“Μηδενί συμφοράν ονειδίσης, κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον…”.
– Μην κοροϊδέψεις καμιά συμφορά, γιατί η τύχη είναι κοινή και το μέλλον άγνωστο.
Επίκαιρος πάντοτε ο Ισοκράτης με το γνωμικό του.
Παρακολουθούμε εδώ και καιρό ένα “εν εξελίξει” πόλεμο, με άγνωστη διάρκεια και ακόμα πιο άγνωστο τέλος.
Είπαμε όταν ξεκίνησε ο κορονοϊός από την Κίνα – δε βαριέσαι μακριά είμαστε και παρηγοριόμαστε!
Ομως δεν άργησε να χτυπήσει την πόρτα μας… Αρχίσαμε να μαζεύομαστε.
Κλειστήκαμε στα σπίτια μας, για να αποφύγουμε τις επαφές μεταξύ μας.
Πλύναμε σχολαστικά τα χέρια μας, για να μην του δώσουμε γέφυρα να περάσει.
Φορέσαμε “μάσκα” γιατί μας είπαν πως κυρίως με τα σταγονίδια μεταδίδεται.
Ζούμε ένα εφιαλτικό όνειρο, που και η πιο τολμηρή φαντασία, πριν από λίγους μήνες, δεν θα μπορούσε να περιγράψει.
“Τα ύστερα του κόσμου!…” μου είπε χαρακτηριστικά αρχές Μαρτίου, ένας παλιός φίλος – Ο Ξενοφών Πατεράκης από τους λίγους που έχουν μείνει στο μικρό χωριό του (Λαμπιώτες – Αμαρίου) στο Ρέθυμνο, όταν τον είχα πάρει τηλέφωνο και δεν είχε καθόλου άδικο.
Στην ιστορία της ανθρωπότητος υπήρξαν κι άλλες πανδημίες.
Χαρακτηριστικός ήταν ο λοιμός, μετά το πρώτο έτος του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Ενα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο Β (παρ. 47) – Θουκυδίδου Ιστορίαι – μετάφραση Ελευθερίου Βενιζέλου αναφέρει:
Ευθύς με την αρχήν του επόμενου θέρους και πριν παρέλθουν πολλαί ημέραι από της εισβολής των Λακεδαινομίων), παρουσιάσθη δια πρώτην φοράν εις τας Αθήνας ο λοιμός…
Η νόσος ήρχισεν το πρώτον, ως λέγεται, από την νοτίως της Αιγύπτου κειμένην Αιθιοπίαν, από όπου κατέβη έπειτα εις Αίγυπτον και εις Λιβύην και επεξετάθη εις το πλείστον μέρος της Περσικής Αυτοκρατορίας… Αλλ’ εγώ που και ο ίδιος έπαθα από την νόσον, και με τα ίδια τα μάτια μου είδα άλλους πάσχοντας, θα εκθέσω την πραγματικήν πορείαν και θα περιγράψω τα συμπτώματά της…”
Η νόσος δεν άφησε ανεπηρέαστο ούτε και τον ίδιο τον Περικλή…
Η ζωή βέβαια δεν μπορεί να σταματήσει.
Μετά από διάστημα τριών και πλέον μηνών δειλά – δειλά δίνεται “το πράσινο φώς” να επανέλθουμε σε μια κάποια κανονικότητα.
Ομως ο δρόμος φαίνεται να είναι ακόμα μακρύς και δύσκολος.
Γίνονται παγκόσμια σοβαρές προσπάθειες κι ελπίζουμε να δώσουν σύντομα καρπούς.
Υπάρχουν πάντοτε οι επιστήμονες που έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να υπηρετήσουν το συνάνθρωπο τους με αυταπάρνηση.
Αποτελούν ίσως την μόνη απομένουσα αντίσταση κατά τις ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών.
Εχουν κάμει βίωμά τους την αντίληψη, πως χρέος τους κάθε άξιου εργάτη της επιστήμης, είναι να προσφέρει στο σύνολο της κοινωνίας, χωρίς διακρίσεις, χωρίς διαχωριστικές γραμμές και όρια.
Ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μας τα λόγια του σπουδαίου γιατρού Σωτήρη Τσιόδρα, που σήκωσε κυρίως, το βάρος της πανδημίας στη χώρα μας μέχρι σήμερα με επιτυχία.
Το μοναδικό δεδομένο στην Επιστήμη είναι: Η αβεβαιότητα. Η εντιμότητα να πει κανείς “δεν γνωρίζω”.
Ολο αυτόν τον καιρό δεν αισθάνθηκα κάτι διαφορετικό από όλους σας, απλά ένας άνθρωπος απευθυνόμενος στους συνανθρώπους του.
Και θέλησε να κλείσει, σε μια έντονα συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα, την τελευταία τακτική ενημέρωση του την Τρίτη 26 Μαϊου με ένα ποίημα που αποδίδεται στον Οδυσσέα Ελύτη, με τίτλο “Στην απλότητα βρίσκεται η ευτυχία”:
“Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά…
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι Χειμώνες έχουν πέτρινα χιονισμένα σπίτια.
Μου φτάνει που μ’ αγαπούνε τέσσερις άνθρωποι. Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους. Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δε φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ να κλαίω ακόμα.
Και να τραγουδώ… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδίες που με γοητεύουν…”
Αποχαιρέτησε με συγκίνηση τους πολίτες λέγοντας πράγματα που αναμφίβολα, για όλους τους προφανείς λόγους θα θυμόμαστε. “Αντέξαμε όλοι μαζί. Περιορίσμαε όλοι μαζί τη μετάδοση του ιού. Συγχαρητήρια σε όλους σας. Τώρα επιστρέφουμε σιγά – σιγά στην κανονικότητα” ανέφερε χωρίς να πει τη λέξη Κορονοϊός.
