Σαν σήμερα το 2012 έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος σκηνοθέτης του ελληνικού κινηματογράφου, Θεόδωρος Αγγελόπουλος.
Το 1953 πέρασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία εγκατέλειψε στο πτυχίο. Το 1961, μετά το στρατιωτικό του, έφυγε για το Παρίσι, όπου αρχικά παρακολουθεί στη Σορβόννη μαθήματα γαλλικής φιλολογίας, φιλμογραφίας με τον Ζορζ Σαντούλ και εθνολογίας με τον Κλοντ Λεβί- Στρος. Για να ανταπεξέλθει στα έξοδα των σπουδών του δούλεψε στη ρεσεψιόν της φοιτητικής εστίας, όπου διέμενε. Παρέμεινε στο Παρίσι και παρακολούθησε μαθήματα σινεμά-ντιρέκτ δίπλα στον εθνολόγο – κινηματογραφιστή Ζαν Ρους.
Μία ακόμη μεγάλη μορφή της ελληνικής τέχνης με μισοτελειωμένο πτυχίο. Το αιώνιο σύνδρομο του Έλληνα και τα ερωτηματικά μιας καλλιτεχνικής φύσης. Ο Αγγελόπουλος, όμως, είναι από τους λιγότερο γνωστούς στη λίστα των ανθρώπων που πέτυχαν, χωρίς ακαδημαϊκή μόρφωση.
Steve Jobs, Orville και Wilbur Wright, Jane Goodall, David Bowie, Benjamin Franklin, Jerrie Mock, Henry Ford, Quentin Tarantino, Bill Gates, Mark Zuckerberg, John D. Rockefeller, Abraham Lincoln και πολλοί άλλοι.
Γυρνάμε, έτσι, σε κάτι που βασανίζει – και όσο το εκπαιδευτικό σύστημα συνεχίζει να είναι έτσι, θα βασανίζει για αρκετά χρόνια ακόμα – τους νέους. Γιατί να πρέπει κάποιος να αποφοιτήσει από μία σχολή, της οποίας το αντικείμενο του περνάει αδιάφορο, να προγραμματιστεί να δουλέψει πάνω σε αυτό και στο τέλος να το μετανιώσει γιατί δεν έκανε αυτό που τον έκανε να ξυπνάει με χαρά; Γιατί να μας καταδιώκει η ταμπέλα του πτυχιούχου και μάλιστα του γιατρού, του δικηγόρου, του μηχανικού, του επιστήμονα, χωρίς να είναι αυτό που λαχταράμε; Γιατί να μην αφοσιωθούμε στην πιο δημιουργική ηλικία μας σε αυτό που μας παθιάζει; Ένα χαρτί – ή καλύτερα δύο και πάνω, γιατί το ένα πλέον δεν φτάνει – και μία δουλειά – καθόλα εξασφαλισμένη – έχουν μεγαλύτερη αξία από το μεράκι μας και την ανάγκη μας να εξωτερικεύσουμε τα χαρίσματά μας;
Η αλήθεια είναι ότι ο χώρος του πανεπιστημίου ή οποιασδήποτε σχολής ανεξαρτήτου επιπέδου, μπορεί να μας προσφέρει ζωτικής σημασίας στοιχεία για τη ζωή μας και την προσωπικότητά μας. Όμως δεν είναι αυτός ο μόνος χώρος που μας επιτρέπει να γεμίσουμε με εμπειρίες και να ωριμάσουμε.
Ουσιαστικά το πρόβλημα, κατά τη δική μου άποψη, εντοπίζεται στο για ποιο λόγο επιλέγει κάποιος να σπουδάσει. Αν ο λόγος είναι να βρει μια δουλειά και να βγάλει χρήματα για να ζήσει, τότε είναι μία λάθος επιλογή. Αν είναι γιατί του αρέσει το αντικείμενο και φαντάζεται τον εαυτό του να δημιουργεί πάνω σε αυτό, τότε παίρνει το σωστό δρόμο. Ακόμη κι αν δεν ξέρει τι θέλει να κάνει, είναι μία καλή αρχή για να μάθει τι θέλει.
Όμως φτάνει πια με αυτή την πίεση. Το άγχος. Την απαρχαιωμένη πλέον άποψη του «τι θα κάνεις στη ζωή σου αν δεν έχεις πτυχίο;». Τα παιδιά τρέμουν τις πανελλήνιες, φθείρονται ψυχολογικά μέρα με τη μέρα, περνούν τα νεαρά τους χρόνια που διαμορφώνονται και ανακαλύπτουν τον εαυτό τους, μέσα στα φροντιστήρια, διαβάζουν, διαβάζουν, διαβάζουν…και τελικά τι διαβάζουν;
Η παιδεία είναι σπουδαίο πράγμα. Ένας τρόπος για να αποκτήσει παιδεία κάποιος είναι η ανώτατη εκπαίδευση. Όμως σε καμία περίπτωση ο μοναδικός και σε καμία περίπτωση δεν επαρκεί. Ούτε αναγκαία ούτε ικανή συνθήκη λοπόν, όπως θα λέγαμε και στα μαθηματικά.
Ένα είναι το σίγουρο. Όποιος δουλέψει σκληρά και αφοσιωθεί σε αυτό που κάνει, ό,τι κι αν είναι αυτό, θα βρει τον τρόπο. Κανένας δεν χάνεται. Το όνειρο έχει μεγάλο τίμημα. Θέλει συνέπεια και θυσίες.
Το όποιο όνειρο!
Τις καλύτερες ευχές μου!
* www.meaformhtagegonota.com
