Ο αντικαπνιστικός νόμος και μια πρόκληση

Ποιος θα το πίστευε ότι Δημοκρατία, ίσως είναι τελικά αυτό που έλεγε ένα Αμερικανός διανοητής: «Να βρίσκεσαι σε ένα έρημο δρόμο στις 3 τα ξημερώματα να έχει ανάψει κόκκινο στο φανάρι και να περιμένεις υπομονετικά ν’ ανάψει πράσινο».
Σας φαίνεται περίεργο αυτό για την Ελληνική Δημοκρατία;
Ίσως δεν είναι, αν ξέρεις ότι τελικά η αστική Δημοκρατία είναι μια άσκηση υπομονής.
Λένε ότι ο ελληνικός αντικαπνιστικός νόμος και οι τελικές οδηγίες του πρωθυπουργού είναι πολύ αυστηρές.
Μπορεί η τήρηση ενός αυστηρού νόμου να υπερβεί τις συνήθειές μας;
Είναι δικαίωμα η συνήθειά μας;
Το ερώτημα είναι θεωρητικό και απαντάται μόνο θεωρητικά στις οργανωμένες κοινωνίες, που θεμελιώνονται επάνω στο σύστημα των νομικών και άυλων αξιών τους.
Σε ένα οργανωμένο κοινωνικό σύνολο, όπως μια χώρα, έχει σημασία τι μπορείς να προσφέρεις εσύ σε αυτή τη χώρα, αλλά και το τι ουσιαστικό σου ανταποδίδει η επίσημη πολιτεία.
Ο “αρμός σύνδεσης” μιας οργανωμένης πολιτείας -που συνδέει τον πολίτη με την ηγεσία- είναι ο νόμος.
Ο νόμος, όμως, δεν επαίρεται ότι είναι… νόμος.
Νομίζω ότι η Ελλάδα πια, είναι ενώπιον διαρκών προκλήσεων, τις οποίες πρέπει ν’ απαντήσει με έναν ουσιαστικό τρόπο.
Έχει σημασία να μην κολακεύονται οι ηγεσίες, αλλά και οι πολίτες να μην κολακεύουν τις προκαταλήψεις τους.
Έτσι θα λυθούν τα θέματα…