Νίκος Λακόπουλος,
συγγραφέας – δημοσιογράφος – νομικός
Εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη
Ενα αξιόλογο βιβλίο σύγχρονης γραφής, με εκδιήγηση της δημιουργίας και της πορείας ενός νέου -πέρα από “πολιτικά τζάκια” πολιτικού ηγέτη, μέσα σε ένα εκφυλισμένο πλαίσιο πολιτικής και πολιτικών, από την αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο, τη μακραίωνη δουλεία και τη νεοελληνική αποικιοκρατική εθελοδουλία, ως σήμερα.
Ομως ο Αλέξης σε τούτη τη χώρα των “θαυμάτων” ως γραμματέας της Ενωσης Αριστερών Φοιτητών της Νεολαίας του Συνασπισμού το 1997 πήγε στην Κούβα σε ηλικία 23 ετών. Μετά το Κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης με άλλους 20.000 διαδηλωτές ο “Τσε-πρας” είχε ραντεβού στην Πράγα το 2000. Εκεί συνεδρίαζαν το Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα για αγωνιστικές διαμαρτυρίες.
Το ραντεβού με άλλους 300.000 διαδηλωτές ανανεώνεται το 2001 στη Γένοβα. Εκεί συνεδρίαζαν οι οκτώ πλανητάρχες της G8. Το ελληνικό σκάφος Blue Star μεταφέρει 150 Ελληνες διαδηλωτές του ελληνικού κοινωνικού φόρουμ ανάμεσά τους ήταν και ο Αλέξης Τσίπρας.
Με το βάπτισμα του πυρός στον αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης ο Αλέξης θα εκλεγεί με το 42% των συνέδρων πέμπτος στη σειρά στο πολιτικό γραφείο του κόμματος, όπου αναλαμβάνει την ευθύνη για θέματα νεολαίας και παιδείας. Περνά τα Σαββατόβραδα στα γραφεία του κόμματος.
Ομως δεν έχει “χαμένα χρόνια” κι αυτό θα φανεί λέει ένα παλιό στέλεχος του κόμματος. Ο Αλέξης δεν προτείνει, απαιτεί. …Ο Βενιζέλος θα τον πει “τζάμπα μάγκα”. Κι ο Πάγκαλος τσόγλανο. Σε πολλούς δεν αρέσει, αλλά ένας νέος ηγέτης έχει γεννηθεί… Ομως ως την τωρινή του ανάδειξη πέρασε από 100 κύματα αντιδράσεων π.χ. ο επικοινωνιολόγος Λούλης έγραψε το 2009 ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Συνασπισμός δώσουν την επόμενη εκλογική μάχη με προμετωπίδα τον Τσίπρα θα οδηγηθούν στον πολιτικό αφανισμό…
Τότε φαινομενικά ο Αλέκος Αλαβάνος έδωσε τόπο στα νιάτα προωθώντας τον Τσίπρα. Ομως λίγο πριν από τις εκλογές είπε στους συντρόφους του ότι τελικά «το παιδί δεν κάνει» για να δημιουργηθεί μια τεταμένη κατάσταση.
Τότε οι σχέσεις Αλέκου Αλαβάνου και Αλέξη Τσίπρα είχαν διαρραγεί. Ο Αλαβάνος θα πει τον Τσίπρα καριερίστα και “αριβίστα” και έφυγε για διακοπές στην Κρήτη… Τότε έγραψα στα “Χανιώτικα νέα” ένα άρθρο παρέμβασης λέγοντας: «Αφήστε αυτόν τον νέο να προχωρήσει γιατί το πολιτικό του μέλλον είναι μεγάλο για την ελληνική προοπτική και για την αριστερή ευθύνη μιας υπεύθυνης αριστερής διακυβέρνησης της χώρας…». Τώρα, ο Τσίπρας κρατά τη χώρα στα χέρια του με αγωνία του λαού, αλλά και του ίδιου.
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΜΕ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙΑ, CLUB DECADENCE ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΓΡΑΦΗ
“Ο Αλέξης στη χώρα των θαυμάτων” είναι ο επίκαιρος τίτλος μιας ενδιαφέρουσας γραφής βιβλίου που το έγραψε ο συγγραφέας, δημοσιογράφος και νομικός Νίκος Λακόπουλος, που έχει συνεργασθεί με εφημερίδες, ραδιοσταθμούς, περιοδικά και έχει δημιουργήσει ενδιαφέρουσες εκπομπές. Ενώ ίδρυσε το Club Decadence (τοπρώτο bar theater με το πιο μικρό σινεμά του κόσμου) παράλληλα με την έκδοση της εφημερίδας “Decadence Times” το πρώτο free press. Εχει γράψει “Το αλφαβητάρι του στρατιώτη” που έγινε μπεστ σέλερ (εκδόσεις Δίαυλος 1994) και εκδόσεις Πατάκη 1990 επίσης το “Αλφαβητάρι του μαθητή για ένα σχολείο ροκ-εν ρολ” εκδόσεις Λιβάνη 1996, “Το αλφαβητάρι του εργαζομένου” εκδόσεις Δίαυλος 2008, Το “Craud Marnier” ήταν ένα εμφιαλωμένο ποίημα που κυκλοφόρησε το 1996 σε 300 μπουκάλια.
“ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ” ΜΕ ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟ, ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΜΑΡΞ
Καθώς και άλλα έργα νέας μορφής, κοπής και έκφρασης όπως: “Το μαγικό ταξίδι των λέξεων – από τα greeklish στην αρχαία ελληνική” (e-book lulu.com, 2008), “Aν ζούσα τώρα – Δώδεκα φανταστικές συνεντεύξεις με τον Καρλ Μαρξ, Ιησού Χριστό, Μέγα Αλέξανδρο” που ανέβηκαν σε θεατρικό, “Το μυθιστόρημα του Ναζισμού” και “Η λατρεία του εωσφόρου”…
Ενας ζωντανός συγγραφέας με πρωτοποριακή γραφή σε όλες τις μορφές του έργου του.
Το βιβλίο του “Ο Αλέξης στη χώρα των θαυμάτων” και υπότιτλο: “Ο Τσίπρας, η Ελλάδα και η μεγάλη αριστερά” είναι μια αξιόλογη και αποκαλυπτική εκδιήγηση όλης της μείζονος σοβιετικής αριστεράς και της ελάσσονος περιπέτειας ελληνικής αριστεράς όπως αυτή λειτούργησε στην ελληνική ηγετική της έκφραση και στις συνεχείς περιπέτειές της στη διαχρονική της κλίμακα.
Η ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΟΠΟΥ Η ΔΥΣΗ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕ ΤΟ ΤΣΑΡΛΕΣΤΟΝ
Για να συνδέσει ουσιαστικά τα δεδομένα της οκτωβριανής επανάστασης και των κορυφαίων πρωταγωνιστικών από το 1917 – ως σχεδόν τώρα με σπουδαία δημιουργική ανάδειξη της κόκκινης επανάστασης και των συναρτήσεων, των ελπίδων, των σφαγών και των καταστροφών που δημιουργήθηκαν και την πτώση του μεγάλου αριστερού ιδεώδους με ανάδειξη πολλών δραματικών καταστάσεων, τα οποία άλλα είναι γνωστά, άλλα τόσα άγνωστα.
Στο σημείωμα της έκδοσης ο δημιουργικός αυτός συγγραφέας γράφει και τα εξής: «Με διάθεση σκωπτική και ελάχιστο χιούμορ σ’ αυτό το βιβλίο αναζητήσαμε το νήμα που συνδέει τη φλοτάν γραβάτα του Αρη Βελουχιώτη, όταν ήταν μποέμ νέος στην ανθίζουσα Αθήνα και δεν ήταν στην εξορία ή στη φυλακή- με το ζιβάγκο του Ανδρέα Παπανδρέου και το χτένισμα του Αλέξη Τσίπρα, σε στιλ καρφάκια. Οπου για κάποιο διαβολεμένο λόγο η εποχή που ζούμε μοιάζει με την εποχή όπου η δύση ανακάλυπτε το τσάρλεστον».
ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΟΡΙΖΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΔΑΦΗ ΠΑΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ
Λίγο πριν ή μετά τον πόλεμο, το τσάρλεστον εμφανίστηκε μαζί με την αριστερά. Μαζί απαγορεύτηκαν, μαζί πέρασαν και στην παρανομία. Αλλά αναζητώντας το σενάριο της ελληνικής ιστορίας γλιστράμε από τα κινήματα των τινέιτζερ της δεκαετίας του 1990, που μας χάρισαν και τον Αλέξη Τσίπρα στη γέννηση της ελληνικής αριστεράς και του νεοελληνικού κράτους.
Η Ελλάδα γεννήθηκε με ένα συμβολαιογραφικό έγγραφο που όριζε περισσότερο εδάφη παρά ελευθερίες. Ενα αόρατο νήμα και πολλά δάνεια -με πρώτο το 1824- ενώνουν τη νεοελληνική ιστορία, τον Αρη Βελουχιώτη με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο…
Το βιβλίο παρακολουθεί τον νεαρό Αλέξη Τσίπρα να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της πολιτικής ιστορίας και παράλληλα αναζητά τις ρίζες της αριστεράς και τις πηγές της κακοδαιμονίας, του νεοελληνικού έθνους.
