Το τελευταίο ανελέητο σφυροκόπημα του κατοχικού ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Από το 1948 μέχρι σήμερα, στον βωμό των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και ανταγωνισμών στην εύφλεκτη περιοχή της Μέσης Ανατολής, ο Παλαιστινιακός λαός βιώνει δεκαετίες κατοχής, διωγμών, προσφυγιάς, διαρκούς καταπίεσης, ασφυκτικών περιορισμών και οικονομικού αποκλεισμού, αιματηρών στρατιωτικών επεμβάσεων και καταστολής από το κατοχικό ισραηλινό κράτος.
Mια σύντομη ματιά σε αυτές τις 7 και πλέον δεκαετίες και τη σημερινή κατάσταση, αναδεικνύει τη συνεχή και πολύμορφη επέκταση της ισραηλινής κατοχής, επιβεβαιώνει τις τεράστιες ευθύνες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους για την αμέριστη στήριξή τους στο διαρκές έγκλημα, ξεσκεπάζει τις υποκριτικές επικλήσεις στο «Διεθνές Δίκαιο» που κόβεται και ράβεται στα μέτρα των ιμπεριαλιστικών συσχετισμών και ανταγωνισμών, υπογραμμίζει την ανάγκη να ενταθεί η αλληλεγγύη στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για ανεξάρτητο – ελεύθερο παλαιστινιακό κράτος, στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Οι απαρχές της κατοχής και η συνεχής επέκτασή της
Στο φόντο των σημαντικών διεθνών γεωπολιτικών ανακατατάξεων μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Βρετανία – που ελέγχει την ιστορική Παλαιστίνη από τις αρχές του 20ού αιώνα – ζητά από τον ΟΗΕ τον καθορισμό του καθεστώτος της περιοχής.
Το 1947, με το ψήφισμα 181 του ΟΗΕ παραχωρείται το 56,47% των εδαφών της Παλαιστίνης στο νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ, με πληθυσμό 608.000 ανθρώπων. Τα υπόλοιπα παρέμεναν στους Άραβες, που ξεπερνούσαν τους 1,4 εκατ. ανθρώπους.
Στις 14/5/1948 ιδρύεται και επίσημα το Ισραήλ. Η εβραϊκή παραστρατιωτική οργάνωση «Χάγκαναχ» αναλαμβάνει τον ρόλο τακτικού στρατού, με αμερικανοβρετανικό εξοπλισμό. Μία μέρα μετά, στρατεύματα της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, του Λιβάνου, της Συρίας και του Ιράκ συγκρούονται με τις ισραηλινές δυνάμεις. Το Ισραήλ επικρατεί στρατιωτικά, διώχνει διά της βίας περίπου 800.000 Παλαιστίνιους (το 67% του πληθυσμού) από τις εστίες τους στην Παλαιστίνη και προσαρτά τα εδάφη τους. Η Ιερουσαλήμ διχοτομείται: Η δυτική ελέγχεται από το Ισραήλ και η ανατολική από την Ιορδανία. Οι Παλαιστίνιοι, έκτοτε, αναφέρονται σε αυτόν τον διωγμό χαρακτηρίζοντάς τον «Νάκμπα» («καταστροφή»). Τους επόμενους μήνες, οι ισραηλινές δυνάμεις διώχνουν και 90.000 χριστιανούς (τα 2/3 του παλαιστινιακού χριστιανικού πληθυσμού).
Στις 11/12/1948 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε το ψήφισμα 194, επιβεβαιώνοντας το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων στη γη τους. Το Ισραήλ απορρίπτει το ψήφισμα και αρνείται να το αναγνωρίσει.
Μεταξύ 1948 και 1951 μεταναστεύουν στο Ισραήλ περίπου 700.000 Εβραίοι έποικοι.
Το 1956, κατά την κρίση του Σουέζ, το Ισραήλ εισβάλλει στην Αίγυπτο και καταλαμβάνει το όρος Σινά, ενώ αποχωρεί δύο μήνες μετά.
