Όλη τη νύχτα πάλευε με τα κύματα. Η πόλη φωταγωγημένη ξεφάντωνε ξάγρυπνη λόγω των γιορτών, μα το μαύρο πυκνό σκοτάδι δυσκόλευε τον αγώνα και μεγάλωνε την αγωνία του. Και εκείνος πάλευε μεσοπέλαγα. Με τα οργισμένα πανύψηλα κύματα. Αν και άμαθος στις θάλασσες. Με όλες του τις δυνάμεις. Τις ψυχικές και τις σωματικές. Κι όταν τον εγκατέλειψαν, η φουσκοθαλασσιά γαλήνεψε, τον αγκάλιασε και με τη βοήθεια του Κυρίου τον έφερε στη γεμάτη βότσαλα παραλία. Στην παραλία, με τον πρώτο πρωινό ήλιο να αργοψήνει το άψυχο, ξεγυμνωμένο από την ολονύχτια μάχη, κορμί του. Τα μαύρα του μάτια και μαλλιά, το μελαψό του δέρμα.
Ήταν μόλις 6 χρόνων… Μα ο παράδεισος που τους είχε υποσχεθεί, χαχανίζοντας, έναντι τριάντα αργυρίων το αφεντικό, όταν φεύγανε δακρυσμένοι από τη γενέθλια γη αυτός κι οι γονείς του, ήταν πολυυυυυυυυυυύ μακριά ακόμα! Και εκείνος είχε πριν λίγο διαβεί το κατώφλι της εισόδου για τον Παράδεισο που ο Θεός έχει ετοιμάσει, ως πανάγαθος και στοργικός πατέρας, για όλα του κόσμου τα παιδιά, τα μικρά μας αγγελούδια, είτε τα λένε Οσμάν, είτε Γιώργο, είτε Τζακ…
