Από την Πρόβα Τετραώρου
Μα, τι παράσταση! “Αναφώνησα” µέσα µου. Ήταν ο… ορισµός του συγκλονισµού. Έτσι τουλάχιστον ένοιωσα εγώ, καθ’ όλη τη διάρκεια της πλοκής! Μια πλοκή, που έµεινε αλώβητη στο ρυθµό και την συνοχή της, για ολόκληρα εβδοµήντα πέντε λεπτά µε την πεντάδα των ερµηνευτών να κερδίζει το χειροκρότηµα αξίως!
…Η εµµονή του σκηνοθέτη µας Θανάση Τριανταφύλλου, “κτύπησε” κόκκινο! Σταδιακά και συνεχώς, επιδιώκει και επιτυγχάνει την ποιότητα, ανεβάζοντας τον πήχη συνειδητά.
Και τώρα, τολµά την αναµέτρηση µε τούτο το έργο του Ρώσου δηµιουργού, που εµπίπτει στο είδος του Παράλογου θεάτρου. ∆ύσκολα πράγµατα. Ζόρικα πράγµατα.
Όµως, µε γνώση κι αξιοσύνη, µπορεί να “σµιλέψει” την κίνηση των ηθοποιών του, να “βγάλει” τη βαθύτερη τους επαφή στην εκφορά, του λόγου, αλλά και:
Με τη διανοµή την εύστοχη, να πολλαπλασιάζει τα αβαντάζ του ρόλου.
Οι ηθοποιοί του έργου: Με χαρά καλωσορίζουµε τον Λευτέρη Ανδρονικάκη, στα παλιά του “σκηνικά ληµέρια”. Έχει την αγάπη µας πάντα! Ο Λευτέρης ο Τριανταφυλλάκης τώρα, µ’ ένα εκτόπισµα ιδανικό για ρόλο ζουµερό, λαϊκό χιουµοριστικό, και τώρα πάρα πολύ καλός ως τραχύς αξιωµατούχος, µε απειλή και φόβο για τον άνευ λόγου συλληφθέντα! Η Χρύσα η Ξηρουχάκη, µε νεύρο και σιγουριά, γεµίζει τη σκηνή ως… “λιγνή πονηριά” κατά το δοκούν, και ανελέητη… δύναµη νόµου και… επιχειρηµάτων. Ο Χάρης ο Κοκολάκης σε ρόλο µικρό ή µεγάλο, σταθερή δύναµη. Τον παρακολουθούσα συνεχώς, επειδή πιστεύω στους µικρούς ρόλους πάντα, αφού θεωρώ πως η συνοχή, τους οφείλει πολλά.
Τέλος, επιτρέψτε µου µια έµφαση για τον Μπαµπίνο µας τον µικρό που βαπτίστηκε στο.. “Θεατρικό πυρ”, κι εντυπωσίασε τόσο πολύ! Ο Μπάµπης ο Μαραγκουδάκης. Ανέδειξε θαυµαστά την γλώσσα του σώµατος, και του προσώπου, όµως! Χέρια, βλέµµα, στόµα, κορµός, από την αγωνία και την έκπληξη, “πέρασαν” στη “θλιβερή παραδοχή”. Το ‘πε ο σπουδαίος σκηνοθέτης ο Μπέργκµαν τόσες δεκαετίες τώρα, πως το πρόσωπο και το σώµα του ανθρώπου, είναι το ιδανικότερο τοπίο για οποιαδήποτε εκδοχή. Και σωστά, στο πρόγραµµα, η πρόταξη του προσώπου του πρωταγωνιστή.
Ευανάγνωστη η σηµειολογία του Ανθρώπου, ως ατόµου και συνόλου µε χειροπέδες και άσκηση “σκαιής πίεσης” θυσιάζεται στο ζητούµενο! Ν’ αποβεί δίχως κριτική σκέψη, αντίδραση, διαµαρτυρία, διεκδίκηση, αγώνες… Άβουλη, οντότητα. Έξοχη και η σιδερένια… ειρωτη, στην οποία βρίσκονται κλεισµένοι, όλοι στο τέλος. Θύµατα όλοι λοιπόν µε κάποιο τρόπο, σ’ αυτή την αλλοίωση, ως πρόθεση ασχήµιας!
…Οι παραστάσεις κάθε βράδυ χαιρετίζονταν ενηµερωτικά από την πρόεδρο του Φιλολογικού κα Ελένη Γεωργακάκη µε την χαρά και το χειροκρότηµα όλων µας.
Συγχαρητήρια θερµά σε όλους!
