Ο φιλελεύθερος νοµπελίστας οικονοµολόγου Χάγεκ έλεγε ότι η ∆ηµοκρατία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ένα ωφελιµιστικό στρατήγηµα που πρέπει να συντελεί στη διασφάλιση του ύψιστου πολιτικού στόχου της ελευθερίας του καπιταλισµού.
Οµολογεί ότι η ∆ηµοκρατία δόθηκε σαν «δόλωµα», για να κάνει τη δουλειά της η µονοπωλιακή ιδιοκτησία, η φεουδαρχία και το µεγάλο κεφάλαιο. Αυτή η ακραία µορφή καπιταλισµού έχει επιβληθεί στους λαούς. Αλλ’ όµως έχει αρχίσει να κλονίζεται από την αντίδραση των λαών. Οι λαοί σήµερα της Ευρώπης θέλουν να απελευθερωθούν από των εξουσία εκείνων που συγκροτούν την τάξη της οικονοµικής ολιγαρχίας. Μια τάξη που µε τη δύναµη του πλούτου, θέλει να κατευθύνει και την πολιτική. Και δυστυχώς το έχει καταφέρει. Η πολιτική σήµερα τρέχει πίσω από την οικονοµία, ασθµαίνοντας. Οι λαοί το έχουν αντιληφθεί και αναζητούν έναν κεντρικό οικονοµικό σχεδιασµό, που θα φέρει την πραγµατική δηµοκρατία. Όχι αυτή που ήθελε ο Χάγεκ.
Μια δηµοκρατία πολιτική και οικονοµική.
Όλα αυτά αποτυπώνονται στο πολιτικό κλίµα της σηµερινής Ευρώπης Στις προηγούµενες µεταπολεµικές δεκαετίες άντεξαν τα αστικά καθεστώτα. Άντεξαν γιατί οι φιλελεύθεροι διανοητές µπόρεσαν να πείσουν τα κράτη να ακολουθήσουν µια σοσιαλίζουσα κατεύθυνση, όπως συνιστούσε ο Κεϊνς.
Μπορεί βέβαια αυτή η οικονοµική κατεύθυνση τους να προήλθε από τον φόβο του υπαρκτού σοσιαλισµού, αλλά είναι γεγονός ότι εφαρµόστηκε µια οικονοµική πολιτική που απέρριπτε τον ακραίο φιλελευθερισµό. Πάνω σ’ αυτήν την παραδοχή στηρίχθηκαν τα σοσιαλδηµοκρατικά κόµµατα. Ούτε ακραίος καπιταλισµός, ούτε ακραίος σοσιαλισµός. Να λειτουργεί ένα µικτό σύστηµα οικονοµίας. Πάνω σ’ αυτή την οικονοµική πολιτική διασφαλίστηκε, ο κοινωνικός χαρακτήρας του κράτους.
Αυτό το σύστηµα ακολούθησαν πολλά σοσιαλδηµοκρατικά κόµµατα της Ευρώπης. Πίστευαν σ’ ένα σύστηµα που προωθούσε τον έλεγχο των υψηλότερων επιπέδων, την ικανοποίηση των προσδοκιών των µεσαίων στρωµάτων, την προστασία των κατώτερων στρωµάτων. Είπαν ότι είναι µια άλλη όψη του καπιταλισµού. ∆εν ισχύει κάτι τέτοιο. Λειτουργούσε ο κρατικός παρεµβατισµός και δεν άφηνε να κυριαρχήσει ο ακραίος καπιταλισµός.
Ήταν και είναι ένα σύστηµα που επιθυµεί τον συµβιβασµό ανάµεσα στον καπιταλισµό και στον κόσµο της εργασίας και λειτούργησε µέσα από ένα φάσµα κοινωνικών παρεµβάσεων, µε επίκεντρο τη βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης των εργαζοµένων. Λειτούργησαν κοινωνικές πολιτικές για την προστασία µιας σειράς κοινωνικών προβληµάτων, όπως είναι ή προστασία από τον κίνδυνο της ασθένειας, της φτώχειας, της αστεγίας. Αυτή η ήπια µορφή καπιταλισµού λειτούργησε στην Ευρώπη για πολλές δεκαετίες.