Τον Ιούνη του 1967 ακολουθεί ο «πόλεμος των 6 ημερών». Το Ισραήλ εισβάλλει και καταλαμβάνει τη Χερσόνησο του Σινά και τη Λωρίδα της Γάζας (Αίγυπτος), τα Υψίπεδα του Γκολάν (Συρία), τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ (Ιορδανία). Ο «πόλεμος των 6 ημερών» τελειώνει με το Ισραήλ να έχει εξασφαλίσει έδαφος διπλάσιο της έκτασης που είχε μέχρι τότε. Ξεριζώνονται άλλοι 300.000 Παλαιστίνιοι.
Τον ίδιο μήνα, η έκτακτη ειδική σύνοδος της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, που συγκλήθηκε με πρωτοβουλία της Σοβιετικής Ένωσης, αποφάσισε ότι η προσάρτηση αραβικών εδαφών από το Ισραήλ ήταν παράνομη. Με τις «πλάτες» των ΗΠΑ και συμμάχων τους, η ισραηλινή κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν πρόκειται να πάρει υπόψη της «ούτε τις διεθνείς εγγυήσεις, ούτε τον ΟΗΕ».
Αντίστοιχα, τον Νοέμβρη του 1967, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εξέδωσε ομόφωνα την απόφαση 242, προβλέποντας την «ανάγκη για δίκαιη και βιώσιμη λύση στη Μέση Ανατολή, όπου κάθε κράτος της περιοχής θα μπορεί να ζει με ασφάλεια». Προέβλεπε δε «αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από κατεχόμενα εδάφη». Μισό αιώνα μετά, τα ισραηλινά στρατεύματα και η κατοχή παραμένουν ακλόνητα (το Ισραήλ αποχώρησε μόνο από ένα τμήμα της Χερσονήσου του Σινά και των Υψιπέδων του Γκολάν), αψηφώντας επιδεικτικά το πλήθος ψηφισμάτων του ΟΗΕ που έχουν μεσολαβήσει από τότε μέχρι σήμερα και επιβεβαιώνοντας στην πράξη ότι το περιβόητο «Διεθνές Δίκαιο» γίνεται «λάστιχο», με βάση τα συμφέροντα και τον συσχετισμό δυνάμεων των ιμπεριαλιστών…
Το 1980, το Ισραήλ ανακηρύσσει την «αδιαίρετη» Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσά του, αγνοώντας επιδεικτικά τις αποφάσεις του ΟΗΕ.
Το 1982, τα ισραηλινά στρατεύματα εισβάλλουν στον Λίβανο για να καταστρέψουν βάσεις της παλαιστινιακής οργάνωσης «Φατάχ».
Τον Δεκέμβρη του 1987 ξεκινά η πρώτη παλαιστινιακή «Ιντιφάντα» («Ξεσηκωμός»), ενάντια στην ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας, με πάνω από 1.400 Παλαιστίνιους νεκρούς.
«Ειρηνευτικά» σχέδια διαιώνισης της κατοχής
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και ενώ έχουν μεσολαβήσει οι ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, ξεκινούν μυστικές διαπραγματεύσεις για «επίλυση» του Παλαιστινιακού.
Τον Αύγουστο του 1993, το Ισραήλ και οι εκπρόσωποι των Παλαιστινίων καταλήγουν στο Οσλο σε «ειρηνευτικό» σχέδιο, που κατακερματίζει τα παλαιστινιακά εδάφη, συνεχίζει την κατοχή, υπονομεύει τα δικαιώματα κυριαρχίας σε βασικούς τομείς οικονομίας και πολιτικής σε βάρος των συμφερόντων των προσφύγων και του Παλαιστινιακού λαού.
Τον Απρίλη του 1995, το Ισραήλ δημιουργεί νέους εβραϊκούς εποικισμούς σε παλαιστινιακή γη. Τον Σεπτέμβρη του 1995 υπογράφεται και η δεύτερη Συμφωνία του Οσλο.
Τον Απρίλη του 1996, ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις σφάζουν εκατοντάδες Παλαιστίνιους (ανάμεσά τους 100 παιδιά) στον προσφυγικό καταυλισμό της Κανά του Λιβάνου. Τον Μάη του 1996, στις εκλογές στο Ισραήλ βγαίνει για πρώτη φορά νικητής ο σημερινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου, υποσχόμενος νέους εβραϊκούς εποικισμούς στα κατεχόμενα.
