Ο χώρος της Κεντροαριστεράς

Οι αντι-δεξιές ή αντι-αριστερές φωνές δεν βοηθούν στη  δημιουργία ομαλού πολιτικού βίου. Μπορεί για μια στιγμή να ικανοποιούν το πάθος του φθόνου, αλλά τελικά οδηγούν σε αδιέξοδο και αυτούς που τις ακολουθούν αλλά και τον τόπο.
Αν κανένας ανατρέξει στην ιστορία της στρατηγικής των κομμάτων που λειτουργούσαν στην Ελλάδα, ανάμεσα στους χώρους της Δεξιάς και της Αριστεράς θα διαπιστώσει τις παρακάτω πολιτικές πραγματικότητες.
Προδικτατορικά το «κέντρο» διακήρυσσε διμέτωπο αγώνα, τόσο εναντίον της Δεξιάς, όσο και εναντίον της αριστεράς. Η διεκδίκηση από το «κέντρο» ενός είδους ίσων αποστάσεων έναντι της Δεξιάς και της αριστεράς δεν είχε μακροχρόνια και σταθερή διάρκεια, γιατί αποδείχθηκε ότι ήταν περισσότερο ένα τέχνασμα τακτικής για την εξυπηρέτηση εκλογικών επιτυχιών και λιγότερο μια ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση. Αυτό τέχνασμα εξελίχθηκε σε ουτοπία, όταν το 1965 ένα σοβαρό τμήμα της ηγεσίας της προδικτατορικής Ε.Κ δημιούργησε ένα μπλόκ εξουσίας με τις δυνάμεις της Δεξιάς κατεύθυνσης  (αποστάτες, ΕΡΕ, παλάτι), φοβούμενο την «κεντροαριστερή» κατεύθυνση του Α.Παπανδρέου. Μεταδιδακτορικά το κόμμα που κυριάρχησε στον χώρο ανάμεσα στην  Δεξιά και την αριστερά, ήταν το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου. Ο αγώνας του όμως για την επικράτηση του δεν ήταν διμέτωπος, όπως αυτός της προδικτατορικής Ε.Κ, αλλά μόνο εναντίον της Δεξιάς. Η ρητορική του ήταν αντιδεξιά, τα συνθήματα του αριστερά ( ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά) και η πολιτική στρατηγική του φιλική προς τις δυνάμεις της αριστεράς και εχθρική προς τις δυνάμεις της Δεξιάς. Ακόμη και το παραδοσιακό «κέντρο» το χαρακτήριζε ουρά της…Δεξιάς.
Καθιέρωσε τον όρο «δημοκρατικές δυνάμεις» και μέσα σε αυτόν τοποθετούσε όλα τα κόμματα πλην της Ν.Δ.
Ο Α. Παπανδρέου γνώριζε ότι οι «δημοκρατικές δυνάμεις» σύμφωνα με τον όρο που επέβαλε, αποτελούν την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος (περίπου 60%) και η πολιτική δραστηριότητα  του θα του έφερνε θετικά αποτελέσματα κινούμενος από το «Κέντρο» και αριστερά και όχι από το «κέντρο» και Δεξιά. Για αυτόν τον λόγο χώρισε το εκλογικό σώμα σε δύο στρατόπεδα και τοποθέτησε διαχωριστικές γραμμές. Από την μία μεριά η «επάρατη Δεξιά» και από την άλλη οι «δημοκρατικές δυνάμεις» .
Το 1976 ο αρχηγός της Ε.Κ Γ.Μαύρος μου ανέθεσε να επισκεφτώ τον Α. Παπανδρέου στο Καστρί και να του θέσω το θέμα της συνεργασίας των δύο κομμάτων (ΠΑΣΟΚ – Ε.Κ), αφού αποτελούσε επιθυμία του εκλογικού σώματος των κομμάτων αυτών.
Ο Γ.Μαύρος δεν πίστευε σε μια τέτοια συνεργασία αλλά πιεζόμενος από μεγάλη μερίδα βουλευτών του αποφάσισε να αρχίσει μια τέτοια συζήτηση. Γνώριζε βέβαια ότι σε περίπτωση  συνεργασίας θα είχε τον πρώτο λόγο αφού είχε 60 βουλευτές και το ΠΑΣΟΚ 12 και για αυτό ίσως πείστηκε να ξεκινήσει ένας διάλογος.
