Ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη είναι μια από τις μετρημένες στα δάχτυλα ειδήσεις, στις οποίες δεν χωρά κανένα δημοσιογραφικό “κλισέ”. Αναρωτηθείτε για παράδειγμα: Πέρασε ο Μίκης στην αιωνιότητα; Μα αυτό το ’χε πετύχει από την πρώτη στιγμή που αποφάσισε το χέρι του να σχηματίσει ένα πεντάγραμμο, να ανεμίσει μια μπαγκέτα.
Παγκόσμιος, οικουμενικός… Φτωχές οι λέξεις για να περιγράψουν την προσωπικότητα του ανθρώπου, τις μελωδίες του οποίου σιγομουρμουρίζει από χθες όλη η ανθρωπότητα.
Αγωνιστής, παθιασμένος, ριζοσπάστης και ανατρεπτικός. Ποιος τολμά να κρίνει τον πολιτικό Μίκη; Τον άνθρωπο που “απενοχοποίησε” την έννοια του πατριωτισμού.
Ποιανού το ανάστημα είναι μεγαλύτερο από τις εξορίες και τα βασανιστήρια;
Αυτόν τον Μίκη, περιμένουμε εδώ, στα “άγια χώματά” του, για μια τελευταία βόλτα στα Χανιά. Μια τελευταία ευκαιρία για όλους μας να δούμε την… ενανθρώπιση του αστείρευτου ταλέντου.
Τα πιο σωστά λόγια που διάβασα για τον Θεοδωράκη.