“Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης”

«Θέλω τη ζωή μου πίσω!» φώναξα μόλις τέλειωσα το καινούργιο βιβλίο του Γιάννη Φιλιππίδη “Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης”. Το πρώτο που αναγνωρίζω σ’ αυτό το βιβλίο είναι που κάνει τον αναγνώστη να θυμηθεί τις ανάγκες του, να επαναλειτουργήσει τα όνειρα που έκανε νέος και να τινάξει από πάνω του τον φόβο της απόρριψης. Ορμητικός, όπως είναι σε όλα του τα βιβλία, ο συγγραφέας αντιστρέφει με τόση γρηγοράδα τον χρόνο που το χθες και το σήμερα ζαλίζονται και μπλέκονται μεταξύ τους σα κουβάρι. Στο κουβάρι αυτό και οι τρεις γυναίκες της ιστορίας: Ζωή, Στέλλα και Ελένη που αυτοσαρκάζονται συχνά, «που κυκλοφορούν εντός οικίας μ’ έναν καβγά έτοιμο να εκραγεί, εύκαιρος σαν διπλωμένη εφημερίδα στη μασχάλη τους» όπως χαριτολογεί ο συγγραφέας. Νευρικές στιγμές, σχέσεις εξάρτησης, θολωμένα μυαλά από τον γερο-χρόνο, σχέσεις που λειτουργούν με συνέπεια σαν ρολόι, χαρακτήρες που χωρίζουν τη μέρα σε ζώνες… τότε ξυπνάμε, τότε δουλεύουμε, τότε επιστρέφουμε! Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι από αυτά που προκαλούν σκέψεις. Πολλές σκέψεις, ατίθασες, επιβλητικές που δεν σ’ αφήνουν να ξεφύγεις εύκολα. Φτάνεις στην τελευταία σελίδα του βιβλίου και διαπιστώνεις ότι αν και έκλεισες το βιβλίο η ανάγνωση συνεχίζεται. Κι αυτό συμβαίνει επειδή οι σκέψεις πηδούν απ’ τις σελίδες και προσγειώνονται στο μυαλό σου.

Σκέψεις για τις ευκαιρίες που χάνονται από φόβο, όχι από σύμπτωση, σκέψεις που σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι αν αξίζει ν’ αφήνεις κάτι που τόσο πολύ θέλεις να κρατήσεις, σκέψεις αν ένα ειδυλλιακό ταξίδι στη Σαντορίνη συμβολίζει την απόδραση από τα καθημερινά, από τα σίγουρα, από τα σκουριασμένα κάγκελα μιας φυλακής που μόνος σου έκτισες. Ο συγγραφέας παινεύει με τον τρόπο του τα αυθόρμητο, το αβάρετο, το σήμα που εκπέμπει η καρδιά, ένα σήμα που θα εκπέμπει δυνατό φως για πολλά χρόνια. Για άλλη μια φορά εντυπωσιάστηκα από τη γρήγορη, έξυπνη γραφή του Γιάννη Φιλιππίδη που ήταν και η αιτία να κάνω κάτι που πάντα ήθελα: Ένα ταξίδι… στη Σαντορίνη! Ευχαριστώ Γιάννη!