Ο Αγριλές

» Αναμνήσεις πενήντα πέντε ετών

Ο Αγριλές μού θυμίζει και είναι για μένα το Ανατολικό Σέλινο. Από της Πέτρας το Σελί μέχρι τα Τεμένια και το Κουστογέρακο, όλος ο Λάκκος Σγουράφου, που γράφει ο Σταμάτης, είναι μια ιστορία, μια ζωγραφιά στο μυαλό μου.

Όταν όμως περάσω την είσοδο του φαραγγιού της Αγίας Ειρήνης και πριν μπω στο Επανωχώρι, από τον Προφήτη Ηλία απέναντι, ο Αγριλές και η Λειβάδα ξεχωρίζουν.
Από το Λότζι μέχρι το Καμάρι και τη Γλυκίδα και από τη Μονοκαρέ μέχρι τον Βρε τρέχουν τα νερά, τρέχουν οι Βρύσες, τρέχουν.

Ένα απέραντο περιβόλι (Αγριλιανοί, ρουβόκολοι, Λειβαδιανοί, ξενικοσταρόκολοι). Τρέχουν και οι αναμνήσεις μου πενήντα πέντε χρόνια τώρα για τους ανθρώπους που γνώρισα και έμεινα μαζί τους και για τους ανθρώπους που γνώρισα δι’ αλληλογραφίας. Τους υπέροχους, σεβάσμιους γέροντες και τις κυρτωμένες γριούλες του Αγριλέ, του Απάνω Αγριλέ και της Λειβάδας, που τώρα είναι στο άλλο Ημισφαίριο της Ζωής. Για όλους ένα κερί θ’ ανάψω στην Αγία Άννα, στον Αγριλέ, που έμαθα ότι θα γίνουν τα εγκαίνια εργασιών συντήρησης των τοιχογραφιών του ναού της την Κυριακή 25 Ιουλίου 2021.

«Ωφου, παιδί μου, και πού σε ξορίσανε!», ήταν η πρώτη φράση της αείμνηστης ΜΑΝΑΣ μου, όταν, ύστερα από τέσσερις ώρες ταλαιπωρία από το Παϊδοχώρι, φτάσαμε στον Αγριλέ με ένα φορτηγό με την οικογένεια (τον Βαγγέλη δύο μηνών και κυοφορούσα η αείμνηστη σύζυγος το δεύτερο) και την απαραίτητη οικοσκευή μας τον Σεπτέμβριο του 1966.

Καρόδρομος από τον Σκινέ, πολλές στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες, λαγκαδιές, βουνά και κορυφογραμμές. Χάσαμε το μέτρημα των χωριών. Δικαιολογημένη η αγωνία της μάνας μου. «Αυτά, μάνα, αποφάσισε το Π.Υ.Σ.Π.Ε. Ο Πανηγυράκης στο 1/θ Δ.Σ. Αγριλέ». Ο δε κ. Επιθεωρητής; «Α! Εσύ είσαι όστις αρνείσαι να πας στον Αγριλέ»; (Είχα κάνει ένσταση). Και ο φίλτατος Σταμάτης Αποστολάκης: «Θα βρεις φιλοξενία που δεν υπάρχει ουδαμού της Γης».
Εδώ έζησα, εργάστηκα, αγάπησα και μ’ αγαπήσανε.

Από εδώ κατάγονταν προσωπικότητες με ιστορία, που ζούσαν στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, σε πολλές πόλεις της Κρήτης και της Ελλάδας, στην Αμερική, στον Καναδά, τη Γαλλία, την Αυστραλία και αλλού. ´Hταν στρατηγοί, δικαστικοί, μεγαλοδικηγόροι, επιστήμονες, νομάρχες ή απλοί άνθρωποι της βιοπάλης, που ανταποκρίθηκαν στην επιστολή γνωριμίας μου και το κάλεσμα για οικονομική ενίσχυση με σκοπό την αγορά εποπτικών μέσων του σχολείου και κινηματογραφικής μηχανής προβολής.

Εδώ γνώρισα ανθρώπους που πολέμησαν από τους Βαλκανικούς Πολέμους μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή, ανθρώπους που έζησαν την Ένωση της Κρήτης με τη μητέρα Ελλάδα, ανθρώπους ομήρους και αιχμαλώτους των Γερμανών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, που επέστρεψαν για να διδάξουν την Ιστορία της Πατρίδας μας. Οι ντόπιοι φιλότιμοι, εργατικοί, γλεντζέδες, οι νέοι και οι νέες όλοι φίλοι μου. Όλοι αυτοί με τις αφηγήσεις της ζωής τους, με την ΑΓΑΠΗ τους σε μένα και την οικογένειά μου, με τον δικό τους τρόπο, με τις όμορφες παρέες σε χαρές και σε λύπες, θα είναι ζωντανοί στις αναμνήσεις μου σε όλη τη ζωή μου.

Τους μαθητές και τις μαθήτριές μου στα έξι σχολικά έτη 1966-1972, που αγάπησα και με αγάπησαν, τους έχω στο σαλόνι της καρδιάς μου. Πάντα είναι γελαστά και χαρούμενα τα πρόσωπά τους με τις όμορφες οικογένειες που έχουν δημιουργήσει. Χαίρομαι με τις χαρές τους και λυπάμαι με τις λύπες τους. Τους έδωσα ό,τι είχα, πήρα όμως περισσότερα, που, εάν προλάβω, θα τα κάνω βιβλίο. Εύχομαι μόνο χαρές να έχουν. Να είναι καλά όπου κι αν είναι.

Καλή αντάμωση στις 25 Ιουλίου στον Αγριλέ!