Ο Χριστιανός στρατιώτης

Οι επιστολές του Αποστόλου Παύλου είναι, όπως όλοι ξέρουμε, γεμάτες με σοφές συμβουλές. Και απευθύνεται, δι’ αυτών, όχι μονάχα στους συγκεκριμένες αποδέκτες μίας εκάστης επιστολής, αλλά και σε όλους τους ανθρώπους.
Σκοπός του επιστολογράφου είναι να νουθετήσει και να εμψυχώσει συνάμα τους παραλήπτες του για τις καθημερινές δυσκολίες του βίου τους. Επίσης, σκοπεύει να ενισχύσει την πίστη τους στο Θεό και στη διδασκαλία του Χριστού, προκειμένου να την έχουν ως χρήσιμο εφόδιο στη ζωή τους και ως μέσο που θα συμβάλλει στην πνευματική τους τελείωση και στην ψυχική τους ολοκλήρωση.
Στο παρόν, λοιπόν, σημείωμα θα αναφερθούμε στο κεφάλαιο ΣΤ της επιστολής του Παύλου «Προς Εφεσίους».  Και μάλιστα, στις παραγράφους αυτής από 10 έως 17.  Στα επιλεγμένα χωρία, ο Παύλος θα μας πει πώς μπορούν οι άνθρωποι να γίνουν πιο δυνατοί ψυχοσωματικά διά της πίστης στον Κύριο και της δύναμης με την οποία αυτός τούς περιβάλλει.
Για να γίνει, μάλιστα, πιο κατανοητός, χρησιμοποιεί παρομοιώσεις και μεταφορές στα προς μελέτη εδάφια από τη στρατιωτική ζωή της εποχής του. Ίσως, επειδή στην Έφεσο, όπου ζουν οι παραλήπτες της συγκεκριμένης επιστολής, και σε όλη τη Μικρά Ασία είναι συχνό φαινόμενο η διέλευση και η παραμονή Ρωμαίων στρατιωτών στα χρόνια της Pax Romana της αχανούς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του 1ου αιώνα μ.Χ..
Ο επιστολογράφος μας ξεκινά προτρέποντας τους αναγνώστες του να φορέσουν την πανοπλία του Θεού (παράγραφοι 10 – 13), για να μπορέσουν να αμυνθούν και να αντισταθούν στις παγίδες του Διαβόλου αφενός και να σταθούν νικητές και όρθιοι κατά τους αγώνες εναντίον του αφετέρου. Η πανοπλία είναι η ολόσωμη φορεσιά του στρατιώτη, η οποία τον προφυλάσσει αποτελεσματικά από τα επιθετικά όπλα του εχθρού. Όμοια, ο χριστιανός που φορά την πανοπλία του Θεού προστατεύεται έναντι κάθε κακού που θα τον έβλαφτε.
Ακολούθως, ο Παύλος προτρέπει τους Εφεσίους να φέρουν στη μέση ως ζώνη την αλήθεια και να έχουν ως θώρακα τη δικαιοσύνη (παράγραφος 14). Με τη ζώνη, σφιχτοδένουν οι στρατιώτες τόσο την πανοπλία όσο και τον φέροντα σ’ αυτήν οπλισμό τους και με το θώρακα, προφυλάγουν το σώμα τους, ιδίως την καρδιά και γύρω απ’ αυτήν, από θανατηφόρες λαβωματιές από βέλη και ακόντια ή ξίφη και μαχαιρώματα των αντιπάλων κυρίως σε τετ α τετ μονομαχίες. Πριν προχωρήσουμε, ας θυμηθούμε και ότι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ζούσε στην έρημο φορώντας ένδυμα από τρίχες καμήλας και μια δερμάτινη ζώνη γύρω από τη μέση του (Ευαγγέλιο Ματθαίου, κεφ. Γ, 4). Η αλήθεια, κατά τον Παύλο, λοιπόν, συγκρατεί την πανοπλία, σώζει το σώμα, ενώ η δικαιοσύνη, την οποία όντας δίκαιος αγαπά και μισεί κάθε ασεβή και άδικο ο Κύριος όπως διαβάζουμε και στον 11ο Ψαλμό, προστατεύει τον υπερασπιστή της και τον εσωτερικό του κόσμο όταν αδικείται κατά τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους.
