Ο Αναστημένος με το λάβαρο…

«Ο αναστημένος με το λάβαρο…
…και τις πληγές μετέωρος·
οι φρουροί θαμβούνται, πτώσσουν· δεν τα κρατούνε πια τα δόρατά τους χέρια αδύναμα· προσφέρει η λάρνακα, με ορθό καπάκι, χάος κενότητας, ενώ οι δαιμόνοι ολοφύρονται του Κάτω Κόσμου. Πρώτη γραφή του Πάσχα, ας ξέρω τούτο εστάθη. Ετέρα γραφή εαρινή όμως, πλέον, πλέον της ψυχής, λιγότερο πολεμιστήρια μας τα λέγει: Οι ώρες είναι λίαν πρωινές, οι αχλύες περιΐπτανται· τον άγουρο θολώνουν ξυπνημό του γέρου αντρός, του κηπουρού περί τα εντάφια. Εξαλλα, τ’ άυπνα γύναια, με πόδια φτερωτά, κλίνη δεν τα κρατά, καρδιάς λατρεία και σπαραγμό με δέος στα κιγκλιδώματα κομίζουν, καλούν τα οράματα κι εκστάσεις απαιτούν, στολές λευκές και θάμβη και τα «ουκ έστιν ώδε». Και τώρα, Θεέ μου, μεταξύ του δόρατος του μυτερού, που χθες ακόμα ενεπάγη και μάτωσε τα μέλη Σου, κι ευθέως εξήλθεν αίμα και ύδωρ -και μεταξύ των φλογερών βελών που στάλθηκαν και φλόγισαν των γυναικών ψυχές με αγάπη, πέρα των ερώτων τους της γης των γυναικών, που ως χθες ακόμη είχαν τ’ αλάβαστρα κι εσκόρπων, τη λατρεία τους άνευ φειδούς στων ματαιοτήτων τα στενά κι άνυδρα πλέθρα, και τώρα, Θεέ μου, μεταξύ των δύο γραφών πλέον τιμημένη, πλέον εξαίρετη λαμβάνει θέση στη σύνεσή μας τούτου του Εαρος, η εωθινή, η καλλίπνοη, της καταχνιάς, όπου πτερούται το θήλυ, όπου και η ρικνή του Μήλου και του Σερπετού η προμάμη βρίσκει δικαίωση, δρέπει καρπόν, όχι κατάρας, και μνήμη, μετά τόσα προλαβόντα, συμπαθείας».
(Τ.Κ. Παπατσώνης)
Αντιγράφω την «Ετέρα γραφή» του αείμνηστου ποιητή, Μεγάλη Παρασκευή, για να διαβαστεί ωστόσο, όταν θα έχει συντελεστεί το «Πέρασμα»…
Η Ανάσταση του Σωτήρα, και θα «διασκορπισθούν οι εχθροί Αυτού»…
Χριστός Ανέστη, Χρόνια Πολλά