Είναι σημαντικό πράγμα ο διάλογος. Η συνομιλία των ανθρώπων μεταξύ τους.
Καλός και ωφέλιμος ο μονόλογος. Βοηθά τον άνθρωπο να προβάλλει και να αναπτύσσει τις απόψεις του για ένα θέμα ή για όσα μας περιβάλλουν.
Χρησιμότερο, όμως, πράγμα ο διάλογος. Όταν δύο ή περισσότεροι άνθρωποι, σεβόμενοι αμοιβαία ο ένας τον άλλον και επιστρατεύοντας το ιδεολογικό και πνευματικό του οπλοστάσιο ο καθένας, καταθέτουν τις απόψεις τους και προσπαθούν να βρουν λύσεις για τρέχοντα ή χρονίζοντα σοβαρά κοινωνικά ζητήματα.
Ρίξτε μια ματιά γύρω μας: Ο διάλογος συμβάλλει στο να γίνει η εκπαίδευση παιδεία. Βοηθά στον χώρο εργασίας και στις σχέσεις των εργαζομένων μεταξύ τους και με την εργοδοσία. Καλυτερεύει τη ζωή των οικογενειών. Δυναμώνει τις φιλίες. Έχει καθοριστική βαρύτητα κατά τη διαδικασία λήψεων όλων των κοινωνικοπολιτικών αποφάσεων.
Ολοι λένε πως, σε μιαν οργανωμένη ανθρωποκοινωνία, για να αποδίδει καρπούς μια συνομιλία, αυτή πρέπει να στηρίζεται στην αλήθεια και την ανιδιοτέλεια και συνάμα να είναι ελεύθερη και δημοκρατική. Επίσης, ισχυρίζονται ότι παρρησία, ελευθερία της σκέψης και του λόγου δηλαδή, χωρίς σεβασμό των ατομικών και των κοινωνικών δικαιωμάτων του συνομιλητή μας δεν έχει νόημα, αλλά είναι λόγος άνευ ουσίας, κενός.
Συμφωνώντας με όλα αυτά, εύκολα φτάνουμε και στο ότι η μεγαλύτερη προϋπόθεση για να βοηθήσει τους ανθρώπους ο διάλογος είναι διαχρονικά μια, που την ξέρουμε και εμείς από τα παιδικά μας χρόνια: Έχει ανάγκη να έχουμε ευήκοα και ορθάνοιχτα ώτα σε ό,τι μας λέει ή προτείνει ή συμβουλεύει ο συνομιλητής μας και όχι να τον περιφρονούμε ή να μη λαμβάνουμε, ενδιαφερόμενοι για το εγώ μας μονάχα, υπόψη όσα λέει. Έτσι δεν είναι;
