Στο σημερινό β’ κείμενό μας από το βιβλίο του Γάλλου διεθνώς γνωστού αδέσμευτου φιλόσοφου Χένρυ Λεφέρβ παρουσιάζονται με τίτλο “Ο Χίτλερ στην εξουσία – διδάγματα από τα πέντα χρόνια φασισμού στη Γερμανία” επισημαίνοντας και αναδεικνύοντας “προφητικά” και ανεπηρέαστα όλες τις ευθύνες της ευρωπαϊκής αστικής και μεγαλοαστικής τάξης, τις ευθύνες των δημοκρατικών σοσιαλιστικών κομμάτων, αλλά και της ευρωπαϊκής αριστεράς, κυρίως Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας κ.λπ.
Επίσης, παρά τη νομιμοφάνεια της προώθησης του ναζισμού στη Γερμανία ευθύνονται, όπως φαίνεται στο μελέτημα Λεφέρβ, οι Γερμανοί κυβερνώντες της τότε εποχής μαζί με τον γηραιό πρόεδρο της γερμανικής δημοκρατίας τον στρατάρχη Χίντεμπουργκ. Μετά τη βαρύτατη οικονομική κρίση του 1932 που όλη η Γερμανία ήταν άνεργη και πεινασμένη -έως λιμοκτονίας- οι αλλεπάλληλες εκλογές – χωρίς διέξοδο απογοήτευσαν τον γερμανικό λαό. Για να φθάσει η ώρα του Χίτλερ… στα χέρια του οποίου εναποτέθηκε η σωτηρία του γερμανικού λαού από την πείνα και τον τρόμο του.
Στα χέρια του παρανοϊκού, εν τέλει Φίρερ για να βρεθεί (από το 33 στο 38) των πέντε χρόνων της ναζιστικής διακυβέρνησης η Ευρώπη στον αναβρασμό και η Γερμανία στην πολεμική καταστροφική της δράση…
Σήμερα, η γερμανική απειλή εκδηλώθηκε οικονομικά χωρίς να έχει παραδειγματιστεί από την τρομερή ναζιστική της περιπέτεια, η οποία, τώρα, επανεμφανίζεται με ανάλογες ξεπερασμένες όμως μορφές βίας και υπερεκμετάλλευσης με επανίσχυση του χρηματοπιστωτικού και τραπεζικού κεφαλαίου…
Πάντως ο Λεφέβρ στο τέλος των συμπερασμάτων του γράφει: “Το παγκόσμιο προοδευτικό κίνημα εάν από την εποχή εκείνης της φρίκης με τους λαούς να καταλάβαιναν σε ποια κατεύθυνση βρίσκεται η λύση των προβλημάτων της, θα κάναμε ένα βήμα μπροστά προς τη λύση των διεθνών προβλημάτων με συνεννόηση των εθνών (και πάνω από όλα) του γερμανικού και γαλλικού λαού που θα είχαν απαλλαγεί από τις δολοπλοκίες στείρου εθνικισμού και την κυριαρχία του διεθνούς κεφαλαίου”.
Στο προηγούμενο κείμενό μας για το βιβλίο του Χένρυ Λεφέβρ που κυκλοφόρησε το 1938 στη Γαλλία, αναφερθήκαμε στις ανατομίες που έκαμε ο καθηγητής Σταύρος Μαρκέτος για όλο το περιεχόμενο. Παρουσιάσαμε λεπτομερώς όλα τα περιεχόμενα και αναφέραμε σημαντικά σημεία – επισημάνσεις – προειδοποιήσεις που έκαμε, με πνευματική τόλμη και ευθύνη, ο σημαντικός από εκείνη την εποχή Γάλλος συγγραφέας.
