καριέρα του το γκολ στον Ταύρο με τα Πετράλωνα την 6η αγωνιστική εκείνης της περιόδου. Ηταν ένα κόρνερ του Αντώνη Τσαγκαράκη και έπιασε κεφαλιά στέλνοντας τη μπάλα στην άλλη γωνία. Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι η μπάλα έφυγε άουτ όμως όταν κοίταξαν καλύτερα την εστία είδαν ότι είχε καρφωθεί στο “Γ”!
Ο Τρουμπούκης που πολιτογραφήθηκε και αυτός Χανιώτης, έφυγε την επόμενη σεζόν στο Αιγάλεω για να ξαναγυρίσει στον ΑΟΧ ενώ έπαιξε και στην Κέρκυρα. Διετέλεσε και προπονητής σε ομάδες του τοπικού.
Κουρκουνάκης Μανώλης
Επί μία 8ετία (1972-81) υπερασπίστηκε την εστία του συλλόγου ο προερχόμενος από τον Παγχανιακό Μανώλης Κουρκουνάκης. Μόλις στην 2η σεζόν και σε ηλικία 20 ετών (γεν. 6-1-1953) κέρδισε την θέση του βασικού κάτω από τα δοκάρια μετά την μεταγραφή του Συγγελάκη στον Απόλλωνα. Στάθηκε άτυχος όμως αφού μετά τις 5 πρώτες αγωνιστικές έσπασε ένα δάχτυλο και έτσι συνέχισε βασικός ο Γαρτζολάκης. Πάντως ο Κουρκουνάκης που βρήκε την ευκαιρία μετά τον τραυματισμό να παρουσιαστεί για να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία μαζί με τον Γιάννη Δαμανάκη, είχε αποθεραπευτεί και ήταν στον πάγκο στον αγώνα του Μενιδίου. Θυμάται την διακοπή και τις πέτρες που έπεσαν αν και όπως λέει: «δεν ήταν και τόσο σπάνια τα φαινόμενα αυτά εκείνη ειδικά την εποχή». Οπως προσθέτει η ομάδα δεν είχε τα λεφτά για να αντέξει και να κόψει πρώτη το νήμα παρότι είχε το υλικό από παίκτες. Ο ίδιος κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του… γάντια σε μία καλή ηλικία για τερματοφύλακα αφού πάντα είχε ένα μεγάλο θέμα με τα αεροπορικά ταξίδια και συχνά διένυε μεγάλες αποστάσεις πάνω σε 4 τροχούς.
Πρόκος Βαγγέλης
Μια ολόκληρη δεκαετία (1969-1979) φόρεσε τη φανέλα του ΑΟΧ ο υψηλόσωμος αμυντικός που στη συνέχεια υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Χανιώτες προπονητές. Ενας ακόμα παίκτης που ξεκίνησε από την Ιωνία θυμάται για εκείνη τη σεζόν: «ξεκινήσαμε εντυπωσιακά με συνεχόμενες νίκες όμως πριν πάμε στο Μενίδι είχαμε κάνει και μία μικρή κοιλιά απέναντι σε Καρδίτσα και Λαμία. Εκεί τώρα με τον Αχαρναϊκό είχαμε πάρει μάλλον αψήφιστα τον αγώνα και δεν παίξαμε καλά, οι γηπεδούχοι ήταν σαφώς καλύτεροι και έτσι ήρθε εκείνο το 3-0 αλλά και η διακοπή μετά τις πέτρες που έπεσαν προς τον επόπτη. Νομίζω ότι δεν είμαστε και κατάλληλα προετοιμασμένοι να αντέξουμε αυτή την επιτυχία με την ομάδα να έχει βρεθεί στην κορυφή και να έχει πάρει και διαφορά από τους διώκτες της…». Ο ίδιος εκείνη τη μέρα είδε το παιχνίδι από τον πάγκο καθώς η μετατόπιση του Παπαγεωργίου στο κέντρο της άμυνας τον έφερνε να χρησιμοποιείται περισσότερο ως αλλαγή.
ΕΝΑΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ…
Επικοινωνήσαμε όμως και με ένα παίκτη που αγωνίσθηκε με την αντίπαλη ομάδα εκείνη τη μέρα:
Βρεττός Κώστας
«Ετσι είναι το ποδόσφαιρο, σε μία μέρα όσο δυνατή ομάδα και να έχεις μπορεί να μην σου πάει ο αγώνας και να είναι καλύτερος ο αντίπαλος σου. Κάτι ανάλογο συνέβη και τότε στο γήπεδο μας, νομίζω χωρίς να έχουμε καλύτερη ομάδα είμαστε ανώτεροι και έτσι φθάσαμε σε εκείνο το 3-0. Δυστυχώς υπήρξε και η διακοπή από τις πέτρες που έπεσαν και όπως βλέπουμε και σήμερα συχνά γίνονται ανάλογα περιστατικά. Στην Ελλάδα, οι “φίλαθλοι” θέλουν οπωσδήποτε τη νίκη και όταν αυτή δεν έρχεται συχνά παρεκτρέπονται»!
Για τον Κώστα Βρεττό να επισημάνουμε ότι τότε ήταν 21 ετών (γεν. 30-11-1952) και τον επόμενο χρόνο πήρε μεταγραφή στον Παναθηναϊκό όπου έμεινε μία σεζόν. Στη συνέχεια φόρεσε για μία δεκαετία τη φανέλα του Απόλλωνα Σμύρνης, ακολούθως για μία τριετία του ΠΑΣ Γιάννινα πριν κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια στην ομάδα που τον ανέδειξε το 89-90.
… ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΟΠΑΔΟΣ
Να όμως και μία σημαντική μαρτυρία από ένα φανατικό οπαδό της χανιώτικης ομάδας που ακόμα και τώρα πηγαίνει συχνά στο γήπεδο. Τότε σε ηλικία 25 ετών είχε ακολουθήσει τον ΑΟΧ στην εκτός έδρας νίκη στα Λιόσια τον Οκτώβριο του 1973 αλλά αυτή τη φορά η εξέλιξη του αγώνα ήταν διαφορετική όπως θυμάται ο Κώστας:
«Η διαιτησία μας εξαγρίωσε, ήταν σφαγιαστική. Καθόμαστε απέναντι από την μεγάλη κερκίδα σε μία μικρότερη ως φιλοξενούμενοι και παραδίπλα είχε ένα σωρό από πέτρες.
Ηταν τόσο πολύ η αδικία από τον διαιτητή και υπήρχε εκνευρισμός. Ετσι καθώς είμαστε μία παρέα μεγάλη πετάξαμε τις πέτρες μετά το 3ο γκολ και σε χρόνο ρεκόρ έγινε αρένα το γήπεδο. Κάνανε και ορισμένες συλλήψεις οι χωροφύλακες, πήγαν να πιάσουν και εμένα αλλά τους έπεισα ότι δεν είχα σχέση με τον λιθοβολισμό. Κάποιους άλλους τους πήγαν αυτόφωρο».
ΔΥΣΚΟΛΑ ΘΑ ΑΝΤΕΧΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΑΟΧ
Αυτό που προκύπτει από τις μαρτυρίες των παικτών είναι ότι ακόμα και αν δεν υπήρχε ο μηδενισμός πάλι ήταν εξαιρετικά αμφίβολο αν η ομάδα θα άντεχε να τερματίσει πρώτη σε ένα μαραθώνιο 38 αγωνιστικών. Διότι ο πρωταθλητισμός χρειάζεται βάθος στο ρόστερ και οικονομική άνεση στοιχεία που προφανώς δεν διέθετε ο ΑΟΧ 50 χρόνια πριν παρά τη σημαντική ενίσχυση του με τους 3 ταλαντούχους νεαρούς που ήρθαν δανεικοί από το Αιγάλεω.
Επίσης παρότι έχει περάσει ακριβώς μισός αιώνας το ελληνικό ποδόσφαιρο εξακολουθεί να ταλαιπωρείται από παρόμοιες παθογένειες. Με τους οπαδούς που ακολουθούν τα σωματεία να είναι “ευχή αλλά και κατάρα”. Διότι ειδικά στην Ελλάδα συσπειρώνονται όχι για να απολαύσουν το θέαμα αλλά κυρίως όταν τα αποτελέσματα είναι θετικά και η ομάδα τους πρωταγωνιστεί. Ετσι όταν ο αγώνας “στραβώσει” ο… υπέροχος λαός μπορεί να εκτροχιασθεί και να ξεσπάσει “κατά δικαίων και αδίκων” με πρώτο και… εύκολο θύμα τους διαιτητές. Στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο θύμα είναι ο ίδιος ο σύλλογος που δεν μπορεί ή απλά δεν θέλει να περιορίσει την ασυδοσία κάποιων στην κερκίδα. Και φυσικά το ποδόσφαιρο με την Πολιτεία να εξαγγέλλει για πολλοστή φορά παρόμοια μέτρα περιορισμού της βίας στα γήπεδα ανίκανη να πάει κόντρα σε μεγάλα συμφέροντα.