Ξαφνικά βλέπουμε τον Οθωνα να πετά βιτριόλι σε διαδηλωτές, φοιτητές και στο ίδιο πλάνο τον υπουργό Δένδια να αποχωρεί μια ντραμς από την κατάληψη της βίλας Αμαλίας. Φαίνεται πως η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Στην Ελλάδα, η οποία απέκτησε την ανεξαρτησία της από ένα λάθος, ήταν εξαρχής μια φάρσα.
QUO VADIS DOMINE? – ή ΠΟΥ ΠΑΤΕ ΚΥΡΙΕ;
Το προλογικό κείμενο στα 40 μέρη του βιβλίου, το καθένα με τον τίτλο του χρησιμοποιεί τον λατινόγλωσσο τίτλο “Quo vadis, domine;”. Δηλαδή “Πού πάτε κύριε;”. Μια λατινική έκφραση όπως εξηγείται στην υποσημείωση της 12ης σελίδας που λέει: «Το Quo Vadis είναι μια έκφραση στις απόκρυφες πράξεις του Αγίου Πέτρου που σημαίνει: “Τι θες εδώ εσύ;”. “Πού πάς”, “για πού το ’βαλες κύριε;”. Ο Πέτρος προσπαθεί να ξεφύγει από τους διώκτες του και να αποφύγει τη σταύρωσή του. Στον δρόμο έξω από την πόλη συναντά τον αναστημένο Χριστό. Ο Πέτρος ρωτά τον Ιησού: “Quo Vadis?” και εκείνος απαντά: “Πάω στη Ρώμη για να σταυρωθώ και πάλι”. Ο Πέτρος επιστρέφει στην πόλη και σταυρώνεται. Τον Σταύρωσαν μάλιστα ανάποδα».
ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΜΕ ΜΠΛΟΥ ΤΖΗΝ…
“Quo vadis, κύριε Τσίπρα;”. Ενας νέος ηγέτης με μπλου τζην. Μια ελπίδα για μια νέα “μεγάλη αριστερά” έτσι αρχίζει το προλογικό του κείμενο ο συγγραφέας Νίκος Λακόπουλος για να πει συνεχίζοντας: «Πολλοί πίστευαν ότι τα πράγματα δε θα αλλάξουν ποτέ. Δύο γέρικα κόμματα θα εναλλάσσονται στην εξουσία με τους εγγονούς των παλιών ηγετών σε ένα “μάπετ σόου”. Αλλοι ξοφλημένοι ιδεολογικά πίστευαν ότι ήρθε η δική τους ώρα… Το βέβαιο είναι ότι κάτι συμβαίνει, αλλά δεν ξέρουμε τι».
Αλλά μετά από το πρώτο αυτό κείμενο ακολουθεί το δεύτερο, με τον αγγλόφωνο τίτλο “Greece”, δίδοντας μια άμεση απάντηση για το “Quo vadis domine” γράφοντας:
ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ: ΠΑΡΤΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ
«Στις τρεις τα ξημερώματα 4 Μαρτίου του 2008 στην Αθήνα το χιόνι του Φεβρουαρίου είχε λειώσει. Μια ξαφνική λιακάδα σαν να προσπέρασε την άνοιξη. Και μπήκαμε ξαφνικά στο καλοκαίρι. Ενα μικρό αριστερό κόμμα που αγωνιζόταν να μπει στη Βουλή πιάνοντας το όριο του 3% εμφάνισε στις δημοσκοπήσεις το εκπληκτικό ποσοστό 18,4%.
Εναν χρόνο πριν, ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς κατέβαινε στις εκλογές για τον Δήμο της Αθήνας με έναν υποψήφιο που μόλις είχε περάσει τα τριάντα, πολιτικός μηχανικός, κάτοικος Εξαρχείων, χαμογελούσε στην αφίσα που διαφήμιζε την υποψηφιότητά του: Αλέξης Τσίπρας, υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας. Ο νεαρός κρατά ένα κομμάτι από το παζλ της πόλης με ένα δέντρο και λέει: “Μπείτε στο παιχνίδι. Πάρτε την Αθήνα στα χέρια σας”.
Οι εκλογές του έδωσαν κοντά στο 11%. Ο ραδιοφωνικός παραγωγός Γρηγόρης Ψαριανός, που δεν προερχόταν από το κόμμα, βγήκε πρώτος ξεπερνώντας τα “ιστορικά στελέχη”, φαίνεται πως κάτι παράξενο συμβαίνει. Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την “Αλλαγή” του 1981 η πολιτική ζωή εμφάνιζε εκφυλιστικά φαινόμενα που οδήγησαν τους πολίτες στην απάθεια.