Αυτός, παράλληλα με τις αγωνιακές παρατηρήσεις του για τον εν γένει γερμανικό κίνδυνο που δημιούργησε ως “νόμιμη” παράδοση της εξουσίας του Χίτλερ, ανέλυσε τα διδάγματα που έπρεπε να έχουν αντληθεί κατά τη φοβερή αυτή περίοδο της επέλασης του ναζισμού πρωτίστως από τον γερμανικό λαό. Ταυτόχρονα όμως και από τον γαλλικό πολιτικό κόσμο και τον γαλλικό λαό καθώς και από την Αγγλία. Αλλά και από τον τότε “οργανισμό της κοινωνίας των εθνών” πρωτίστως δε από όλες τις ευρωπαϊκές αριστερές δυνάμεις, που κατά τον Λεφέβρ έκαναν ασυγχώρητα λάθη, όπως έκανε και η ίδια η Σοβιετική Ενωση του δογματικού σταλινισμού…
Κυρίως όμως, ο καθηγητής Σπ. Μαρκέτος στον πρόλογό του επέρριψε τη μεγάλη ευθύνη για τη “νομιμοποίηση της παράδοσης της εξουσίας στον Χίτλερ στη Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία, η οποία άνοιξε διάπλατα την κερκόπορτα για να αλωθεί η γερμανική (έστω συμβατική) δημοκρατία. Για να έρθει στη συνέχεια των πέντε κρίσιμων χρόνων που ακολούθησαν -2 χρόνια πριν τη διακήρυξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Τότε η ναζιστική συμμορία του είχε πάρει στα χέρια της όλα τα μέσα επηρεασμού του γερμανικού λαού για έναν αγριοφανατικό αποπροσανατολισμό του. Αυτό τον αποπροσανατολισμό τον “καθαγίασε” ο ίδιος ο Χίτλερ, ο οποίος παρουσίασε το καθεστώς του “ως ολοκλήρωση της γερμανικής δημοκρατίας, για έκφραση των βαθύτερων αναγκών της ψυχής και της βούλησης του γερμανικού λαού”…
Ομως, ο Λεφέβρ θύμισε (το 1938, στο βιβλίο του) στους Γάλλους και στους άλλους περίφοβους Ευρωπαίους ένα γεγονός το εξής: “Ας θυμηθούμε ένα γεγονός το οποίο σήμερα φαίνεται τρομακτικό το 1928, τότε οι σοσιαλδημοκρατίες, ο Λέμπε πρόεδρος του Ράιχσταγκ και ο Γκρεζίνσκι (τότε υπουργός Εσωτερικών της Πρωσίας) παρενέβησαν δραστήρια ώστε να ανακτήσει ο Χίτλερ (που ήταν Αυστριακός πολίτης και είχε καταδικαστεί σε 5 χρόνια φυλάκιση μετά το πραξικόπημα του Μονάχου) το δικαίωμα δημόσιας παρουσίας στη Γερμανία. Η δημοκρατία υποχώρησε μπροστά στον φασισμό παραχωρώντας κάθε ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας…
Ομως στο πρώτο κεφ. “Η άλωση της εξουσίας” ο Λεφέβρ προσθέτει τα εξής καταλήγοντας σε μια αποκάλυψη με την εξής επισήμανση: η Γαλλία, τότε, έτεινε να ακολουθήσει τον Δημοκρατικό εκφασισμό – εκναζισμό της. Συγκεκριμένα γράφει ότι: “Δεν δώσαμε την πρέπουσα σημασία (εννοεί τους Γάλλους) στο πρόσφατο ταξίδι του Φλαντέν στη Γερμανία, ο οποίος συναντήθηκε με τη γερμανική ηγεσία. Αυτή η επίσκεψη δείχνει ότι οι Γάλλοι μεγαλοκεφαλαιούχοι εγκρίνουν απόλυτα τη γερμανική πίεση που ασκείται στον λαό μας για να τον αποτρέψει να διαλέξει ελεύθερα το πολιτικό σύστημα και την κυβέρνηση που του ταιριάζει. Η επίσκεψη αποδεικνύει ότι το μεγάλο (γαλλικό) κεφάλαιο ενθαρρύνει αυτή την πίεση, αποδέχεται τα οφέλη που προκύπτουν και προετοιμάζει δεξιά διολίσθηση στη γαλλική πολιτική…
Ο κ. Φλάντεν ήθελε να διαπιστώσει από κοντά ποια ακριβώς θα ήταν η στάση της χιτλερικής Γερμανίας απέναντι σε μια τέτοια κυβέρνηση. Ομως ο ίδιος ζήτησε την έγκριση της μελλοντικής υποψηφιόφητάς του από το Βερολίνο…”.
Βέβαια από τότε έχουν περάσει 73 χρόνια. Για να βρίσκεται πάλι η “δημοκρατική” Γαλλία, αλλά και όλη η Ευρώπη, στην εξάρτηση του ευρωπαϊκού μέλλοντός τους, όπως οξύτερα βρισκόμαστε εμείς από τη σημερινή γερμανική ευρω-επικυριαρχία.
Η ΒΑΡΙΑ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟ 1932 ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ
Γερμανία 1932. Η γερμανική οικονομία και οι κοινωνικές τάξεις βρίσκονται σε αποσύνθεση, ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κοντά στα 8 εκατομ. Η εξαθλίωση ήταν τρομακτική. Πόλεις γεμάτες με χλωμά τρομοκρατημένα παιδιά και κάτι αχνές φιγούρες ανέργων. Τα μαγαζιά άδεια από εμπορεύματα και πελάτες. Η εξαθλίωση της μικροαστικής τάξης δεν ήταν πολύ διαφορετική από αυτή των ανέργων. Οι ψηφοφόροι κουράστηκαν και αηδίασαν με τις απανωτές προσφυγές στις κάλπες.