Και αυτή η µορφή έχει εξαφανισθεί σήµερα!
Ο καπιταλισµός «ξεσάλωσε» µετά την πτώση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισµού. Και οι εραστές του καπιταλιστικού συστήµατος δεν άφησαν καµιά κοινωνική ιδιότητα στους πολίτες. ∆εν τους ενδιαφέρει η κρατική κοινωνική παρέµβαση, η αποφυγή µακροοικονοµικής ανισορροπίας (φτώχεια, ανεργία) και άρση των δυσκολιών που επιφέρει η ακραία λειτουργία της ιδιωτικής οικονοµίας. Ο πολίτης µετριέται µε τη δύναµη του ατοµικού του πλούτου. Τα οικονοµικά συµφέροντα την οικονοµικής ολιγαρχίας είναι πάνω από τον άνθρωπο!
Τα πάντα στην καπιταλιστική ανέλιξη µιας ολιγάριθµης τάξης πολιτών. Τα πάντα στην ελεύθερη αγορά, γιατί πιστεύουν ότι αποτελεί την ουσιαστική κινητήρια δύναµη της οικονοµικής ανάπτυξης. Πιστεύουν ότι οι κρατικές δαπάνες για το κοινωνικό κράτος «χαραµίζονται» και ότι µειώνουν τα κίνητρα των ατόµων που επιθυµούν µόνο τη λειτουργία τον ακραίου καπιταλισµού, γιατί τους αποστερούν πόρους για την οικονοµική τους εξέλιξη. ∆εν πιστεύουν ότι η ειρηνική συνεργασία µεταξύ κράτους, κοινωνίας και ιδιωτικού τοµέα επιφέρει τη µεγαλύτερη αποτελεσµατικοποίηση στην προσφορά κοινωνικών αγαθών.
Πιστεύουν στον δογµατισµό την επικράτησης της ατοµικής ευηµερίας έναντι της συλλογικής. Πιστεύουν στην εξουσία της οικονοµικής ολιγαρχίας και όχι των πολιτών.
Τα πάντα στο ιδιωτικό µεγάλο κεφάλαιο!
Αυτή η νεοφιλελεύθερη πολιτική έφερε τη µεγάλη οικονοµική ύφεση και την αντίδραση των λαών.
Πρόκειται για µια ύφεση που συνοδεύεται από παραδοξότητες. Αντί να δηµιουργήσει προβληµατισµούς στους «σοφούς», του νεοφιλελευθερισµού και να ανατρέψουν τις αιτίες που προξένησαν την κρίση, ενισχύουν ακόµη τον ακραίο νεοφιλελευθερισµό. Αντί την ανατροπή του, επιλέγουν την ενίσχυση του.
Η χώρα µας ακολουθεί µια τέτοια ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική και µάλιστα όταν ο ιδρυτής της κυβερνητικής παράταξης πίστευε και στον κρατικό παρεµβατισµό! Ήταν κρατιστής.
ΤΑ ΤΕΜΠΗ
Η εθνική συµφορά των Τεµπών έχει άµεση σχέση µε τη λειτουργία ενός ανάλγητου καπιταλιστικού συστήµατος. Ένα σύστηµα που βάζει το κέρδος πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Ένα σύστηµα που έχει αφήσει τον πολίτη στο έλεος της ζούγκλας της ελεύθερης αγοράς. Να παλεύει µόνος του µε τα συµφέροντα της κερδοσκοπίας, του ιδιωτικού κεφαλαίου. Να παλεύει µόνος του µε τα καρτέλ της κερδοσκοπίας και µε τα «κοράκια», που πετούν στον δρόµο τους πτωχευµένους Έλληνες. Να παλεύει µόνος του για να ξεσκεπαστεί η τραγωδία των Τεµπών. Το κράτος πίστευε ότι αυτό το τραγικό γεγονός θα ξεχαστεί και ότι το αποτέλεσµα των εκλογών του 2023 θα µεταβληθεί σε κολυµβήθρα του Σιλωάµ!
