Ο αντιγερμανισμός των δέκα ετών

«Είμαστε όλοι Έλληνες» έγραφε ένα άρθρο στη γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung
για την επέτειο των διακοσίων ετών από την Επανάσταση του 1821.

Προ δέκα ετών οι σχέσεις των δύο χωρών ήταν τεταμένες και το κλίμα, ειδικά στον τύπο, διαφορετικό. Το γερμανικό περιοδικό Focus με τίτλο “Απατεώνες στην ευρω-οικογένεια” παρουσίαζε τη θεά Αφροδίτη να σηκώνει το μεσαίο δάχτυλο.

Ο λόγος θεωρήθηκε ότι ήταν η κακή οικονομική κατάσταση της χώρας και η ανάγκη παροχής οικονομικής στήριξης από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Έτσι ο Τύπος σε συνδυασμό με ορισμένες δηλώσεις Γερμανών πολιτικών -κυρίως του τότε Υπουργού Οικονομικών Β. Σόϊμπλε- συντέλεσαν σε έναν αυξανόμενο αντιγερμανισμό στην ελληνική κοινωνία, καθ’ όλην τη δεκαετία του 2010.

Στην Ελλάδα, κατόπιν άστοχων δηλώσεων του γερμανού Υπουργού Εργασίας Φούχτελ, ο γερμανός πρόξενος στη Θεσσαλονίκη προπηλακίστηκε από έλληνες συνδικαλιστές το 2012, στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας διαδηλωτές εμφανίζονταν με τη στολή των Ες-Ες και η γερμανική σημαία παραδινόταν στις φλόγες, ως ένδειξη αγανάκτισης και αποδοκιμασίας για τη στάση της χώρας αυτής στα τεκταινόμενα.

Μετά την ψήφιση του τρίτου προγράμματος, το 2015, το φαινόμενου του Αντιγερμανισμού αρχίζει να συρρικνώνεται. Η ψήφιση του επέφερε αποκλιμάκωση της έντονης ρητορικής κατά της Γερμανίας, ενώ η “ολοκλήρωση” του το 2018 “εξάτμισε” σε ένα βαθμό την προγενέστερη επιθετικότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ορισμένα μέσα ενημέρωσης ή πολιτικές ομάδες διαφοροποίησαν τη θέση τους.

Συμπερασματικά θα καταγράφαμε ότι ο ρόλος του τύπου των δύο χωρών ήταν καθοριστικός στην διαμόρφωση του Αντιγερμανισμού. Το χυδαίο πρωτοσέλιδο του Focus έδωσε το εναρκτήριο σάλπισμα, όπως και η αναπαραγωγή σε άλλα γερμανικά μέσα ενημέρωσης περί “τεμπελιάς των Ελλήνων”.

Στην Ελλάδα η καλλιέργεια του Αντιγερμανισμού από πολιτικές ομάδες και μέσα ενημέρωσης διαμόρφωσαν την άποψη ότι η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται ως πράξη υποταγής οποιαδήποτε εφαρμογή μέτρων (ακόμα και αναγκαίων).

Η εργαλειοποίηση, επίσης, των ναζιστικών συμβόλων και εγκλημάτων μόνο επικίνδυνη μπορεί να χαρακτηριστεί και αυτό, διότι αν βρισκόμαστε σε καθεστώς τυραννίας και ναζισμού τώρα, τι θα συμβεί όταν έρθει η ώρα του πραγματικού κινδύνου; Σημειωτέον ότι κατά την εν λόγω περίοδο η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή κατάφερε να αυξήσει τα ποσοστά της και να εισέλθει στο Κοινοβούλιο.

Αναμφίβολα η Γερμανία έχει καταφέρει να κυριαρχήσει, οικονομικά τουλάχιστον, στην Ε.Ε μετά την επανένωση της. Σημαντικό να καταγραφτεί είναι ότι αυτή η οικονομική υπεροχή υλοποιήθηκε -μεταξύ άλλων φυσικά-:

1) Από -και- έλληνες μετανάστες, πού μεταπολεμικά πήγαν ως εργατικό δυναμικό στη χώρα με τις διαχρονικά σημαντικές βιομηχανικές υποδομές.

2) Από την οικονομική αρωγή της Ε.Ε άρα και της Ελλάδας, εφόσον είναι μέλος στα χρόνια της επανένωση της (1990).

Ως μέλος η Ελλάδα, λοιπόν, παρά τις άστοχες πολιτικές της, πρέπει να λαμβάνει την αλληλεγγύη των υπολοίπων κρατών-μελών. Είναι λανθασμένο να συντηρείται ένας εθνολαϊκισμός, ο οποίος μπορεί να οδηγήσει τις χώρες σε ασυγχώρητα επικίνδυνα μονοπάτια. Μόνο μέσω της διπλωματικής οδού, των διαπραγματεύσεων, των κατάλληλων συμμαχιών (ακόμη και εντός Ε.Ε.) και ελιγμών επιτυγχάνονται αποτελέσματα. Με ορθολογικές και ουσιαστικές κριτικές διαπιστώνονται τα προβλήματα Χωρίς ιαχές, ύβρεις, γραφικότητες και προσβολές, πού ίσως, αυτοί πού τις προωθούν να αποβλέπουν σε προσωπικό όφελος οποιασδήποτε μορφής.

Η Γερμανία είναι η χώρα πού στο Μεσοπόλεμο επέλεξε τη “λύση” της μεγαλύτερης αντιουμανιστικής, βάρβαρης και καταστροφικής ( ακόμη και για την ίδια εν τέλει) ιδεολογίας, του Ναζισμού.

Δεν πρέπει να αγνοείται, όμως, ότι η Γερμανία είναι και η χώρα φιλοσόφων (Κάντ, Μάρξ, Σοπενχάουερ Νίτσε, Βέμπερ κ.α), πολιτικών (Αντενάουερ, Μπράντ), μουσικών (Μπάχ, Μπετόβεν, Βάγκνερ) και φιλελλήνων -που σύμφωνα με ιστορικές μελέτες ήταν κατά μεγάλο αριθμό γερμανοί- οι οποίοι εγκατέλειψαν την πατρίδα τους για να συμπαρασταθούν στους επαναστατημένους Έλληνες το 1821.