Το κράτος γίνεται όλο και πιο “τερατόμορφο” (όπως έχει ξαναγίνει, τώρα, ιδιαίτερα στη χώρα μας), αλλά μ’ αυτό το συγκεντρωτικό και χρεωκοπημένο κράτος σε ποιον να το εμπιστευθούν ώστε να επεκτείνει τις αρμοδιότητές του και να τεθεί υπό τον διαρκώς στενότερο έλεγχο του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, θυσιάζοντας ό,τι μπορούσε να θυσιαστεί – τον μικρό και μεσαίο καπιταλισμό, την αγροτιά, το προλεταριάτο.
…Ομως, είχε έρθει η ΩΡΑ να ανεβεί ο Χίτλερ στην εξουσία.
ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΘΥΝΗ ΒΑΡΑΙΝΕΙ ΤΟΝ ΧΙΝΤΕΜΠΟΥΡΓΚ
Μια μεγάλη ευθύνη, από τότε, βαραίνει τον γηραιό στρατάρχη Χίντεμπουργκ – πρόεδρο το 1933 της Γερμανίας. Αυτός με σύμφωνο το γερμανικό κεφάλαιο κάλεσε τον Χίτλερ να του εμπιστευτεί τη διαχείριση των γερμανικών υποθέσεων με σχηματισμό κυβέρνησης “εθνικού συνασπισμού”.
ΓΚΕΜΠΕΛΣ: ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΕΧΘΡΟΥΣ ΝΑΝΟΥΣ
Ομως, ο Χένρυ Λεφέβρ στην αρχή του 2ου κεφαλαίου του διερωτάται με έκπληξη και οργή, γράφοντας: “Μα πώς μπόρεσε η γερμανική δημοκρατία να καταρρεύσει με τόση ευκολία και ο Γκέμπελς να αναφωνήσει την περίφημη φράση του: «Ευχαριστούμε τον Θεό, που μας έδωσε ως εχθρούς μόνο νάνους»”. Για να προσθέσει και τα ακόλουθα: “Πώς είναι δυνατόν ο Χίτλερ, αυτός ο ατάλαντος και ανίδεος τυχοδιώκτης… που το μόνο ταλέντο του ήταν να αξιοποιεί κάθε προκατάληψη και ρητορεία προκειμένου να πλανέψει τα ανήσυχα και απογοητευμένα πλήθη, να αναδειχθεί ηγέτης ενός μεγάλου σύγχρονου έθνους; Και το έθνος αυτό να είναι αποδεδειγμένα το πλέον προλεταριοποιημένο και ένα από τα πιο προηγμένα τεχνικά και επιστημονικά”.
Την απάντηση – ερμηνεία τη δίνει στην αρχή του τρίτου κεφαλαίου που έχει τίτλο: “Το χιτλερικό κίνημα”.
ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ ΕΝΑΛΛΑΞ ΒΙΑ ΚΑΙ ΨΕΜΑ
Ο Χένρυ Λεφέβρ γράφει: “Υπάρχουν πολύ διαφορετικές ερμηνείες και εκτιμήσεις γι’ αυτό το κίνημα και για τον θρίαμβό του…
…Ο Χιτλερισμός δεν έχει τόσο συγκεκριμένη κοινωνική βάση εν τούτοις δεν πρόκειται για μια στιγμιαία αντίδραση. Αντιπροσωπεύει ένα νέο σύστημα. Δηλαδή μια προσπάθεια του μεγάλου χρηματιστικού κεφαλαίου να επιβιώσει μέσα στη γενική κρίση του καπιταλισμού και να προσαρμόσει την οικονομία και το κράτος στις ανάγκες του, προσπαθεί να διασωθεί χρησιμοποιώντας εναλλάξ τη βία και το πολιτικό ψέμα σε πρωτόγνωρη μέχρι στιγμής κλίμακα (σελ. 43)”. Για να τονίσει στη σελ. 53 τα κάτωθι: “Το χιτλερικό κίνημα ήταν ασυνάρτητο. Περιμέναμε πάντα τη διάλυσή του… Ομως, όταν είδαμε τον κίνδυνο, τότε ήταν πολύ αργά. Το πρόγραμμα αυτού του κινήματος βασιζόταν: στην προετοιμασία της διάλυσης της συνθήκης της Βερσαλλιών και των εδαφικών ρήτρων που επιβλήθηκαν στη Γερμανία, με τη συνθήκη ειρήνης”.