Και ήλθαν οι χαροκαµένοι γονείς των άτυχων παιδιών, για να µετατρέψουν τα Τέµπη σε εθνική υπόθεση και να συγκινήσουν όλους τους Έλληνες για τον άδικο χαµό των παιδιών τους. Η απροθυµία του κράτους και ο πόνος για τα θύµατα δηµιούργησαν το µαθητικό και λαϊκό κίνηµα. Και µάλιστα σε µια εποχή που ο καπιταλισµός χαιρόταν γιατί «πέρασε» στην ελληνική κοινωνία, το ιδεολόγηµα που στηρίζεται στον ηδονιστικό ατοµισµό, στον επιδεικτικό πλουτισµό και τον καταναλωτισµό.
Τα Τέµπη επανέφεραν τον λαό µας στις αξίες που έχουν σχέση µε τον άνθρωπο και το κράτος δικαίου. Αυτό έδειξαν οι τεράστιες συγκεντρώσεις του λαού σε 120 πόλεις. Ότι το κράτος υπάρχει για να προστατεύει τον πολίτη και όχι να γίνεται µέσο προστασίας της αναλγησίας του συµφέροντος µιας ολιγάριθµης τάξης ανθρώπων. Συνετέλεσαν όµως στα µεγαλειώδη συλλαλητήρια και τα κοινωνικά προβλήµατα που αντιµετωπίζει ο λαός µας. Προβλήµατα που έφερε ο παραµερισµός του κρατικού παρεµβατισµού και η ιδιωτικοποίηση της οικονοµίας.
Το ΕΣΥ καταρρέει και η ιδιωτική υγεία έχει γιγαντωθεί, η παροχή ηλεκτρικού ρεύµατος έχει αφεθεί στη «µεγαλοψυχία» των καρτέλ, η ιδιοκατοίκηση έχει µειωθεί κατά 20 µονάδες γιατί τα «κοράκια» ανενόχλητα αρπάζουν τα σπίτια των Ελλήνων, η κερδοσκοπία και η ακρίβεια δεν αντιµετωπίζονται, η υπογεννητικότητα έχει γίνει εθνικό πρόβληµα γιατί οι νέοι αδυνατούν να φτιάξουν νοικοκυριό, η οικονοµία µας δεν είναι εθνική αλλά αποικιοκρατική.
Τα αεροδρόµια τα πήραν οι Γερµανοί, τα λιµάνια τα πήραν οι Κινέζοι, τις τηλεπικοινωνίες οι Γερµανοί, την παροχή ηλεκτρικού ρεύµατος τα καρτέλ, τον ΟΠΑΠ οι Τσέχοι, τις τράπεζες οι ξένοι, τους σιδηρόδροµους οι Ιταλοί. ∆εν υπάρχει τράπεζα στο ελληνικό κράτος! Η εθνική συµφορά των Τεµπών έδειξε τις συνέπειες της αποικιοποίησης της οικονοµίας. Οι Ιταλοί πήραν το ταµείο των σιδηροδρόµων και άφησαν στο κράτος τα κοστοβόρα έργα υποδοµής τους και τις ευθύνες για την ασφάλεια των πολιτών. Έδωσαν 45 εκ. για την αγορά τους και παίρνουν κάθε χρόνο 50 εκ. σαν επιδότηση από το ελληνικό κράτος. Ο βαρβαρισµός του καπιταλισµού δεν έχει όρια!
∆εν ενδιέφερε την ιταλική εταιρεία η ασφάλεια των πολιτών παρά µόνο το κέρδος. Έτρεχαν τα τρένα µε 300 χλµ. σε ακατάλληλες γραµµές και χωρίς σύστηµα τηλεδιοίκησης και «όπου βγει»! Ένα τέτοιο καθεστώς καλλιέργησε την πίστη στον λαό µας ότι το κράτος είναι ανύπαρκτο και φοβούµενο να αποδώσει δικαιοσύνη στο τραγικό γεγονός των Τεµπών. Έχουν περάσει 2 χρόνια και ακόµα δεν γνωρίζουν οι Έλληνες αν µετέφεραν τα βαγόνια εύφλεκτο υλικό ή αν ήσαν 13 βαγόνια και όχι 12!