Τον Μάρτη του 1997, το Ισραήλ συνεχίζει την πολιτική καθεστώτος απαρτχάιντ, προχωρώντας στην ανέγερση πολυκατοικιών «μόνο για Εβραίους» στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Τον Μάη του 2000, το Ισραήλ επιλέγει να αποσύρει τα στρατεύματά του από τον νότιο Λίβανο, ενώ τον Ιούλη καταρρέουν οι συνομιλίες ανάμεσα στον Ισραηλινό πρωθυπουργό Εχούντ Μπαράκ και τον Παλαιστίνιο ηγέτη Γιασέρ Αραφάτ, πάνω στο ζήτημα αποχώρησης των κατοχικών δυνάμεων από τη Δυτική Όχθη.
Τον Σεπτέμβρη του 2000 ακολουθεί η δεύτερη «Ιντιφάντα». Το 2002 το Ισραήλ εξαπολύει επίθεση στη Δυτική Όχθη με την ονομασία «Επιχείρηση Αμυντική Ασπίδα» και ξεκινά την ανέγερση τείχους εντός και πέριξ της Δυτικής Όχθης, με στόχο την υφαρπαγή ακόμα περισσότερης παλαιστινιακής γης.
Τον Ιούνη του 2003, το λεγόμενο κουαρτέτο για το Παλαιστινιακό (ΗΠΑ, Ρωσία, ΟΗΕ, ΕΕ) προωθεί νέο «οδικό χάρτη» για «επίλυση» της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύρραξης, προτείνοντας ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος και πάγωμα των εβραϊκών εποικισμών.
Τον Σεπτέμβρη του 2005, οι ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις προχωρούν σε στρατηγικό ελιγμό και αποσύρουν όλους τους εποίκους και τα στρατεύματα από τη Λωρίδα της Γάζας, επιλέγοντας να αυξήσουν την αρπαγή της παλαιστινιακής γης στη Δυτική Όχθη. Ωστόσο, εξακολουθούν να ελέγχουν τον εναέριο χώρο, την ακτογραμμή, τα θαλάσσια ύδατα και τα σύνορα της Λωρίδας της Γάζας.
Τον Ιούνη του 2006, μετά την αιχμαλωσία του Ισραηλινού στρατιώτη Γκιλάντ Σαλίτ από μέλη της «Χαμάς», ξεκινούν συγκρούσεις στη Λωρίδα της Γάζας και τον Αύγουστο οι ισραηλινές δυνάμεις εισβάλλουν στον Λίβανο, με αφορμή την επίθεση της «Χεζμπολάχ» και την απαγωγή δύο Ισραηλινών στρατιωτών. Η σύγκρουση σταματά με εκεχειρία και τη λιβανέζικη «Χεζμπολάχ» να διατηρεί σχεδόν άθικτες τις δυνάμεις της.
Τον Δεκέμβρη του 2008 ισραηλινές δυνάμεις επιτίθενται στη Γάζα, με πρόσχημα τις ρίψεις ρουκετών από τη «Χαμάς».
Τον Μάη του 2010 ισραηλινές δυνάμεις επιτίθενται σε νηοπομπή της οργάνωσης «Ελευθερώστε τη Γάζα», που διαμαρτύρεται για το εμπάργκο του Ισραήλ στην περιοχή. Στο πλοίο «Μαβί Μαρμαρά» Ισραηλινοί κομάντος σκοτώνουν εννιά Τούρκους ακτιβιστές, κάνοντας επέμβαση σε διεθνή χωρικά ύδατα.
Τον Ιούλη του 2013 ξαναρχίζουν οι ισραηλινο-παλαιστινιακές «ειρηνευτικές» διαβουλεύσεις, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, δίχως αποτέλεσμα.
Το καλοκαίρι του 2014 το Ισραήλ εξαπολύει νέα χερσαία και αεροπορική επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας. Οι συγκρούσεις σταματούν τον Αύγουστο με εκεχειρία, με μεσολάβηση της Αιγύπτου.
