Μετά την κατάρρευση της δικτατορίας του 1974 και την νομιμοποίηση του ΚΚΕ, νομίζαμε ότι τα κηρύγματα του αντικομμουνισμού και η επίκληση του «κομμουνιστικού κινδύνου» θα αποτελούσαν παρελθόν. Δυστυχώς όμως υπάρχουν και… κίβδηλα νομίσματα!
Είναι γεγονός ότι μετά τον εμφύλιο πόλεμο και για 30 χρόνια οι κυβερνήσεις που κατέλαβαν την εξουσία (είτε με εκλογές είτε με τα όπλα) διατήρησαν και ενίσχυσαν ένα σύστημα δίωξης των πολιτικών φρονημάτων και οικοδόμησαν ένα πολιτικό σύστημα που έβαζε εμπόδια στην ελεύθερη σκέψη και στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, η λογοκρισία, οι φάκελοι της αστυνομίας αποτελούν ντροπή για τον κοινοβουλευτισμό.
Τα πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης είχαν γίνει θεσμός και απαιτούντο για εγγραφή στα Πανεπιστήμια, για χορήγηση άδειας οδηγού αυτοκινήτου, για διορισμό στο δημόσιο, για άδεια κυνηγού, για άδεια… νεκροθάφτη!
Ο αντικομμουνισμός ήταν μία ήταν μία βολική ιδεολογική σημαία, για να καλύψει την βία και ανομία της εξουσίας. Η καταγγελία του «κομμουνιστικού κινδύνου» και η επιθυμία καταπολέμησής του, αποτέλεσαν για 30 χρόνια ένα ισχυρό ιδεολογικό όπλο για τη επίτευξη των στόχων του πολιτικού συστήματος.
Ένα σύστημα που κατευθυνόταν από τους μηχανισμούς του ξένου παράγοντα, του παλατιού και του στρατού. Φιλική προς τους μηχανισμούς αυτούς ήταν η πολιτική δύναμη της συντηρητικής παράταξης. Αυτό το πολιτικό σύστημα κατέστησε τα δυναμικά ερείσματα της εξουσίας (στρατός, σώματα ασφαλείας) θεματοφύλακες της ύπαρξης του αστικού καθεστώτος. Αυτό εξέθρεψε την δικτατορία του 1967.
Όσες φορές έχανε τον έλεγχο των πολιτικών εξελίξεων «ξέθαβε» τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Και όταν κι αυτός δεν επαρκούσε χρησιμοποιούσε τον χαρακτηρισμό «συνοδοιπόρος των κομμουνιστών», ένας χαρακτηρισμός που είχε τον ίδιο βαθμό «επικινδυνότητας» για το αστικό καθεστώς.
Ήθελε το κράτος να φακελώσει ένα προοδευτικό πολίτη; «Συνοδοιπόρος» των κομμουνιστών είναι. 20.000.000 φάκελοι καταστράφηκαν το 1989 (Η ιστορία μας δεν καταστρέφεται!). Ήθελε η αντίδραση του πολιτικού συστήματος να ανατρέψει τον Γ. Παπανδρέου το 1965; «Συνοδοιπόρος» των κομμουνιστών είναι. Αυτό φώναζαν τότε οι δυνάμεις της συντηρητικής Δεξιάς. Ήθελε το πολιτικό σύστημα να σταματήσει την πολιτική πορεία του Α. Παπανδρέου; «Συνοδοιπόρος» των κομμουνιστών είναι.
Μάλιστα η Ε. Βλάχου έγραφε στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» λίγο πριν γίνει η δικτατορία «Δεν βρίσκεται κανένας λοχίας να μας απαλλάξει από τους κομμουνιστές και τον συνοδοιπόρο τους Α. Παπανδρέου; «Λοχία ζητούσε η Ελενίτσα Βλάχου, που τώρα μου κάνει αντίσταση από το Λονδίνο. Ταξίαρχος εγώ!» Αυτά μου είπε ο Στ. Παττακός όταν κρατούμενο με οδήγησαν στο γραφείο του στις 13/5/1972.
Όταν λοιπόν δεν «έπιαναν» τόπο τα κηρύγματα του αντικομμουνισμού και του κομμουνιστικού κινδύνου, υπήρχε και η τελική λύση της στρατιωτικής δικτατορίας. Αυτό συνέβη το 1967.
ΜΕΤΑΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΑ ΜΕΤΡΑ
Μετά την πτώση της δικτατορίας τα υπολείμματα της μετεμφυλιοπολεμικής νομοθεσίας καταργήθηκαν. Καταργήθηκε ο Ν. 509/47 που με αυτόν οδηγήθηκαν χιλιάδες Έλληνες είτε στο απόσπασμα, είτε στην φυλακή, είτε στην εξορία. 20.000 περίπου.
Νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ και επήλθε πλήρης ελευθερία στην υπεράσπιση των πολιτικών και ιδεολογικών του θέσεων. Πιστέψαμε ότι τα κηρύγματα του αντικομμουνισμού ανήκουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Δυστυχώς όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και μάλιστα σε μία περίοδο που η καταθλιπτική επίδραση του ψυχρού πολέμου έχει σχεδόν μηδενιστεί και το σοβιετικό μοντέλο έχει καταρρεύσει. Υπάρχουν δυστυχώς πολιτικοί που λένε ότι ανήκουν στο «δημοκρατικό τόξο» και θυμήθηκαν τα αλήστου μνήμης αντικομμουνιστικά κηρύγματα.
Η Ν.Δ του Καραμανλή μεταδικτατορικά έκανε προσπάθειες για να ομαλοποιηθεί η δημόσια ζωή της χώρας και να απαλλαγεί ο τόπος από τα βιώματα που μας άφησε είτε ο εμφύλιος πόλεμος είτε η μετεμφυλιοπολεμική περίοδος. Σε αυτές τις περιόδους πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν οι δυνάμεις της συντήρησης. Έτσι λοιπόν η Δεξιά της χώρας μας δεν ήταν αμέτοχη και ήταν βεβαρημένη αρνητικά. Ο Καραμανλής προσπάθησε μετά το 1974 να αποστασιοποιηθεί. Αυτό έδειξε το έργο του στην μεταδικτατορική περίοδο. Αλλά αυτό δείχνει και η ιστορική συνέντευξη που έδωσε στον Ροβήρο Μανθούλη στις 24/7/1975
«Μπορεί τα μέτρα μου να μην είναι σοσιαλιστικά. Τα αισθήματά μου όμως είναι σοσιαλιστικά. Κάνω ότι συμφέρει τον τόπο χωρίς ιδεολογικές προκαταλήψεις, με κριτήριο το συμφέρον του λαού. Ψυχικώς είμαι σοσιαλιστής. Εάν η οικονομία του τόπου μπορούσε ακινδύνως να λάβω μέτρα σοσιαλιστικά θα το έκανα αδιστάκτως. Δεν μπορώ όμως να υπερβώ τα όρια που προσδιορίζουν οι ανάγκες της οικονομίας»
Η «ψυχή» λοιπόν του ιδρυτή της Ν.Δ βρισκόταν στον σοσιαλισμό. Το σώμα του μόνο βρισκόταν στην συντηρητική παράταξη. Ένας «διπολισμός» που συναντάμε σε όλους τους σημαντικούς πολιτικούς. Από την μία μεριά είναι το εφικτό και από την άλλη το ευκταίο. Αλλά δυστυχώς στην πολιτική πάντα υπερισχύει το εφικτό!
ΕΠΟΧΗ ΑΒΕΡΩΦ
Μετά την επικράτηση Αβέρωφ στην ηγεσία της Ν.Δ το κόμμα απομακρύνθηκε από την ιδεολογική κατεύθυνση που καθόρισε ο ιδρυτής του και στράφηκε προς την σκληρή Δεξιά. Γύρισε το κόμμα στους πατροπαράδοτους δρόμους όπως έλεγε, είτε εκδικούμενος τον Kαραμανλή γιατί δεν τον έκανε πρωθυπουργό, είτε γιατί δεν πίστευε στην «σοσιαλμανία» του (έτσι ονομάστηκε από τον Σ.Ε.Β).
Στον πολιτικό του λόγο ξανάφερε τον αντικομμουνισμό, τους «συνοδοιπόρους» των κομμουνιστών, την κινδυνολογία για το αστικό καθεστώς και οργάνωσε τους περιβόητους «Κένταυρους», που παρήλασαν στην οδό Πατησίων με βήμα «χήνας» και που λίγο διέφεραν από τους σημερινούς Χρυσαυγίτες. Καθοριστικό ρόλο σε αυτή την οργάνωση των «Κενταύρων» της ΟΝΝΕΔ, έπαιξε ο Α. Σαμαράς. Ο Αβέρωφ αντιμετώπισε το ΠΑΣΟΚ σαν κίνδυνο για την ύπαρξη του αστικού καθεστώτος και το κατήγγειλε σαν διώκτη της ατομικής ιδιοκτησίας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και θιασώτη του σοβιετικού κολεκτιβισμού.
