Αξιέπαινη και αξιόχρεη η πρόσφατη εκδήλωση στον Πλάτανο Κισάμου, γενέτειρα του άξιου τιμωμένου Σπυρίδωνος Καστανάκη. Μιας φωτεινής και διαχρονικής μορφής, που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της και τη βαριά κληρονομιά της στους παρόντες και επιγενομένους.
Το θεωρώ, θα έλεγα ιερό χρέος μου, με το λιτό μου αυτό γραφτό, να αναφερθώ στην τίμια και πολύδωρη μορφή του, γιατί το πιστεύω ότι, αν δεν μάθουμε να τιμάμε εκείνους που ενσάρκωσαν τις αρετές και να γίνουμε μαθητές και μιμητές τους, δεν πρόκειται να προκόψουμε, με την αληθινή έννοια της λέξεως. Μας το λέγει καθαρά ο Απόστολος Παύλος: «Ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν» (Εβρ. 13, 7).
Ο Σπύρος Καστανάκης ήταν το υπόδειγμα που αξίζει και πρέπει να το μιμηθείς. Να μιμηθείς τον σοφό και έντιμο επιστήμονα, που έσωσε ζωές, έδωσε ελπίδα και απαντοχές και έσυρε πολλούς ναυαγούς από τις τρικυμίες της ζωής. Κάτι που επάξια, ολόψυχα και με πλήρη και θαυμαστή ικανότητα και απλοχεριά συνεχίζει ο άριστος χειρουργός, όπως και ο πατέρας του, πρωτότοκος γιος του διδάκτωρ κ. Μιλτιάδης Καστανάκης, επιμελητής Α’ Χειρουργικής του Κρατικού Νοσοκομείου Χανίων, στον οποίο πολλοί του οφείλουμε την ίδια μας τη ζωή και προσωπικώς θα του είμαι εσαεί ευγνώμων. Σίγουρα και μετά θάνατο, θα αγάλλεται και γι’ αυτό, ο αγαπητός μας και αλησμόνητος Σπύρος Καστανάκης.
Ο Σπύρος Καστανάκης αγαπούσε τον συνάνθρωπο και τον διακόνησε ως επιστήμων ιατρός – στρατηγός και ως απλός πολίτης και δεν είναι λίγα που ενεπνεύσθη και υλοποίησε και ως Κοινοτάρχης της γενέτειράς του και δεν θα ξεχάσουμε, ανάμεσα στα άλλα τα “Φαλασάρναια”, μα και τις θετικές παρεμβάσεις του ως δημοτικός σύμβουλος Κισάμου. Το ξέρουμε, ωστόσο, και πολλές φορές μου το έλεγε που συναντιόμαστε ως κοντογείτονες, το πόσο πικράθηκε και μάλιστα εξ οικείων… Πήρε μαζί του πολλές πληγές, γιατί έτσι είμαστε μαθημένοι να «γαβγίζουμε τους άξιους, όπως τα σκυλιά τους περαστικούς διαβάτες» για να θυμηθώ τον μεγάλο Γκαίτε.
Μα, τι πάμε στον Γκαίτε και δεν πρωτοπηγαίνουμε στον ίδιο τον Χριστό, που τον κυνήγησαν οι δικοί του. Είπε, λοιπόν, ο Χριστός: «Ουδείς προφήτης δεκτός εστιν εν τη πατρίδι αυτού» (Λουκ. 4, 24). Και, το πιο τραγικό, πάλι με τα λόγια του Χριστού: «και εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» (Ματθ. 10, 36).
Ομως, ο Σπύρος μας προχωρούσε. Προσέφερε. Εγραφε. Εστήριζε. Αγαπούσε. Ετσι είναι οι μεγάλοι άνθρωποι και πολυτρόπως ευεργέτες. Αλλοίμονο, αν τόσοι που γαβγίζονται αναιτίως σταματούσαν το έργο τους και την προσφορά τους. Θα είχε κυριολεκτικά βουλιάξει η χώρα μας, η ανθρωπότης. Πάρετε παράδειγμα τον Χριστό, τους Αγίους και όλους τους εθνικούς και τοπικούς ευεργέτες, που στάθηκαν ανυποχώρητοι στην προσφορά!
Ο αλησμόνητος Σπύρος Καστανάκης γεννήθηκε για την προσφορά και την ανθρωπιά. Ετσι τον ανέθρεψαν εξ απαλών ονύχων οι ευσεβείς γονείς του ο Μιλτιάδης και η Αργυρώ. Ετσι δημιούργησε με την εκλεκτή και ευσεβεστάτη σύζυγό του, την κυρία Αικατερίνη, το γένος Κλωνιζάκη, μια υποδειγματική οικογένεια με τα ευλογημένα παιδιά τους τον προαναφερθέντα ιατρό και πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Χανίων κ. Μιλτιάδη Καστανάκη και τα λοιπά αδέλφια του τον Φίλιππο και την Αργυρώ. Ολους τους καλοτυχίζουμε και τους ευχαριστούμε που είχαν έναν τέτοιον υπέροχο σύζυγο και πατέρα τους, τον αλησμόνητό μας Σπύρο Καστανάκη, στον οποίο οφείλουμε πολλά, γιατί μας έδωσε πολλά και δεν θα παύσει να μας δίνει, από τα ουράνια σκηνώματα. Φωτεινές μορφές, πάντα ζωντανές και επίκαιρες στην πορεία της ζωής μας.
*θεολόγος – τ. λυκειάρχης
