Ο ανακαινούμενος κόσμος του παππού

Τον Ιούνιο του 1983 είχε φύγει από τη ζωή ο παππούς μου, ο Παναγιώτης. Ο πατέρας της μάνας μου. Καίτοι καταγόμενος από τα Μεγάλα Χωράφια Χανίων, λόγω του επαγγέλματός του είχε γυρίσει σε όλη την Ελλάδα.
Πολλά είχε δει, ακούσει, διαβάσει, μάθει στην πολυτάραχη ζωή του. Από τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, που ήταν τα παιδικά του, τη Μικρασιατική Εκστρατεία, που συμμετείχε ως πρόωρα ωριμασμένος νέος, στο Μεσοπόλεμο και τη βαριά γερμανοϊταλική κατοχή ως οικογενειάρχης, στα προ του 1967 που δούλευε υπό αντίξοες συνθήκες μακριά από το σπίτι και την πολύτεκνη φαμίλια του και ως τα χρόνια της χούντας και τα μετά το 1974 ως συνταξιούχος αλλά επουδενί απόμαχος.
Και ήταν άνθρωπος και των λόγων και των έργων. Ό,τι σε συμβούλευε ο ίδιος έσπευδε να δώσει πρώτος έμπρακτα το παράδειγμα. Ανυπόκριτος και γνήσιος, λεβέντης. Γι’ αυτό και νιώθω πως σαν να ζει μέσα μου ολοζώντανος και ακμαίος και δραστήριος ακόμα και σήμερα…
Δεν τον φρέναρε ποτέ το ότι ήταν μετά από ένα ατύχημα μονόχειρας. Η ενεργητικότητα και η εργατικότητά του υπερφαλάγγισαν την αναπηρία.
Δεν τον εμπόδισε ποτέ το ότι δεν μπόρεσε να τελειώσει το σχολείο. Η φιλομάθειά του τον οδήγησε, μακριά από την εκπαίδευση, διά της μελέτης των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και της Αγίας Γραφής, στην πραγματική παιδεία του πνεύματος και τη βαθιά μόρφωση της ψυχής.
Κάθε του λέξη και κάθε του πράξη πρόβαλλαν για τα παιδέγγονά του σαν φανάρι και οδοσήμαντρο στους δύσκολους καθημερινούς μας δρόμους. Άοκνος και φιλόστοργος γονιός και παππούς, συμβουλάτορας. Απάνεμο αγκυροβόλι για όλους μας ήταν η αγκαλιά του και ακατάλυτοι και πανσέβαστοι κανόνες μας το ήθος, οι αρχές και οι αξίες του.
Αυστηρός με τον εαυτό του και δίκαιος με όλους. Δεν άφησε ποτέ κακιά σκέψη ή ζήλια να του καταφάει τα σωθικά για όσους τον περιτριγύριζαν. Ανοιχτοχέρης, καλομίλητος και καλόκαρδος. Άρχοντας.
Στη μνήμη, λοιπόν, του παππού Παναγιώτη, θα ήθελα, μέσα από την καρδιά μου και με την ευχή να του μοιάσω ψυχοπνευματικά, να αφιερώσω τρεις γραμμές από τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου που είχα, στα φοιτητικά μου χρόνια, αποδώσει στα νεοελληνικά και ξαναδιάβαζα πρόσφατα: “Επιδίωκε τη δικαιοσύνη, την πίστη, την αγάπη και την ειρήνη μαζύ με εκείνους που επικαλούνται τον Κύριο έχοντας καθαρή την καρδιά τους” (“Προς Τιμόθεον β”, κεφ. 2, παρ. 22), “Ακόμη κι αν ο εξωτερικός μας άνθρωπος καταστρέφεται, (σημ.: με τη βοήθεια του Θεού) ο εσωτερικός μας ανανεώνεται μέρα με τη μέρα” (“Προς Κορινθίους Β” , κεφ. 4, παρ. 16) και “Ο Θεός είναι συμβοηθός μου και δε θα φοβηθώ ποτέ, τι θα μπορούσε να μου κάνει ένας άνθρωπος;” (“Προς Εβραίους”, κεφ. 13, παρ. 6)…