Μια στάση που δηµιούργησε βάσιµες υπόνοιες στον λαό µας ότι επιχειρείται συγκάλυψη. Η δυσπιστία του λαού µας για την ορθή λειτουργία των θεσµών τον έβγαλε στους δρόµους. Όλα αυτά που επακολούθησαν µετά τη σύγκρουση κινητοποίησαν τον ελληνικό λαό. Και έδειξε ότι η δύναµη του µπορεί να σαρώσει το πιο αυταρχικό κράτος και την αλαζονεία της εξουσίας.
Η ταχύτητα µε την οποία έγινε η αλλοίωση του χώρου στο σηµείο της σύγκρουσης είναι προκλητική. Σε 2-3 µέρες βρήκαν 800.000 €, τον εργολάβο και φυγάδευσαν τα στοιχεία που θα ήσαν ικανά να γίνει έρευνα για το φορτίο που µετέφερε. Αστυνοµικοί και πυροσβέστες κατέθεσαν ότι το κυβερνητικό κλιµάκιο δεν τους άφησε να λάβουν µέτρα προστασίας του χώρου. Η διαταγή ήταν να γίνει ο χώρος «λαµπίκος». ∆εν έγινε όµως «λαµπίκος» µόνο η επιφάνεια του χώρου, αλλά έσκαψαν περίπου 80 εκατοστά και µπάζωσαν το όρυγµα µε σκυρόδεµα. Στόχος να µη µείνει τίποτα που απορρόφησε το εύφλεκτο υλικό. Και µετά παρακολουθούσε ο λαός µας την κωµική εµφάνιση του υφ/γού Συγκοινωνιών τη δεύτερη µέρα της τραγωδίας, να προσπαθεί µπροστά στις τηλεοράσεις να σταµατήσει µε νεύµατα έναν µηχανοδηγό που έλεγε ότι δεν λειτουργούσε το σύστηµα τηλεδιοίκησης.
Το φιάσκο της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής, που δεν λειτούργησε για να αποκαλυφθεί η αλήθεια, αλλά για τη συγκάλυψη που σχεδιαζόταν. Την αποδοκίµασε ο πρωθυπουργός, αφού όµως έκανε υπουργούς 8 µέλη της και το λαϊκό κίνηµα έδωσε το βροντερό παρόν.
Εξαφάνισαν τις βιντεοκασέτες από τον ΟΣΕ, ενώ το τρένο πέρασε από 42 κάµερες των σταθµών, για να κρύψουν το 13ο βαγόνι που όπως λέγεται µετέφερε το εύφλεκτο υλικό της νόθευσης των καυσίµων, του πανίσχυρου κυκλώµατος του λαθρεµπορίου καυσίµων.
Ευτυχώς που η κάµερα ενός ιδιώτη έδειξε ότι τα βαγόνια ήσαν 13. Ο υπουργός ∆ικαιοσύνης του Σηµιτικού ΠΑΣΟΚ έβαζε στα «µπάζα» έναν λαό που αναζητούσε την αλήθεια και τη δικαιοσύνη και «ορκιζόταν» στις τηλεοράσεις ότι δεν υπήρχε 13ο βαγόνι, είναι ακόµη στη θέση του. ∆υστυχώς, σ’ αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει πολιτική ευθιξία. Η γειτονική Σερβία µας διδάσκει το αντίθετο!
Αλήθεια, όµως, γιατί δεν άφησαν να ενηµερώνουν τον λαό οι αρµόδιες αρχές (Αστυνοµία, Πυροσβεστική, Νοσοκοµεία, Ρυθµιστική Αρχή Σιδηροδρόµων, ΟΣΕ…) αλλά τις υποκατέστησαν οι προπαγανδιστές των τηλεοράσεων, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί; Κρύβονται τόσο µεγάλα µυστικά και υπάρχει τόσος µεγάλος φόβος; Αν όµως στη µεθόδευση υπεισέρχεται το πολιτικό κόστος, τότε είναι ακόµη χειρότερο. Σ’ αυτά τα τραγικά γεγονότα δεν σκέπτονται ούτε το πολιτικό κόστος, ούτε το πολιτικό όφελος!
