Ο δαιμονάκος του Τυπογραφείου

■ Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Μια φορά κι έναν καιρό, στο μεγάλο τυπογραφείο της πόλης, ζούσε ένας μοναχικός, άτακτος δαιμονάκος. Δεν ήταν κακός, αλλά βαριότανε συχνά γιατί δεν είχε κανέναν να κάνει παρέα μαζί του. Oσες φορές προσπάθησε να βγει απ’ το τυπογραφείο όλοι τον κυνηγούσαν με πέτρες και ξύλα γιατί ήταν άσχημος πολύ και μαύρος απ’ τα μελάνια. Μα αυτό που ήταν πιο μαύρο απ’ όλα, ήταν η διάθεσή του.

Xρόνο τον χρόνο που περνούσε, η μοναξιά τού σκλήραινε την όψη και το μόνο πράγμα που του προκαλούσε ευχαρίστηση ήταν να τριγυρίζει στις κάσες των τυπογράφων και να ανακατεύει τα γράμματα, τα τυπογραφικά στοιχεία. Κρυβόταν μετά σε μια γωνιά και γελούσε με τα παθήματά τους.
Γιατί, σε κάθε λάθος κάποιος τον θυμόταν κι έλεγε το όνομά του. Δεν τον ένοιαζε που ήταν για κακό, αρκεί που ήξερε πως κάποιος τον σκέφτεται.
Ιδίως τις μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, το τυπογραφείο είχε πολλή δουλειά γιατί όλοι ήθελαν τις ευχές τους τυπωμένες σε όμορφες κάρτες με κόκκινες καμπάνες, αστέρια, πράσινα δεντράκια και ολόχρυσα γράμματα.
Το μαύρο μελάνι έμπαινε στην άκρη κι ο δαιμονάκος έκανε το μπάνιο του ανενόχλητος μέσα σε αυτό. Τριγύριζε στο τυπογραφείο χωρίς να τον βλέπει κανείς και μόνο τα ίχνη απ’ το μελάνι στους τοίχους και τα πατώματα ήταν περισσότερα από συνήθως. Ομως οι τυπογράφοι δεν έδιναν σημασία γιατί δούλευαν μέρα – νύχτα για να τελειώσουν τις παραγγελίες κι έτσι η μοναξιά του λιγόστευε. Μα όσο μαύριζε η όψη του από τα μελάνια, τόσο μαύριζε και η καρδιά του απ’ τη στενοχώρια γιατί τα Χριστούγεννα πλησίαζαν και το τυπογραφείο θα έμενε κλειστό.
Οι τυπογράφοι, χαρούμενοι, στο πνεύμα των γιορτών, βιάζονταν να τελειώσουν τη δουλειά και να γυρίσουν στις οικογένειές τους. Το τραπέζι τους περίμενε στρωμένο, το δέντρο στολισμένο, τα παιδιά ανυπομονούσαν να πάρουν τα δώρα τους και να τραγουδήσουν τα κάλαντα. Όλοι θα έδιναν και θα έπαιρναν δώρα, χαρά και το κυριότερο, αγάπη.
Μόνο αυτός θα ήταν μόνος του, χωρίς καν τον ήχο από τις μηχανές, χωρίς τα καλαμπούρια ή ακόμα και τις βρισιές των τυπογράφων για παρέα. Έβαλε λοιπόν τα δυνατά του να τους καθυστερήσει. Να μείνουν κοντά του, θέλοντας και μη, τυπώνοντας τις καρτες ξανά και ξανά!!
Δεν ήταν δα και δύσκολο, δυο γράμματα αρκούσαν για να χαλάσει η δουλειά. Έκανε μια γρήγορη βουτιά στο αγαπημένο του μαύρο μελάνι, κι αόρατος πια έτρεξε προς τις κάσες με τα γράμματα. Λίγα Κ στο ραφάκι με τα Λ ήταν αρκετά για να κάνουν τα
“ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ”
“ΚΑΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ”
και τις “ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ”
“ΚΑΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ”.
Ικανοποιημένος από το κατόρθωμά του, κρύφτηκε σε μια γωνιά και περίμενε να δει την αναμπουμπούλα που είχε προκαλέσει. Για να είναι μάλιστα σίγουρος ότι όλα θα πάνε στραβά, πήρε κι ένα κουτί χρυσό μελάνι και το έκρυψε καλά.