Κλιμάκωση της επίθεσης με τις ‘’πλάτες’’ ΗΠΑ και ΕΕ
Τον Φλεβάρη του 2017, η ισραηλινή Βουλή εγκρίνει νόμο ο οποίος νομιμοποιεί αναδρομικά δεκάδες εβραϊκούς εποικισμούς που χτίστηκαν σε ιδιόκτητη γη Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη.
Τον Δεκέμβρη του 2017, ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντ. Τραμπ αναγνωρίζει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, νομιμοποιώντας την κατοχή της Ανατολικής Ιερουσαλήμ.
Τον Γενάρη του 2020 ο Τραμπ παρουσιάζει το «όραμά» του για τη «συμφωνία του αιώνα», δήθεν για την «επίλυση» του Παλαιστινιακού. Στην πραγματικότητα, αυτό που πρότεινε το σχέδιο Τραμπ ήταν η «σκιά» ενός δήθεν «κρατιδίου» που έμοιαζε περισσότερο με «ελβετικό τυρί» παρά με ανεξάρτητη χώρα…
Το σχέδιο Τραμπ δεν έλυσε βέβαια το Παλαιστινιακό, αξιοποιήθηκε όμως για να σπάσει και επίσημα η «απομόνωση» του Ισραήλ από τις αραβικές χώρες (πλην Αιγύπτου και Ιορδανίας, με τις οποίες είχε συμφωνίες εδώ και δεκαετίες). Στο πλαίσιο του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδίου αναβάθμισης του Ισραήλ, για πιο αποτελεσματικό έλεγχο της περιοχής στον ανταγωνισμό με την Κίνα, τη Ρωσία και το Ιράν, τον Σεπτέμβρη του 2020 υπογράφονται οι λεγόμενες «Συμφωνίες του Αβραάμ», του Ισραήλ με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν και αργότερα με το Μαρόκο και το Σουδάν.
Τον Απρίλη του 2021 εντείνονται οι προσπάθειες Εβραίων εποίκων, με την κάλυψη του ισραηλινού κράτους, για μαζικές εξώσεις Παλαιστινίων από τη συνοικία Σέιχ Τζαράχ της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Παράλληλα, εν μέσω Ραμαζανιού η αστυνομία του Ισραήλ κάνει εφόδους στο τέμενος Αλ Ακσά εναντίον προσκυνητών και διαδηλωτών, περιορίζοντας την πρόσβαση των Αράβων στην περιοχή.
Στις 10 Μάη 2021, αξιοποιώντας την απάντηση της «Χαμάς» με εξαπόλυση ρουκετών προς το Ισραήλ και έχοντας τις «πλάτες» των ΗΠΑ και της ΕΕ, η ισραηλινή κυβέρνηση ξεκινά 11ήμερο δολοφονικό σφυροκόπημα στη Λωρίδα της Γάζας, με αεροπορικές επιδρομές και πυρά πυροβολικού. Με άγρια καταστολή και δολοφονίες αντιμετωπίζει το κατοχικό κράτος και τις διαμαρτυρίες των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη.
Η εφιαλτική πραγματικότητα σε Δυτική Όχθη και Λωρίδα της Γάζας
Ως αποτέλεσμα των 7 δεκαετιών κατοχής, οι Παλαιστίνιοι ζουν σήμερα χωρισμένοι στα εδάφη της Λωρίδας της Γάζας, όπου έχει επιβληθεί εμπορικός και οικονομικός αποκλεισμός από Ισραήλ και Αίγυπτο εδώ και περίπου 15 χρόνια, και στα εδάφη της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης (τμήμα της οποίας είναι και η Ανατολική Ιερουσαλήμ).