Οσον αφορά το παρασκήνιο δυστυχώς παραμένει ισχυρό και αρκετές φορές κρίνει τίτλους και ανόδους ή υποβιβασμούς.
Τότε στην περίοδο της χούντας ευνοημένος φαίνεται να ήταν ο Π.Σ. “Η Καλαμάτα” που ιδρύθηκε με αναγκαστική συγχώνευση που επέβαλε το δικτατορικό καθεστώς. Δεν είναι τυχαίο μάλλον που και τους δύο τίτλους στη Β’ Εθνική τους πανηγύρισε επί δικτατορίας με τον… φοίνικα στην φανέλα. Τον οποίο στη συνέχεια απαρνήθηκε ενώ αντίθετα άλλες ομάδες συνέχισαν να έχουν καθώς σε αυτές δεν τους τον “κόλλησε” η χούντα αλλά το είχαν από παλαιότερα αφού πρόκειται για συνηθισμένο αρχαιοελληνικό έμβλημα. Οπως η Προοδευτική, η Νάουσα και η Αναγέννηση Γιαννιτσών”.
Εν κατακλείδι και με την χανιώτικη ομάδα να πρωταγωνιστεί και φέτος, οι μεγάλοι στόχοι χρειάζονται πλούσιο ρόστερ, θωράκιση από το παρασκήνιο και κυρίως συνειδητοποιημένους οπαδούς που να ξέρουν ότι η αγάπη τους για τον σύλλογο όταν ξεφεύγει από τα όρια και βγαίνει εκτός ελέγχου μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ και να τον πληγώσει ανεπανόρθωτα όπως εκείνη τη μέρα στο Μενίδι…
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ
1η αγωνιστική (30/9/73)
ΑΟ Χανιά – Καλαμάτα 1-0
Γκολ: 73’ Τσαρμπός
2η αγωνιστική (7/10)
Καλλιθέα – ΑΟ Χανιά 0-1
Γκολ: 53’ Μαριετούλης
3η αγωνιστική (14/10)
ΑΟ Χανιά – Κορωπί 3-0
Γκολ: 32’ Τζανουδάκης, 49’ Δαμανάκης, 59’ Τσαγκαράκης Α.
4η αγωνιστική (21/10)
Ολυμπιακός Λιοσίων – ΑΟ Χανιά 2-3
Γκολ: 53’, 72’ Μπότης – 10’ Τσαγκαράκης Α., 44’, 73’ Τζανουδάκης
5η αγωνιστική (28/10)
ΑΟ Χανιά – Απόλλων Μυτιλήνης 3-0
Γκολ: 4’, 63’ Τρουμπούκης, 46’ Τσαγκαράκης
6η αγωνιστική (4/11)
Πετράλωνα – ΑΟ Χανιά 0-1
Γκολ: 54’ Τρουμπούκης
7η αγωνιστική (11/11)
ΑΟ Χανιά – Λεβαδειακός 1-0
Γκολ: 33’ Τρουμπούκης
8η αγωνιστική (2/12)
Ιωνικός Νικ. – ΑΟ Χανιά 0-1
Γκολ: 82’ Δαμανάκης
9η αγωνιστική (9/12)
ΑΟ Χανιά – ΑΟ Καρδίτσας 1-1
Γκολ: 52’ Τζανουδάκης – 79’ Κολοβός
10η αγωνιστική (16/12)
Λαμία – ΑΟ Χανιά 1-0
Γκολ: 31’ πέναλτι Ζέρβας
11η αγωνιστική (23/12)
ΑΟ Χανιά – Προοδευτική 2-0
Γκολ: 26’, 89’ Τρουμπούκης
12η αγωνιστική (30/12)
ΑΟ Χανιά – Ατρόμητος Αθ. 1-0
Γκολ: 60’ Τρουμπούκης