Σύντομα τα πιεστήρια πήραν μπρος και ο γνώριμος ήχος τους τού έφτιαξε λίγο το κέφι. Μετά από λίγο, όμως, σταμάτησαν απότομα. Οι τυπογράφοι -όπως το περίμενε- άρχισαν τις φωνές, μα αυτό που έβλεπε στα μάτια τους δεν ήταν θυμός αλλά στενοχώρια. Είχαν αφήσει για το τέλος τις ευχετήριες κάρτες των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων της πόλης, που τύπωναν κάθε χρόνο δωρεάν με τα απομεινάρια από τα χαρτιά και τα μελάνια των μεγάλων εταιρειών. Για να δώσουν με τον δικό τους τρόπο λίγη χαρά στα παιδιά που φιλοξενούνται σε αυτά και λίγα χρήματα για να τους πάρουν δώρα.
Όμως πια ήταν αργά.
Οι κάρτες με τα μεγάλα χρυσά γράμματα έγραφαν “ΚΑΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ” και το κέφι όλων είχε χαλάσει. Χρυσό μελάνι δεν υπήρχε πια και οι κάρτες είχαν τελειώσει. Η ζημιά είχε γίνει και δεν υπήρχε τρόπος να διορθωθεί…
Τα φώτα έσβησαν φέτος νωρίτερα από κάθε άλλη χρονιά στο μεγάλο τυπογραφείο και οι τυπογράφοι πήραν το δρόμο για τα σπίτια τους με βαριά καρδιά. Οι κάρτες ήταν αυτό το κάτι που μπορούσαν να προσφέρουν από το πόστο τους σε εκείνα τα παιδιά που δεν περίμεναν κάποιον με ανυπομονησία να γυρίσει να τα αγκαλιάσει. Και ο δαιμονάκος κατάλαβε ότι δεν ήταν ο μόνος που ένιωθε μοναξιά. Μια σκέψη του πέρασε από το μυαλό κι αμέσως ένιωσε μια ζέστη στην καρδιά. Θα τύπωνε τις κάρτες από την αρχή και θα έβρισκε τον τρόπο να τις στείλει παντού!
Του πήρε λίγη ώρα να βρει το χρυσό μελάνι, γιατί το είχε κρύψει πολύ καλά, βρήκε και κάποια όμορφα χαρτιά ξεχασμένα σε μια άκρη και με το τσιμπιδάκι αφαίρεσε εκείνο το Κ το κακό και στη θέση του έβαλε ένα Λ λυγερό που βρήκε στο συρτάρι.
Συνέχισε να παίζει με τα γράμματα και στο τέλος, ικανοποιημένος με το νέο του κατόρθωμα, έβαλε μπροστά το πιεστήριο.
Πολύ σύντομα, οι όμορφες κάρτες του έγραφαν:
“Ποτέ να μην ξεχνάτε τα παιδιά
γιατί η αγάπη τους ζεσταίνει την καρδιά
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ”
Είχε πια νυχτώσει. Αόρατος όπως ήταν μέσ’ το μαύρο του μελάνι, βγήκε στον δρόμο και άρχισε να αφήνει μια κάρτα σε κάθε σπιτικό. Και το πρωί όλοι οι κάτοικοι της πόλης είχαν μια υπενθύμιση. Τα παιδιά έχουν ανάγκη την αγάπη των μεγάλων αλλά και οι μεγάλοι έχουν ανάγκη την αγάπη των παιδιών για να ζεστάνει την καρδιά τους.
Η αυτοσχέδια γιορτή στήθηκε στην αυλή του φιλανθρωπικού ιδρύματος, αφού όλοι οι κάτοικοι πήραν τα τρόφιμα από τα γιορτινά τους τραπέζια κι έστησαν τις τάβλες τους εκεί, με τα αλμυρά και τα γλυκά, τα στολίδια και τα δώρα, με τραγούδια και χορούς, μα πάνω απ’ όλα με την αγάπη τους για τα παιδιά. Κι ο δαιμονάκος σε μιαν άκρη γελούσε πονηρά… φυσικά δεν είχε αφήσει το μελάνι να στεγνώσει και οι χρυσές μουντζούρες στα χέρια ολονών φωτίζανε διπλά το χριστουγεννιάτικο ετούτο φαγοπότι!
Την άλλη μέρα είχαν όλα πια τελειώσει. Μόνο στον τοίχο ένα αποτύπωμα από μαύρο μελάνι έδειχνε ότι και ο δαιμονάκος συμμετείχε στη γιορτή, προτού στα τυπογραφικά στοιχεία επιστρέψει.