Ένα από τα ζώα που πάνε να εξαφανιστούν στην Κρήτη και ιδιαίτερα στο νομό Χανίων, είναι ο Άρκαλος.
Στα παλιά χρόνια -όπως διηγόταν οι παλιοί- στο νομό Χανίων και ιδιαίτερα στις ορεινές ή ημιορεινές περιοχές ζούσαν πάρα πολλοί Άρκαλοι.
Οι άρκαλοι, πάντα ζούσαν ομαδικά – έως και δέκα άτομα η ομάδα. Μέχρι και τη δεκαετία του ‘50, μπορούσες να δεις ομάδες Άρκαλων στα Κεραμειά και γενικότερα στα Λευκά Όρη και λήγει -ελάχιστα- στο Ακρωτήρι. Ο άρκαλος θυμίζει, όταν τον βλέπεις, πάρα πολύ αρκούδα, έχει όμως πάρα πολύ κοντά πόδια. Πολλές φορές όταν στέκεται όρθιος έχει ύψος μέχρι και 80 εκατοστά. Οι άρκαλοι έχουν σαν κατοικία υπόγειες στοές -που ανοίγουν οι ίδιοι- με πάρα πολλές εξόδους.
Είναι ζώα παμφάγα, βασικά σαρκοφάγα, αλλά τρώνε ακόμη και καρπούς και φρούτα, τ’ αμπέλια και τις αχλαδιές στα Κεραμειά, τα οποία υπέφεραν από τις επιθέσεις των άρκαλων. Οι Κεραμειανοί, για να διώξουν του άρκαλους από την περιοχή των, κατέστρεφαν τις στοές και τους κυνηγούσαν με κάθε μέσο.
Μια παρέα, Χανιώτες, που πήγαινε βράδυ με ΤΑΧΙ στο Ρέθυμνο, συνάντησε στο Πλατάνι, στη μέση του δρόμου, έναν Άρκαλο. Είχε ύψος ένα μέτρο περίπου. Για να μην τον πατήσουν -αφού γνώριζαν ότι ήταν ένα ζώο προς εξαφάνιση- προσπάθησαν να το διώξουν, ρίχνοντας πέτρες και φώναζαν. Πέρασε πολύ ώρα μέχρι ν’ αποφασίσει ν’ απομακρυνθεί.
Ο άρκαλος είναι πολύ… άσχημος, ειδικά στο πρόσωπο, γι’ αυτό και έναν πολύ άσχημο άνθρωπο στο πρόσωπο τον λένε “Αρκαλομούρη”. Ο άρκαλος έχει πάντα ένα σκούρο ασημί χρώμα, ενώ φέρει και δύο ταινίες καφέ.
Χωριό στην περιοχή του Ηρακλείου έχει το όνομα Αρκαλοχώρι, επειδή στην περιοχή ζούσαν πάρα πολλοί άρκαλοι. Ακόμη υπάρχει και το όνομα Αρκαλάκης, που υπονοούσε δεινό κυνηγό των άρκαλων, την εποχή που τους κυνηγούσαν για το δέρμα τους.
Σήμερα απαγορεύεται αυστηρά το κυνήγι τους, αλλά πού να τους βρει κανείς,·τείνουν να εξαφανιστούν ή μάλλον έχουν εξαφανιστεί…