ΑΠΟ ΤΟ 1933 ΣΤΟΧΟΣ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
Αλλά πέρα από την ειρήνη το χιτλερικό ναζιστικό πρόγραμμα αποσκοπούσε στην προετοιμασία για την παγκόσμια κυριαρχία της Γερμανίας με πόλεμο. Με κεραυνοβόλο δράση. Επίσης, στη μη ανάληψη πρωτοβουλιών κατά της Αγγλίας γιατί ήταν κοσμοκράτειρα των θαλασσών. Με αδιαπραγμάτευτο τον στόχο για απομόνωση και κατάκτηση της Γαλλίας του βασικού αντιγερμανικού στόχου. Με ανάδειξη δικαιολογίας ότι η Γερμανία είναι για μια ακόμη φορά περικυκλωμένη και δέχεται επίθεση… το άσχημο όμως ήταν πως οι ειρηνιστές πίστεψαν την ψεύτικη “ειλικρίνεια” του Χίτλερ.
Γιατί, σύμφωνα με τον Χίτλερ, ένας οικονομικός και κοινωνικός μετασχηματισμός δεν θα μπορούσε να επιλύσει τα προβλήματα του γερμανικού λαού, αφού μόνο ο πόλεμος θα μπορούσε. Πίστευε ο Χίτλερ πως μια ιταλο-αγγλο-γερμανική συμφωνία θα έφερνε σε απομόνωση τον θανάσιμο εχθρό της Γερμανίας, τη Γαλλία…
Ο ΧΙΤΛΕΡΙΣΜΟΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕ ΠΩΣ ΠΑΛΕΨΕ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗΣ
Ωστόσο το Γ’ Ράιχ (με προπαγανδιστικούς τρόπους) εξασφάλισε στο εσωτερικό της Γερμανίας τη μαζική – ιδιαίτερα στους νέους- αποδοχή του και στο εξωτερικό μια παραδοχή της δυναμικής ανάπτυξης ενός ιδεώδους… κυρίως το τρίτο Ράιχ ισχυρίστηκε ότι πάλεψε ενάντια στην ηθική μεταπολεμική αποσύνθεση της Γερμανίας για να περάσει στην ανάκτηση της γερμανικής οντότητας της, την οποία ήθελε ο γερμανικός λαός.
Ομως, ο χιτλερισμός “αφυπνίζοντας” δήθεν τη Γερμανία ανακίνησε ό,τι ήταν ψεύτικο από έναν άχρηστο πολιτισμό. Με “προσωποποίηση – θεοποίηση” του Χίτλερ. Ομως ο Χίτλερ χάρη στους εξοπλισμούς πέτυχε στο 4ετές πρόγραμμά του (σε σχέση με την κρίση του 1932) διπλασιασμό του γενικού δείκτη ανάπτυξης. Αλλά το κόστος ζωής αυξήθηκε το 1937, με το σύνθημα: “Καλύτερα κανόνια παρά βούτυρο”. Ομως με προγράμματα νεολαιίστικης προσέγγισης ο ναζισμός ενθουσίασε τους νέους.
ΓΥΝΑΙΚΕΣ - ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΠΑΤΗΘΗΚΑΝ
Οι γυναίκες περιφρονήθηκαν και οι Εβραίοι έγιναν ολοκαύτωμα, ενώ όλες οι κοινωνικές δυνάμεις καταπατήθηκαν κάτω από την μπότα των SS. Αλλά ο χιτλερισμός κτύπησε όλες τις εκφάνσεις του πολιτισμού και του πνεύματος. Δηλώνοντας προκλητικά κατά της κουλτούρας. Σε μια ομιλία του ο Φύρερ είπε για την τέχνη: “Οταν ακούω τη λέξη κουλτούρα οπλίζω το ρεβόλβερ μου…”.
Ενώ η εφ. “Berlimer Lokal Anzeiger” έγραψε 7 Μαΐου 1933 “Δεν θέλουμε να είμαστε η χώρα του Γκαίτε και του Αϊνστάιν”… Με αποτέλεσμα η χιτλερική ιδέα της φυλετικής κοινότητας να αρνείται στο άτομο κάθε πραγματικότητα, κάθε ανεξαρτησία, κάθε προσωπική ζωή εξαφανίζοντας ακόμα και τη θρησκεία, την ελευθερία, με σύγκρουση παπισμού και προτεσταντισμού… Ολα αυτά όμως συνετέλεσαν στην ουσιαστική παράβλαψη της οικονομίας για εξυπηρέτηση των μεγάλων κεφαλαίων και από τη σπατάλη στους εξοπλισμούς, την καταστροφή του εξωτερικού εμπορίου.
Αυτές οι καταγγελίες μαζί με άλλες αιτίες για την ευρύτερη καταστροφή που δημιούργησε η χιτλερική επέλαση αποτέλεσαν έκδηλη εσωτερική αντιπολίτευση κατά του χιτλερισμού από το 1936.
Σήμερα η Γερμανία πορεύεται σε ίδιους περίπου δρόμους για οικονομική και πολιτική ευρωκυριαρχία (στο επόμενο “Γιατί επικράτησε ο χίτλερ” του διάσημου… ψυχαναλαγητή Βιλαέλμ Ράιχ).
