@ Με δέος, απόλυτο σεβασμό και χαμήλωμα των ματιών μας στη μητέρα γη, στεκόμαστε κατά τη σημερινή ημέρα, στο πέρασμα της οποίας, οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να δεχτούν το δώρο του μηνύματος του Θεανθρώπου, για την τέλεια ταπείνωση μέσω της μέγιστης αδικίας. Για τα οποία, από τα χείλη του, δεν ακούστηκε τίποτε πέραν της μεγαλειώδους φράσης: «…άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».
@ Προδόθηκε, λοιδορήθηκε, μαρτύρησε, υποτιμήθηκε, ταπεινώθηκε, σήκωσε όμως το Σταυρό του Μαρτυρίου του, διένυσε το σύνολο της απόστασης προς το Γολγοθά και με γαλήνη ψυχής, μιας και βρισκόταν στην ολοκλήρωση της επί γης θείας αποστολής του, συγχώρησε την πλάνη και την αχαριστία, όχι μόνο όσων αποφάσισαν ή ζήτησαν τη Σταύρωση του αλλά και όλων όσων ενώ γνώριζαν, είτε τον αρνήθηκαν είτε τον προσπέρασαν.
@ Σήμερα, βιώνουμε την κορύφωση του Θείου Δράματος, όταν και την 9η ώρα σπάει τη σιωπή του θρήνου το ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ. Σπάει διότι από την επόμενη στιγμή, ξεκινάει η εκπλήρωση των όσων από το Θεό άκουσαν οι πρωταγωνιστές της Παλαιάς Διαθήκης και Βίωσαν οι της Καινής.
@ Η αναμονή της Ανάστασης, αμέσως μετά το Τετέλεσται ομοιάζει με τη στιγμή της πλήρους απογοήτευσης των ανθρώπων, από τις δυσκολίες μιας παράξενης και αλλόκοτης καθημερινότητας, η οποία επιφορτίζεται από τις αποφάσεις των λίγων για τους πολλούς. Σήμερα οφείλουμε στους εαυτούς μας να υποσχεθούμε, ότι αν κάτι δεν αξίζει στους ανθρώπους και στις κοινωνίες μας, είναι η ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ.
@ Δεν νοείται Ειρήνη, Μέλλον, Ανθρώπινες Αξίες, Ιδανικά, Επόμενες Γενιές, αν Αποκαθηλώσουμε την Ελπίδα, αν Αποκαθηλώσουμε την αξία της συμμετοχής μας στον επιβεβλημένο από την αξιοπρέπεια της ζήσης μας, αγώνα για την κοινωνίας μας. Η Ελπίδα, χαρίστηκε αθόρυβα αλλά με τόσο πνευματικό κρότο, σε όλους εμάς. Δεν είμαστε ικανοί να προχωρήσουμε ευθυτενείς, αγέρωχοι, αν ο κάθε ένας από όλους εμάς μέσα στις δυσκολίες και τις παραξενιές των καιρών που διανύουμε μονολογήσει «Νίπτω τας Χείρας μου».
@ Σήμερα που ολημερίς οι Καμπάνες χτυπούν γνωρίζοντας μας το θρήνο, είναι ακόμη μία ευκαιρία για τους ανθρώπους, να συνειδητοποιήσουμε, πόσο ανάγκη υπάρχει για τη δημιουργία συλλογικών, κοινωνικών Κωδωνοστασίων ώστε να ακούγεται όλων μας η φωνή, όλων μας το κάλεσμα, όλων μας η διαμαρτυρία, όλων μας η χαρά ή ο θρήνος. Για να μην μένουμε στη σιωπή, να μην αποδεχόμαστε μήτε τον εξευτελισμό μήτε την αχαριστία, προς το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Διότι αυτό είμαστε οι άνθρωποι. Ένα μεγαλείο… με το οποίο δεν έχουμε ακόμη ασχοληθεί σοβαρά και δυναμικά, διότι αρνούμαστε να ψελλίσουμε το προσωπικό μας, «άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» και να συνεχίσουμε.