Στη Λωρίδα της Γάζας ζουν περίπου 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι. Οι Εβραίοι έποικοι και ο ισραηλινός στρατός αποχώρησαν το 2005, ωστόσο ο αποκλεισμός της Γάζας από το 2007, με πρόσχημα την ανάληψη της διοίκησης από την ισλαμική «Χαμάς», την έχει μετατρέψει σε μια τεράστια φυλακή. Οι εισαγωγές βασικών προϊόντων και εμπορευμάτων περνούν από τον έλεγχο του Ισραήλ και της Αιγύπτου. Οι υποδομές σε λιμάνι και αεροδρόμιο καταστράφηκαν από αλλεπάλληλους ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Οι περισσότεροι κάτοικοι της Γάζας παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με 5 – 6 ώρες ηλεκτρικό ρεύμα το 24ωρο, με προβληματική υδροδότηση και προβληματικές τηλεπικοινωνίες. Οι νέοι 11ήμεροι βομβαρδισμοί επιδείνωσαν τραγικά την κατάσταση. Πάνω από 55.000 άμαχοι εκτοπίστηκαν από τις εστίες τους, χιλιάδες κτίρια χτυπήθηκαν ξανά από τις βόμβες…
Η κατεχόμενη Δυτική Όχθη, με περίπου 2,8 εκατομμύρια Παλαιστίνιους, μετά τις Συμφωνίες του Όσλο χωρίστηκε σε τρεις βασικές περιοχές. Η περιοχή Α θεωρητικά τελεί υπό την αποκλειστική διοίκηση της Παλαιστινιακής Αρχής, η περιοχή Β υπό μεικτή διοίκηση Παλαιστινίων και ισραηλινών κατοχικών δυνάμεων και η περιοχή C, που αποτελεί το 60% της Δυτικής Όχθης, είναι υπό τον πλήρη έλεγχο των κατοχικών δυνάμεων και «εξαφανίζεται» χρόνο με τον χρόνο από την εξάπλωση των εποικισμών εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων εποίκων.
Στη Δυτική Όχθη υπάρχουν 132 εβραϊκοί εποικισμοί υπό την ευθύνη του ισραηλινού κράτους, και άλλοι 135 ανεπίσημοι. Ο πληθυσμός στους επίσημους εποικισμούς ξεπερνά τους 440.000 εποίκους, όταν το 1980 οι Εβραίοι έποικοι στη Δυτική Όχθη ήταν 16.200! Κάθε εποικισμός μοιάζει με μια… πόλη – κράτος, με δικό του οδικό δίκτυο, υποδομές, δομές Υγείας και Εκπαίδευσης «μόνο για εποίκους».
Το τείχος απαρτχάιντ που δημιουργήθηκε μετά τη δεύτερη «Ιντιφάντα» (2000), με μήκος 708 χλμ., βρίσκεται κατά 85% μέσα στη Δυτική Όχθη, κόβοντας στα δύο χωράφια, σπίτια, περιουσίες και τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων.
Οι εποικισμοί και το τείχος συμπληρώνονται από τις «ζώνες ασφαλείας» και εκατοντάδες σημεία ελέγχου (check points) με Ισραηλινούς στρατιώτες, τα οποία ανοιγοκλείνουν κατά το δοκούν, συντελώντας στον ασφυκτικό έλεγχο της Δυτικής Όχθης από τις κατοχικές δυνάμεις.
Στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, οι εποικισμοί αυξάνονται ιδιαίτερα μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ από τις ΗΠΑ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ. Οι αυξανόμενες εξώσεις Παλαιστινίων, με πιο χαρακτηριστικές αυτές στις συνοικίες Σιλωάμ και Σέιχ Τζαράχ, εντείνουν την πάγια ισραηλινή επιδίωξη για δημογραφική αλλοίωση των αραβικών περιοχών.
Την εικόνα συμπληρώνουν οι περίπου 2 εκατομμύρια Άραβες του Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι που έμειναν στην πατρογονική γη τους μετά την ίδρυση του ισραηλινού κράτους. Θεωρητικά έχουν ίδια δικαιώματα ως Ισραηλινοί πολίτες (αποτελούν το 20% του πληθυσμού του Ισραήλ), στην πράξη όμως αντιμετωπίζουν πολύμορφες διακρίσεις.
*Ο Σπύρος Δαράκης
είναι πρόεδρος της μαρτυρικής Μαλαθύρου, πρώην δήμαρχος Μηθύμνης,
μέλος του Δ.Σ. του δικτύου μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδας
Περιόδου 1940-1945 (ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ)