Στα πόδια, που είναι, ομολογουμένως, το όργανο που βοηθά καθημερινά κάθε άνθρωπο να προχωρά μπροστά ως μέσο κίνησης του και να στέκεται όρθιος στις αναποδιές, όλη ανθρωπότητα, ιδίως οι χριστιανοί, σύμφωνα με όσα γράφει ο Παύλος, πρέπει να φορούν το ευαγγέλιο, το χαρμόσυνο άγγελμα, της ειρήνης. Έχει στη σκέψη του ότι, στην επί του Όρους Ομιλία, ο Ιησούς, μεταξύ άλλων, είχε πει, «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, γιατί αυτοί θα ονομαστούν παιδιά του Θεού» (κεφ. Ε,  9). Κόσμος και άνθρωπος, όπως είναι διαχρονικά γνωστό, χωρίς ειρήνη είναι καταδικασμένοι σε όλεθρο. Πολύ περισσότερο κινδυνεύουν οι ανθρώπινες ψυχές δίχως το άγγελμά της, μοιάζουν δε με τους στρατιώτες που, όσες φορές είναι ανυπόδητοι ή όταν τα υποδήματά τους δεν είναι ανθεκτικά και γερά, κινδυνεύουν να πληγούν στα γυμνά πόδια τους από τις κακουχίες των πολεμικών επιχειρήσεων. Η ειρήνη μάλιστα βοηθά τους ανθρώπους να ζουν μαζύ και να συνενώνουν τις δυνάμεις τους, προκειμένου να ξεφεύγουν από τις δυστυχίες και να φτάσουν έτσι στην κοινή υλική πρόοδο και πνευματική προκοπή.
Το κατεξοχήν αμυντικό όπλο ενός στρατιώτη είναι, ως γνωστόν, η ασπίδα. Το ρόλο, λοιπόν, της ασπίδας, όπως τονίζει ο επιστολογράφος μας στην παράγραφο 16, στη ζωή των χριστιανών παίζει η πίστη, με την οποία, όπως διαβάζουμε, χάνουν την ισχύ τους και αποκρούονται τα πυρακτωμένα βέλη όποιου θάθελε να μας κάνει κακό. Έτσι, μας ξαναφέρνει στο νου και ότι οι (συνήθως μισθοφόροι) τοξότες ήσαν από τις εκλεκτές μονάδες ενός στρατεύματος κατά την αρχαιότητα από τη μια και ότι και στον 3ο και τον 7ο Ψαλμό ο ψαλμωδός αποκαλεί το Θεό «ασπίδα» αλλά και στις «Παροιμίες» ο Κύριος αποκαλείται «ασπίδα» για τους ηθικά ακέραιους ανθρώπους (κεφάλαιο Β, 7) από την άλλη.
Η περικεφαλαία (παράγραφος 17) προστατεύει έναν στρατιώτη, εάν κάποιος εχθρός θέλει να τον πλήξει στο κεφάλι, που είναι το πιο σημαντικό ανθρώπινο όργανο, το κατευθυντήριο για όλα όσα λέμε, κάνουμε ή σκεφτόμαστε. Η σωτηρία της ψυχής, που, όπως τονίζει ο Παύλος, επιτυγχάνεται με την πίστη όλων όσα δίδαξε ο Χριστός και την έμπρακτη εφαρμογή τους, παίζει τον ίδιο ρόλο στη ζωή των χριστιανών, τους σώζει από κάθε κακό, τους κατευθύνει προς κάθε καλή σκέψη ή πράξη και τους βοηθά να ζουν αρμονικά στο ανθρωπογενές τους περιβάλλον.
Τέλος, όλοι γνωρίζουμε ότι, για να ξεπαστρέψει αποτελεσματικά τον εχθρό, ο στρατιώτης πρέπει να ξέρει να μεταχειρίζεται και το μαχαίρι του. Όμοια, ο κάθε χριστιανός, για να αποκρούει τις διαβολές των αντιπάλων του, πρέπει, κατά τον Παύλο, να χρησιμοποιεί το στοργικό και σοφό λόγο του Θεού (παράγραφος 17). Αυτό ακριβώς μας ξαναθυμίζει ότι ο Ιησούς, διδάσκοντας τους μαθητές του, μεταξύ άλλων, τους είχε πει και  «Δεν ήλθα, για να δώσω ειρήνη, αλλά να βάλω μάχαιρα!» (Ευαγγέλιο Ματθαίου, κεφ. Ι, 34), εννοώντας πως η διδασκαλία του είχε σκοπό να αποκόψει κάθε δεσμό με το νοσηρό παρελθόν και να οδηγήσει τον άνθρωπο στην πνευματική αναγέννηση και την ψυχική ανακαίνιση και μέσω αυτών στη λύτρωση από τα επίγεια δεινά.
Συνοψίζοντας, επαναλαμβάνουμε πως χρεία ιδιαίτερης προσοχής, διαβάζοντας την επιστολή «Προς Εφεσίους», αποκτά το ότι ο Παύλος, στην προσπάθειά του να δείξει και να διδάξει στους αναγνώστες της τη σημασία της δύναμης που χαρίζει στους πιστούς ο Θεός, χρησιμοποιεί εύληπτα και κατανοητά από όλους παραδείγματα. Τα εδώ παραδείγματά του έχουν αντληθεί από την καθημερινή ζωή ενός στρατιώτη, και για τον πρόσθετο λόγο ότι η ζωή επί της γης για τους ανθρώπους μοιάζει με διαρκή πόλεμο κατά του κακού (βλ. «Ιώβ», Ζ, 1: «Δεν είναι εκστρατεία ο βίος του ανθρώπου επί της γης;»).