ΜΕΡΟΣ Β’
Εκείνα τα χρόνια ήταν υποχρεωτική και η εργασία ανεξάρτητα από τη σχολική μελέτη. Βέβαια, πρώτα έπρεπε να τελειώσει το «σκληρό μεροκάματο» στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, το «κρυφτό» και το «κυνηγητό». Αυτό το θέμα χειριζόταν με ιδιαίτερη λεπτότητα ένας από τους γονείς, ο οποίος όριζε τη λήξη των ασταμάτητων παιχνιδιών μ’ ένα διαπεραστικό σφύριγμα, ενώ ταυτόχρονα, λόγω της κλασικής αργοπορίας προσέλευσης των «δραστών», εκφραζόταν μεγαλόφωνα σε κρητική διάλεκτο με τις εξής «ευγενικές ευχές», απορίες και υποσχέσεις: «Διάλε τσ’ απολυμάρες τους για κοπέλια», «πού είναι τα γαϊδούρια τόση ώρα;», «έννοια σου και θα τσι σιάξω εγώ; Δεν θα τσι μαγκανίσω; Που θα μου πάνε;». Eχοντας την αγαπημένη ζώνη παντελονιού (καλοκαίρι συνήθως γινόταν αυτό, γι’ αυτό η ζώνη δεν χρειαζόταν για το κοντό παντελόνι του γονέα) ανά χείρας και παρά πόδας, και σιγοβράζοντας στο ζουμί του ο εκνευρισμένος γονέας παρακαλούσε τον Θεό να του δίνει υπομονή, ενώ ταυτόχρονα είχε προετοιμάσει εκ των προτέρων το σχέδιο σύλληψης και… χειροτόνησης. Μόλις εμφανιζόταν οι αργοπορημένοι και χαρούμενοι νεαροί, άρχιζε το πατροπαράδοτο κυνηγητό (στην γονική όμως παραλλαγή με φωνές, φόβο και απειλές, και όχι στην παιδική, με γέλια, κέφι και χαρά), πρώτα εκτός οικίας και στη συνέχεια εντός. Εκτός οικείας τα πράγματα ήταν πολύ εύκολα, διότι η πολυετής εξάσκηση στις αλάνες είχε κάνει τα παιδιά ταχύτατα, αλλά δυστυχώς για τους δράστες ο γονέας είχε και συμμάχους. Συγκεκριμένα, είχε συνεννοηθεί με άλλους γονείς που είχαν ανάλογη εμπειρία στη σύλληψη και τιμωρία των ημέτερων παιδιών-αγριμιών, καθώς και τη σύζυγο, η οποία ήταν άξια συμπαραστάτης στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Έτσι, τους στρίμωχναν εντός οικίας, δηλαδή εντός γονικής έδρας και εκεί διεξαγόταν ο τελικός άνισος αγώνας. Οι υπόλοιποι γονείς είχαν ήδη αποχωρίσει καληνυχτίζοντας ευγενικά, αφήνοντας την οικογένεια εν μέσω «τρυφερών στιγμών»…
Την εργασία πάντως δεν τη γλίτωναν. Πήγαιναν για ψώνια στον μπακάλη της γειτονιάς, τάιζαν τα κουνέλια, μάζευαν τα αυγά από το κοτέτσι, καθώς και τα «ορφανά» αυγά της γειτονιάς, που οι αλανιάρες κότες μη γνωρίζοντας τα σύνορα του χωραφιού τους πήγαιναν και γεννούσαν σε ξένους τόπους. Αν όμως η «κατά λάθος» οικειοποίηση του ξένου αυγού γινόταν αντιληπτή από την ιδιοκτήτρια, τότε μόνο η φραγκοσυκιά εξασφάλιζε το άβατο της προστασίας από τις βιτσιές. Αυτή η λύση οδηγούσε συχνά τους ζωηρούς μικρούς στην απόκτηση δέρματος «δίκην σκαντζόχοιρου» στα χέρια από τα αγκάθια, τα οποία έβγαιναν επίπονα με εντριβές από λάδι και αμπελόφυλλα.
Τα παιδιά διέπρεπαν και σε βαριές οικοδομικές δραστηριότητες, εκτελώντας πρόθυμα τις διαταγές του αυστηρού θείου-εργολάβου. Ήταν γνωστή η επιτυχημένη προσπάθεια κατασκευής μικρού πεζοδρομίου γύρω από ένα οικογενειακό σπίτι, τόσο από πλευράς υποσχόμενων οικονομικών απολαβών (χαρτζιλίκι) όσο και από πλευράς κατασκευής. Η οικονομική συμφωνία ήταν η δίκαιη μοιρασιά των χρημάτων (50% ο θείος-εργολάβος και 50% οι δύο μαθητευόμενοι οικοδόμοι), με το «λόγω τιμής» του θείου και την έκφραση, «απ’ ότι πάρω τα μισά». Λόγος συμβόλαιο, που όμως έμεινε υπόσχεση στα λόγια, καθώς μόλις έγινε η δουλειά μοιράστηκαν το… τίποτα, διότι το σπίτι ήταν του άλλου θείου (ήταν και πολλά τα αδέλφια, που να δουν προκοπή οι φιλόδοξοι εργάτες!). Βέβαια, η εκδίκηση ήταν ένα πιάτο που τρωγόταν πάντα κρύο και οι δυο νεαροί συνεργάτες, χωρίς βέβαια δόλο, αλλά αντιθέτως με υπέρμετρο ζήλο, έσπασαν κατά λάθος το υπό κατασκευή πεζοδρόμιο…
…Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, η παλιά γειτονιά δεν υπάρχει πια. Άλλαξε, εκσυγχρονίστηκε και όταν οι γκριζομάλληδες μεσήλικες γυρίζουν καμιά φορά στον Άι Γιάννη θυμούνται νοσταλγικά τα παιδικά χρόνια.