Όταν έθεσα στον Παπανδρέου το θέμα της συνεργασίας των δύο κομμάτων, μου εξέφρασε τους ενδοιασμούς του λέγοντας «Φοβάμαι ότι η νεολαία  μου θα πάει στην ΚΝΕ». Φοβόταν δηλαδή να μην μεταβάλει το αριστερό του γνώρισμα, συνεργαζόμενος ακόμη και με το παραδοσιακό «Κέντρο»,(21%)!
Είχε μια πανίσχυρη νεολαία, που είχε αναπτυχθεί με αριστερά συνθήματα και με μια αντιδεξιά ρητορική. Πίστευε ότι αυτή θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην ανέλιξη του ΠΑΣΟΚ και επιθυμούσε να μη της στερήσει την αριστερή ριζοσπαστική κατεύθυνση του κινήματος. Για αυτό τον λόγο ο κ.Καραμανλής το είχε χαρακτηρίσει «αριστερά της αριστεράς» !
Και δικαιώθηκε εκλογικά, δημιουργώντας μια πανίσχυρη παράταξη που κυβέρνησε για 20 περίπου χρόνια. Σήμερα γίνονται διεργασίες στον λεγόμενο χώρο της «κεντροαριστεράς», που ιστορικά συγκινούσε  μετά την αποστασία του 1965 και την μεταδικτατορική περίοδο. Σήμερα ελάχιστους συγκινεί αυτός ο ιδεολογικοπολιτικός όρος, κυρίως λόγω της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ. Δημιουργήθηκε λοιπόν, το λεγόμενο «κίνημα αλλαγής» προσπαθώντας όμως να αντιγράψει την στρατηγική της προδικτατορικής Ε.Κ και καθόλου την στρατηγική του μεταδιδακτορικού ΠΑΣΟΚ.
Προδικτατορικά μπορεί η Ε.Κ να διακήρυσσε διμέτωπο αγώνα και πολιτική ίσως αποστάσεων από τα κόμματα της Δεξιάς και αριστεράς, αλλά είχε ένα έντονο αντικομουνιστικό λόγο.  Αυτό τον δρόμο ακολουθεί και το «κίνημα αλλαγής» με βάση τους σημερινούς σχηματισμούς. Υπόσχεται διμέτωπο αγώνα, αλλά ακολουθεί μονομέτωπο αγώνα εναντίον της αριστεράς και μόνο!
Είναι γεγονός ότι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ είχαν γαλουχηθεί με αντι-δεξιά μηνύματα και φιλοα-ριστερά αισθήματα. Είχαν συνεργασθεί με τις δυνάμεις της αριστεράς στην τοπική αυτοδιοίκηση, στους συνδικαλιστικούς φορείς, στα κινήματα ειρήνης. Πανηγύρισαν δε μαζί την εκλογή Σαρτζετάκη στην προεδρία της Δημοκρατίας, σε βάρος της εκλογής Καραμανλή. Με τέτοια λοιπόν αντι-δεξιά αισθήματα πολιτικοποιήθηκαν επί δεκαετίες οι ψηφοφόροι που κινούνται στο χώρο μεταξύ Δεξιάς και αριστεράς και σ΄ αυτό το εκλογικό σώμα, η παράδοση επιδρά περισσότερο στην πολιτική τους επιλογή. Για αυτό τον λόγο όσες φορές επιχειρήθηκε από την πολιτική τους ηγεσία να στραφούν προς άλλη κατεύθυνση, οι προσπάθειες της απέτυχαν.
Αυτό συνέβη το 1965 με την διάσπαση της Ε.Κ από κορυφαία στελέχη της και που στράφηκαν προς την κατεύθυνση της δεξιάς, αλλά ο λαός δεν ακολούθησε. Συνέβη και το 1978 μετά την διάλυση του παραδοσιακού «κέντρου», με την διεύρυνση  του Καραμανλή προς αυτό. Τα στελέχη μπορεί να ακλούθησαν αυτή την  πολιτική διεύρυνση  της Νέας Δημοκρατίας προς το «κέντρο», ο λαός όμως πορεύθηκε προς το ΠΑΣΟΚ.
Και μάλιστα σε μια περίοδο που  ο Καραμανλής κινείτο πολιτικά στον «κεντρώο» χώρο!
Συνέβη όμως και το 2012 με μια λαϊκή αντίδραση που ανέτρεψε το πολιτικό κατεστημένο της Χώρας, όταν η Νέα Δημοκρατία συνεργάσθηκε με το ΠΑΣΟΚ. Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ αποχώρησαν μαζικά από αυτό και στράφηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι λοιπόν το πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ που το ακολούθησε για δεκαετίες σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Χώρας έφθασε στο 5-6 % και ο ΣΥΡΙΖΑ από το 3% έφθασε στο 37%.