Χρησιμοποίησε δε τον όρο του σοσιαλκομμουνισμού για να δείξει την στενή συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ. Ο στόχος του όμως ήταν μικροκομματικός. Ήθελε να τρομοκρατήσει τους «Έλληνες νοικοκυραίους» όπως τους ονόμαζε. Αποχώρησε δε από την Βουλή όταν το ΠΑΣΟΚ έφερε για ψήφιση τον νόμο για την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης των Ελλήνων στην διάρκεια της Γερμανικής κατοχής (1941-45), λέγοντας ότι θα τον καταργήσει όταν πάρει την κυβέρνηση, γιατί νομιμοποιεί τα εγκλήματα των… κομμουνιστών. (Διαφοροποιήθηκα με αυτή την απόφαση Αβέρωφ για την εθνική αντίσταση και με έστειλε πειθαρχικό για διαγραφή-εφημερίδες «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», «ΕΛΕΥΘEΡΟΤΥΠΊΑ»).
Όπως διαπιστώνουμε από όσα διακήρυσσε ο Αβέρωφ κινδυνολογώντας, τίποτα δεν επαληθεύθηκε. Οι Έλληνες δεν έχασαν την περιουσία τους, οι αγρότες δεν έχασαν τα χωράφια τους και δεν ήρθε όχι μόνο ο… κομμουνισμός, αλλά ούτε ο… σοσιαλισμός!
ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΑΒΕΡΩΦ
Αναφέρθηκα στην περίοδο της ηγεσίας Αβέρωφ γιατί και σήμερα υπάρχει μια ηγετική ομάδα στο κόμμα της Ν.Δ που εκφράζει τις ίδιες πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις. Προϊστάμενος αυτής της ομάδας είναι ο Α. Σαμαράς. Ο Αβέρωφ υπήρξε μέντοράς του και ο Σαμαράς ιδεολογικός κληρονόμος και συνεχιστής.
Αυτή η ομάδα έχει σαν ιδεολογική σημαία τον «μπαμπούλα» του κομμουνιστικού κινδύνου, και παίζει καθοριστικό ρόλο στον ιδεολογικό προσανατολισμό της και στην υποστήριξη θέσεων στον πολιτικό και οικονομικό τομέα, που δεν εκφράζουν τις αρχές του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού του ιδρυτή της που εντάσσονται στον μεσαίο χώρο. Έτσι λοιπόν ακυρώνει κάθε κεντροδεξιά κατεύθυνση και ενισχύει την πορεία της προς την σκληρή Δεξιά.
Στη Ν.Δ. έχουν ιδρυτή του κόμματος ένα από τους πιο σημαντικούς Έλληνες πολιτικούς, που η πλειοψηφία του Λαού μας τον αποδέχεται. Θα έπρεπε οι παρακαταθήκες αυτού του πολιτικού να αποτελούν την ιδεολογική σημαία τους και όχι να υψώνουν το λάβαρο του μισαλλόδοξου αντικομουνισμού. Είναι σαν να απαρνιούνται οι κεντρώοι τις παρακαταθήκες του Βενιζέλου.
Μία ηγεσία λοιπόν που με τις ρηξικέλευθες πολιτικές πρωτοβουλίες του Κ. Καραμανλή βρισκόταν πιο μπροστά από το κόμμα και τον βασικό κορμό της εκλογικής της βάσης, με την νομιμοποίηση του ΚΚΕ, την κατάργηση της μοναρχίας, την εγκατάλειψη του αντικομμουνισμού κ.λ.π, σήμερα προσπαθεί να επιστρέψει στον ιστορικό της χώρο. Δηλαδή στον αντικομμουνισμό και στην «εθνικοφροσύνη» και στην νεοφιλελεύθερη οικονομία, εγκαταλείποντας την προσήλωση του ιδρυτή της στην μεικτή οικονομία και στον παρεμβατικό ρόλο του κράτους. Το ιδεολογικό εύρος που προσπάθησε να προσλάβει η Ν.Δ επί των ημερών του ιδρυτή της έχει εγκαταλειφθεί και είναι σκληρό Δεξιό κόμμα είτε πρόκειται να αντιμετωπίσει τα εθνικά θέματα, είτε όταν αναφέρεται στα κοινωνικά.