Οι δύο μεγάλοι ηγέτες το πολιτικό σύστημα της μακροχρόνιας αβασίλευτης Δημοκρατίας έχουν πεθάνει. Υστερα από είκοσι χρόνια, στην εξουσία “Το κίνημα της αλλαγής” είχε κουράσει».
ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΔΟΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ
«Ακόμα όμως χειρότερα είχε κάνει τον κόσμο να το μισήσει τόσο, ώστε να θέλει να το τιμωρήσει…
Με συνθήματα στις διαδηλώσεις “Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73” και “Προδόθηκαν τα όνειρά μας μιας ακόμα γενιάς”.
Εν τούτοις το ’74 και το 81 ο δρόμος για τη δημοκρατία άνοιξε. Αλλά στο αλλά στο “Βρόμικο 1989” και το 2004 ο δρόμος έκλεισε.
Η “ισχυρή Ελλάδα” βαδίζει πάλι σκυφτή. Ετσι, από το 1821 η Ελλάδα βρίσκεται υπό κηδεμονία ξένων δυνάμεων. Οπου ίσως από εθνική νωχέλεια η Ελλάδα πίστεψε πως δεν είναι πια νεοαποικία. Μάλιστα, τα συνθήματα της περιόδου 1971-81 “Να φύγουν οι βάσεις – εθνική κυριαρχία και δημοκρατία” ηχούν παράξενα, όταν έρχονται οι επιδοτήσεις από την ΕΟΚ όπως ακριβώς ξεχάστηκαν τα συνθήματα για λαοκρατία όταν ήρθαν τα δολάρια του σχεδίου Μάρσαλ».
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΠΟΛΥΤΗ ΜΝΗΜΗ ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ
Εν τω μεταξύ, η τηλεόραση έφερε απάθεια με τη σημερινή Ελλάδα να μην έχει απόλυτη μνήμη για το πότε και πώς γεννήθηκε. Γενικά όλο το βιβλίο των 235 σελίδων είναι αφρίζουσα εκδιήγηση ευρηματικής πολιτικής ελληνικής και κοινωνικής ιστόρησης τούτης “της χώρας των θαυμάτων”. Μιας χώρας που σε μια ιδιαίτερη κρίσιμη φάση της πορείας και της διορίας -ζωής ή θανάτου της- όλη η εξιστόρηση του συγγραφέα ξεπερνά κάθε “περί διαγραμμάτων” με πολλές επιστημονικές υποσημειώσεις πολιτικο-κοινωνικού ντοκτοράτου, “περί χώρας των θαυμάτων” μέσα στην οποία γράφει και τα εξής: «Ο μεγαλύτερος Ελληνας πολιτικός είναι κατά κοινή ομολογία ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Οχι μόνο δεν εξελέγη καν βουλευτής κάποτε, αλλά επέζησε και από δύο μεγάλες απόπειρες δολοφονίας. Στη χώρα της Ιφιγένειας συνηθίζουν να πυροβολούν και να θυσιάζουν τους πολιτικούς».
ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ: ΠΑΡΤΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ. ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΠΑΡΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ
Ο Κωστάκης απέτυχε. Ο Γιωργάκης απέτυχε. Ο επόμενος αμνός της ζωής πιθανόν να είναι ο Αλέξης (σελ. 219) Τσίπρας νέος, ωραίος, άφθαρτος, ταμάμ για θυσία…
Ομως ο Αλέξης ως υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας είπε: «Μπείτε στο παιχνίδι. Πάρτε την Αθήνα στα χέρια σας». Μετά από λίγα χρόνια ως υποψήφιος πρωθυπουργός βροντοφώναξε «Μπείτε στο παιχνίδι. Πάρτε την Ελλάδα στα χέρια σας».
Τώρα ως πρωθυπουργός έχει πάρει ο ίδιος την Ελλάδα της υψηλής κρίσης στα χέρια του.
Το βάρος τεράστιο, ιστορικό. Θα το αντέξει; Οι Ελληνες και οι Ελληνίδες αγωνιούν, αλλά τον στηρίζουν με την προσδοκία να πετύχει για την Ελλάδα, έστω ως “χώρα των θαυμάτων”.
Πάντως ο συγγραφέας σε πολλές σελίδες του βιβλίου αναφερόμενος στην πολιτική πορεία του Τσίπρα δείχνει πως δεν τον θεωρεί αμνό, αλλά λύκο…