Αυτά τα ιστορικά παραδείγματα  που δείχνουν την στάση του  συγκεκριμένου εκλογικού σώματος, δεν φαίνεται να προβληματίζουν το σημερινό κόμμα της λεγόμενης «κεντροαριστεράς» και πιστεύει ότι κάνοντας μόνο αντι-αριστερή πολιτική, θα επανακάμψουν οι ψηφοφόροι του παλαιού ΠΑΣΟΚ προς αυτό.
Οι αντι-δεξιές ή αντι-αριστερές φωνές δεν βοηθούν στην δημιουργία ομαλού πολιτικού βίου. Μπορεί για μια στιγμή να ικανοποιούν το πάθος του φθόνου, αλλά τελικά οδηγούν σε αδιέξοδο και αυτούς που τις ακολουθούν αλλά και τον τόπο.
Στις πολιτικές θέσεις είτε της Δεξιάς είτε της Αριστεράς πρέπει να προβάλλονται επιχειρήματα πολιτικά και όχι φανατισμός κομματικός.
Οι «αντιαριστερές» φωνές της λεγόμενης «κεντροαριστεράς»  δεν επιβραβεύουν  την ιδεολογική και πολιτική της τοποθέτηση, αλλά και δεν πείθουν το εκλογικό σώμα στο οποίο απευθύνεται, αφού για δεκαετίες υπήρχε συνεργασία στους περισσότερους θεσμούς της δημοκρατικής μας πολιτείας.
Αν αυτός ο χώρος που εκφράζει σήμερα το «κίνημα αλλαγής» συρρικνώθηκε, δεν φταίει η αριστερά και δεν μπορούν να πεισθούν οι ψηφοφόροι ότι, με μια «αρνητική» αντιπολίτευση θα επανέλθουν!
Εκτός  και αν έχει συνειδητοποιήσει αυτή η «κεντροαριστερή» κίνηση ότι δεν μπορεί να ξαναγίνει κόμμα εξουσίας!
Τέτοια προοπτική δεν φαίνεται να υπάρχει, γιατί δεν υπάρχει κανένας ψηφοφόρος που να μην πιστεύει ότι το λεγόμενο κόμμα της «κεντροαριστεράς» δεν θα συνεργασθεί μετεκλογικά με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, αν φυσικά κερδίσει τις εκλογές.
Αν λοιπόν ο ψηφοφόρος θέλει κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα πάει άμεσα σ’ αυτήν, χωρίς να χρειάζεται την μεσολάβηση του «κινήματος αλλαγής». Μπορεί δηλαδή να πάει και χωρίς….μεσίτες.
Αν πάλι ο ψηφοφόρος δεν θέλει κυβέρνηση Μητσοτάκη θα πάει άμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορούσε όμως να προτιμήσει το «κίνημα αλλαγής», αν γνώριζε ότι θα σχηματιζόταν μετεκλογικά κυβέρνηση των «δημοκρατικών δυνάμεων» όπως της χαρακτήριζε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ. Το «κίνημα αλλαγής» όμως δεν πιστεύει στην «κεντροαριστερά» γιατί αν πίστευε θα επιζητούσε κυβερνητική συνεργασία με την αριστερά. Δεν υπάρχει «κεντροαριστερά» χωρίς αριστερά!
Όπως δεν υπάρχει «κεντροδεξιά» χωρίς Δεξιά. Γιατί όμως το «κίνημα αλλαγής» ακολουθεί αυτή την στρατηγική που είναι αντίθετη όχι μόνο προς την αντι-δεξιά κατεύθυνση των ψηφοφόρων του παλαιού ΠΑΣΟΚ, αλλά και προς την πολιτική των κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας της Ευρώπης; Πιστεύω ότι οι λόγοι που συνέβαλαν σ΄ αυτή την πολιτική στάση δηλαδή να διάκειται φιλικά προς την  Δεξιά και εχθρικά προς την αριστερά, προήλθαν  από την μακροχρόνια άσκηση εξουσίας των δύο κομμάτων, υπηρετώντας το ίδιο σαθρό πολιτικό σύστημα που οικοδομήθηκε μεταδικτατορικά.
Μπορεί τις κυβερνήσεις να τις άλλαζε ο λαός, αλλά τα κέντρα εξουσίας (νταβατζήδες τα ονόμασε ο Καραμανλής) παρέμειναν τα ίδια!!!