Μία τέτοια πορεία δεν μπορεί να πλησιάσει τον παραδοσιακό κεντρώο ψηφοφόρο. Αναλώνεται σε ένα πολιτικό λόγο που είναι αρεστός στον χώρο της πιο συντηρητικής Δεξιάς και που σε αυτόν τον χώρο συνωστίζονται σήμερα 5-6 πολιτικές κινήσεις. Αυτά τα στελέχη που εκφέρουν αυτό τον λόγο γνωρίζουν ότι αν ήταν διαφορετικός δεν θα είχαν κανένα λόγο πολιτικής ύπαρξης και δεν τους ενδιαφέρουν τα κεντρώα ανοίγματα.
Δεν πιστεύουν στην κεντροδεξιά κατεύθυνση της Ν.Δ. πιστεύουν ότι μόνο οι αξίες των «νοικοκυραίων» πρέπει να είναι πάντα παρούσες και ενεργές και να αποτελούν σημείο αναφοράς του ιδεολογικού λόγου της συντηρητικής παράταξης. Θέλουν τον πατροπαράδοτο δρόμο που έλεγε ο Αβέρωφ.
Είναι λυπηρό όμως η παράταξη που συνέβαλε με τον ιδρυτή της στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας, που προσπάθησε να σταθεροποιήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς, να οδηγήσει την χώρα στην ενωμένη Ευρώπη, να εξαλείψει τη διχόνοια και τα οξυμμένα πάθη που οδήγησαν τον τόπο σε εθνικές τραγωδίες, που νομιμοποίησε το ΚΚΕ, να καθοδηγείται από τέτοιες πολιτικές θέσεις, με κυρίαρχο στοιχείο τον αντικομμουνισμό και που μας γυρίζουν στα «πέτρινα» χρόνια.
Αυτές οι θέσεις τελικά θα ενισχύσουν τους πιο ακραίους εκφραστές τους και καθόλου το κόμμα της Ν.Δ. Τρανταχτό παράδειγμα η συνθήκη των Πρεσπών. Αυτές λοιπόν οι διακηρύξεις προβληματίζουν του Έλληνες δημοκράτες. Γιατί όσες φορές υποστηρίχτηκαν αποτέλεσαν προπομπό πολιτικής ανωμαλίας. Αυτό μας έχει διδάξει η ιστορία.
Στο όνομα του αντικομμουνισμού ο αρχηγός της ΕΡΕ Κανελλόπουλος συνέβαλε στην ανατροπή της λαοπρόβλητης κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου το 1965 και άνοιξε ο δρόμος της δικτατορίας, με την τραγική αποστασία. Στο όνομα του αντικομμουνισμού καταλύθηκε η δημοκρατία το 1967 και άνοιξε ο δρόμος για την προδοσία της Κύπρου! Αλλά το πιο τραγελαφικό για τους θιασώτες του αντικομμουνισμού. Λίγες μέρες πριν την δικτατορία του 1967 ο αρχηγός της ΕΡΕ Κανελλόπουλος μιλούσε για «ξεμπερδέματα» με τους κομμουνιστές και τον συνοδοιπόρο τους Α. Παπανδρέου και καλούσε την «εθνικόφρονα» Δεξιά σε εγρήγορση. Τον πρώτο που συνέλαβε η «εθνικόφρονα» Δεξιά ήταν ο ίδιος!!
Έχοντας λοιπόν υπόψη του ο Λαός μας τέτοια ιστορικά γεγονότα προβληματίζεται όταν «ξεθάβεται» ένας τέτοιος αντικομμουνιστικός πολιτικός λόγος. Γιατί δεν επιθυμεί να ξαναζήσει πολιτικές διώξεις και πολιτικές ανωμαλίες.
Στη Δημοκρατία έχουν λόγο ύπαρξης οι δημοκρατικές θέσεις και όχι θέσεις ρεβανσιστικές που στόχος τους είναι η φίμωση της διαφορετικής άποψης. Όσοι δεν πιστεύουν σε αυτό τον βασικό κανόνα της ορθής λειτουργίας της Δημοκρατίας, δεν έχουν αταλάντευτη πίστη στις αρχές της λαϊκής κυριαρχίας.
Στη χώρα μας για 80 χρόνια οι δυνάμεις που διακηρύσσουν ότι αποτελούν τους μοναδικούς θεματοφύλακες του αστικού καθεστώτος, επικαλούνται τον κομμουνιστικό κίνδυνο και σηκώνουν την ιδεολογική σημαία του αντικομμουνισμού ή τον θυμούνται, όταν οι πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται μεταξύ κομμουνιστικής αριστεράς και Δεξιάς, γίνονται πλειοψηφικό ρεύμα και κυβέρνηση. Δηλαδή όταν χάνουν την εξουσία!
Αυτό συνέβη το 1964, το 1981, το 2015.