Από την πρώτη µέρα ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε τον λαό ότι πρόκειται για ανθρώπινο λάθος και ότι η έκρηξη των βαγονιών προήλθε από τα λάδια και τα πετρέλαια. Θα πρεπε να τον είχαν ενηµερώσει ότι µια τέτοια έκρηξη δεν προέρχεται από τέτοια υλικά, αλλά µόνο από εύφλεκτο υλικό. Αν τα πορίσµατα είναι διαφορετικά;
Ο µακιαβελισµός µπορεί να δέχεται ότι θα κουραστεί ο λαός και στο τέλος θα γυρίσει σπίτι του. Στην τραγωδία των Τεµπών δεν θα συµβεί! Εξαφάνισαν µέσα σε 40 µέρες το βιολογικό υλικό που είχαν πάρει τα νοσοκοµεία από τα άτυχα παιδιά, που θα µπορούσε να χρησιµοποιηθεί για την εξεύρεση του θανάτου 28 παιδιών, που φαίνεται ότι δεν είχαν σκοτωθεί από τη σύγκρουση, αλλά κάηκαν ή πνίγηκαν από τις αναθυµιάσεις της έκρηξης. Με πόνο και συγκίνηση άκουσαν οι Έλληνες τα παιδιά να καλούν σε βοήθεια, γιατί δεν είχαν οξυγόνο. Αυτό το οξυγόνο που τους έλειψε αναζητούσαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που συγκεντρώθηκαν σε 120 πόλεις, από το πολιτικό σύστηµα. Να λοιπόν γιατί βγήκε ο λαός στους δρόµους!
Ναι υπάρχει κοινωνική αντιπολίτευση. ∆εν υπάρχει όµως πολιτική αντιπολίτευση. Βγήκαν στους δρόµους οι Έλληνες γιατί το ‘θελε η πίστη του στον ανθρώπινο πόνο, στο κράτος δικαίου, στη µνήµη των αδικοχαµένων. Αυτές οι µεγαλειώδεις συγκεντρώσεις δεν µπορούν να προσφερθούν για πολιτική εκµετάλλευση. Γιατί υπερέβησαν τις πολιτικές δυνάµεις. Βγήκαν στους δρόµους οι Έλληνες γιατί θέλουν να «ξεµπαζωθεί» η αλήθεια και να αποκαλυφθούν όσοι κρύβονται κάτω από το ανέντιµο «µπάζωµα». Η τραγωδία των Τεµπών δεν είναι υπόθεση υποκλοπών για να την «πετάξει η δοτή ηγεσία της δικαιοσύνης στο αρχείο. Η παράνοµη, εύφλεκτη ύλη που µετέφερε η εµπορική αµαξοστοιχία µπορεί να «κάψει» το σάπιο σύστηµα του λαθρεµπορίου των καυσίµων. Και
είναι πολλά τα λεφτά. Πάνω από 10 δισ. τον χρόνο χάνει το κράτος από το λαθρεµπόριο.
Η τραγωδία των Τεµπών βύθισε στο πένθος τον λαό µας και σήκωσε από τον καναπέ ένα λαό που έχει αποστασιοποιηθεί από το πολιτικό σύστηµα. Ίσως όµως να αποτελέσει την αιτία για να «ξεµπαζωθεί», ένα σαθρό σύστηµα του καπιταλιστικού συστήµατος, που θέλει να κατευθύνει και το πολιτικό σύστηµα της χώρας.
∆εν νοιάζεται αυτό το υπεράνω εξουσίας σύστηµα, αν διαλυθεί το πολιτικό σύστηµα ή αν «ρεζιλευθεί».
Ο µοναδικός στόχος του είναι το κέρδος.
*Ο Βασίλης Πεντάρης
είναι π. βουλευτής Χανίων
