«Ωραίος ως Έλληνας», για να χρησιμοποιήσω τη φράση απ’ τον “Μπολιβάρ” του Νίκου Εγγονόπουλου, υπήρξε στη 43χρονη επίγεια διαδρομή του ο και αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, δυο φορές ασημένιος Ολυμπιονίκης στο αγώνισμα του Τάε Κβον ντο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, που έφυγε χτυπημένος από μια σπάνια μορφή καρκίνου. «Ωραίος ως Έλληνας», και γενικότερα ως άνθρωπος που ζητά από μας να αποδεικνύουμε διαρκώς τη σπανιότητα του ανθρώπινου είδους στη φύση και στην ιστορία, όμως, και στον (απο)χαιρετισμό του, που τον είχε προετοιμάσει, σαν «έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος», για να θυμηθώ τον Αλεξανδρινό Ποιητή, και κοινοποιήθηκε στη σελίδα του στο Βιβλίο των Προσώπων, την περασμένη Παρασκευή 14 Οκτωβρίου.
«Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα, ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδελφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα». Τα που γράφει (σ’ ενεστώτα χρόνο κι από μένα το ρήμα) μεταξύ των άλλων στον συγκεκριμένο συγκλονιστικό (απο)χαιρετισμό του ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, που έφυγε κατά δήλωση του «για κάπου καλύτερα ή και για πουθενά». Για να καταλήξει: «Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιον σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στη ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Γι’ αυτόν τον λόγο, τα δυο μου αργυρά ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνου, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις πανανθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι τα δυο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένεια μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή η κληρονομιά που θέλω να αφήσω στα παιδιά μου».
«Σε μια περίοδο, που έχουμε φρίξει από τα εγκλήματα βίας που εξελίσσονται δίπλα μας κι εμείς συνεχίζουμε να “κοιμόμαστε”, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης μπαίνει πάλι μπροστά. Μέσα από τον προσωπικό του Γολγοθά μας υπενθυμίζει τη σημασία της προσφοράς, της αλληλεγγύης, της σημασίας να είμαστε παρόντες στη ζωή, βοηθώντας τους ανθρώπους γύρω μας, όπως έκαναν οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό γι’ αυτόν. Έφυγε μαχητής, αφήνοντας στην οικογένεια του, αλλά και σε όλους εμάς ένα μήνυμα να μην ξεχάσουμε γρήγορα». Τα που έγραψε σε ανάρτηση στο διαδίκτυο η δυο φορές χρυσή Ολυμπιονίκης Σοφία Μπεκατώρου.
Και… στα πεταχτά
«Αξία διατροφική έχει το σαλιγκάρι/ με τα αυγά του κάνουνε και το λευκό χαβιάρι»// «Ασβέστιο μαγνήσιο έχουν και πρωτεΐνη/ και οι χοχλιοί μειώνουνε και τη χοληστερίνη». Τα που μας λέει στις δυο πρώτες σημερινές μαντινάδες η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη, πριν (καλά το καταλάβετε) το γυρίσει στην τρίτη, στο… ερωτικό «Αν ψάχνεις τρόπο την καρδιά, μάτια μου, να μου κλέψεις/ πάρε χοχλιούς μπουμπουριστούς να μου τους μαγειρέψεις». Να και μια δική μου που την έγραψα «ποιητική αδεία» για άσκηση: Χοχλιδολόοι ήμασταν, και είχε σιγανάδα/ όταν σε πρωτογνώρισα πρώτη μου φιλενάδα!
Αλίμονος του που δεν έχει νύχια να ξυστεί… Συνέχεια στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό η παροιμιώδης αυτή κουβέντα των παλιών μας. Και με αφορμή την “ακρίβεια” που θα γίνει “ασήκωτη” κατά που φαίνεται τον χειμώνα και με αφορμή τις τουρκικές απειλές για το Αιγαίο…
Το έχω ξαναγράψει, θα το γράψω ωστόσο και σήμερα, με αφορμή την έκδοση ενός ακόμα βιβλίου της (του 17ου!) που είχε την καλοσύνη να μου στείλει, η και εκλεκτή συνεργάτις των “Χανιώτικων νέων” και καταξιωμένη συγγραφέας Αθηνά Κανιτσάκη, “Το πρώτο μεγάλο ταξίδι” ο τίτλος του. «Τι το ιδιαίτερο έχει λοιπόν, “Το πρώτο μεγάλο ταξίδι”, για να του αφιερώσω 136 σελίδες και να το κάνω βιβλίο;», αναρωτιέται στο οπισθόφυλλο. Για να απαντήσει η ίδια: «Υποθέτω, επειδή με τα χρόνια προέκυψε ένα ευχάριστο αφήγημα, γραμμένο σε γλώσσα γοργή κι ανεπιτήδευτη που έχει λίγο απ’ όλα», μας λέει, για να συμπληρώσει: «Πρόκειται για μια περιπέτεια ενός 18χρονου κοριτσιού που εν έτει 1972 φεύγει στη γηραιά Αλβιώνα για να φοιτήσει σε Σχολείο Γλώσσας».
Καλοτάξιδο “Το πρώτο μεγάλο ταξίδι” σου, κυρία Αθηνά!
