«Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω»

Κύριε διευθυντά,
την Κυριακή 2 Απριλίου, η χανιώτικη κοινωνία, δυστυχώς, αποχαιρέτησε τρία νέα βλαστάρια της, τον 17χρονο Μανώλη Λαμπάκη, τον 19χρονο Τάνιο Τόνεβ και τον 25χρονο Γιάννη Παπουτσά που έχασαν τη μάχη για τη ζωή έπειτα από τροχαία δυστυχήματα.
Όπως ήταν φυσικό, στην εξόδιο ακολουθία συμμετείχαν πάρα πολλοί νέοι, φίλοι και συμμαθητές των νέων αυτών που με ανείπωτη θλίψη και βουβό κλάμα αποχαιρετούσαν τους φίλους τους.
Βέβαια, παραστάθηκαν και αρκετοί μεγάλοι, συγγενείς, φίλοι και γνωστοί των οικογενειών των νεκρών, που με πόνο ψυχής εξέφραζαν τα ειλικρινή τους συλλυπητήρια.
Όμως, δυστυχώς, δεν έλειψαν και τα γνωστά πηγαδάκια, εμάς των μεγάλων, και που παρά την ιερότητα του χώρου και το άκαιρο του χρόνου, καταλογίζαμε και διαμοιράζαμε ευθύνες γενικώς στη νεολαία για ό,τι κακό της συμβαίνει.
Αγαπητοί ενήλικοι, σε ποια Κοινωνία, σε ποιο Σχολείο, σε ποια Οικογένεια, ανατράφηκαν τα παιδιά μας;
Τι πρότυπα, τι ιδανικά, τι προσδοκίες και τι όνειρα για τη ζωή τούς εμφυσήσαμε;
Τι διεξόδους, τι δεξιότητες, τι χόμπι, και τι εναλλακτικές δραστηριότητες τούς δημιουργήσαμε για “να καταναλώνουν” ακίνδυνα την πληθωρική ενέργεια της ηλικίας τους;
Ας αναλογιστούμε, και τότε πολύ πιθανόν να μονολογήσουμε: «Ο αναμάρτητος, πρώτος τον λίθο βαλέτω».
Αγαπημένα μου παιδιά, προσωπικά, το ομολογώ ως δάσκαλος που επί 38 χρόνια είχα την χαρά και την τιμή να σας έχω κοντά μου, δεν τα καταφέραμε ως Κοινωνία, ως Σχολείο και ως Οικογένεια, να σας εμπνεύσουμε σε ορισμένα, βασικά πράγματα. Βρείτε τα εσείς, έχετε το μυαλό και την σχετική εμπειρία και ακολουθήστε τα.
Προσωπικά σας ζητώ ταπεινά συγγνώμη.