«Ταχιά ταχιά ‘ν’ αρχιμενιά ταχιά ‘ν’ αρχή του χρόνου,/ ταχιά ‘ν’ απού πορπάτηξεν ο Κύριος του κόσμου/ κι εβγήκε κι εχαιρέτηξε ούλους τσοι ζευγολάτες./ Τον πρώτ’ απού χαιρέτηξε ήταν Άι Βασίλης/ “Άγιε Βασίλη, δέσποτα, καλό ζευγάριν έχεις”./ “Καλό το λες, αφέντη μου, καλό και βλοημένο,/ απού το βλόγα η Χάρην Του με το δεξίν του χέρι,/ με το δεξί, με το ζερβό, με το μαλαματένιο./ Πευκένιο ‘ναι τ’ αλέτρι του, δαφνένιος ο ζυγός του,/ τ’ απανωζεύλια του ζυγού βασιλικού κλωνάρι» (βλ. και Σταμάτης Α. Αποστολάκης, “Ριζίτικα: τα δημοτικά τραγούδια της Κρήτης”, Χανιά, 2010).
Φαντάζομαι τον Αγιο Βασίλη ζευγά, ζευγά του παλιού καλού καιρού, τον πρώτο απ’ όλους τους ζευγάδες που συναντά ο Χριστός την πρώτη μέρα του χρόνου, όταν βγαίνει στη γη για να “πορπατήξει”. Όπως τον χωριανό μου τον Καπαρδονικολάκη, για παράδειγμα, που τον θυμάμαι στα μικράτα μου, τη δεκαετία του 1950, να έχει φορτωμένα τα ζυγάλετρα στο γάιδαρο και να πηγαίνει με τις αγελάδες του για ζευγάρισμα, με το που χάραζε η μέρα της Πρωτοχρονιάς.
Και “γραμματικό”, ωστόσο, τον φαντάζομαι τον πιο αγαπημένο απ’ όλους τους Αγίους, Αγιο, τον Αγιο Βασίλη. Ακριβώς όπως τον θέλουν τα κάλαντρα που, κόντρα σ’ όλα, επιμένουν να λένε τα παιδιά την τελευταία μέρα του χρόνου, παραμονή της Χάρης του: «Αγιος Βασίλης έρχεται -άρχοντες το κατέχετε/ από την Καισαρεία- συ ‘σαι, αρχόντισσα κυρία./ Βαστά εικόνα και χαρτί -ζαχαροκάντιο ζυμωτή/ χαρτί και καλαμάρι -δες κι εμέ το παλικάρι./ Το καλαμάρι έγραφε -η μοίρα μου το έγραφε/ και το χαρτί εμίλιε -άσπρε μου, χρυσέ μου ήλιε». Και “οδοιπόρο” όμως. Οπως τον περιγράφει ο Φώτης Κόντογλου στο διήγημά του “Το βλογημένο μαντρί”, που είχα πρωτοδιαβάσει, όταν πήγαινα στη Δευτέρα Γυμνασίου. Εναν οδοιπόρο – καλόγερο, «ντυμένο με κάτι μπαλωμένα παλιόρασα, με χοντροπάπουτσα στα ποδάρια του και μ’ ένα ταγάρι περασμένο στον ώμο του, που κάθε χρόνο τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς γυρίζει από χώρα σε χώρα κι από χωριό σε χωριό και χτυπά τις πόρτες για να δει ποιος θα τον δεχτεί με καθαρή καρδιά». Και γιατί όχι έναν ασπρομάλλη κι ασπρογένη, ντυμένο στα κόκκινα, γελαστό παππού, που γνοιάζεται για όλα, δίχως καμιά εξαίρεση, τα παιδιά του κόσμου, πρώτα όμως εκείνα που βρίσκονται σε καταστάσεις ανάγκης…
Κάτω απ’ τον Χανιώτη ήλιο
Αγιο-Βασιλοπλημμύρα! 3500 περίπουΑγιο-Βασίληδες ξεχύθηκαν το μεσημέρι της επόμενης μέρας των Χριστουγέννων στους δρόμους της πόλης μας συμμετέχοντας στο 7ο Santa Run (Ο Αγιος Βασίλης τρέχει) που πραγματοποιήθηκε κι εφέτος για τη στήριξη και ενίσχυση συλλόγων και ιδρυμάτων που υπηρετούν το πάσχον παιδί της ΕΛΕΠΑΠ, του Κ.Η.Φ.Α.ΑΜΕΑ, του ΚΗΦΑΠ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ και του ΟΡΙΖΟΝΤΑ. Για ένα κόκκινο ποτάμι ανθρωπιάς και αλληλεγγύης ο λόγος. Μα και ένα πανηγύρι χαράς με σύμμαχο τον Χανιώτη ήλιο που δεν άφησε κανένα περιθώριο στα σύννεφα να απειλήσουν με βροχή. Χανιά η πόλη του Άι Βασίλη που τρέχει! Έχουν να λένε πολλά οι συμμετέχοντες και όχι μόνο…
«Φέτος επιλέξαμε να υπογραμμίσουμε με έμφαση, κάτι που έτσι κι αλλιώς αποτελεί την καρδιά του Santa Run, την ομαδικότητα. Φέτος όλοι μας θα συμμετέχουμε στη μεγάλη παρέα του Santa Run μέσα από ομάδες που είτε θα δημιουργήσουμε εμείς συγκεντρώνοντας τουλάχιστον 30 συμμετέχοντες είτε θα διαλέξουμε μία από αυτές που έχει ήδη δημιουργηθεί για να μας αγκαλιάσουν. Στόχος είναι να νιώσουμε το σύνθημά του μαζί πιο δυνατά, να διαλέξουμε τη ζεστασιά της ομάδας και την αποτελεσματικότητα της συλλογικότητας πιο συνειδητά, να φωνάξουμε ότι αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα και πιο σημαντικά». Τα που έγραψαν, μεταξύ των άλλων στην ανακοίνωση – πρόσκλησή τους οι διοργανωτές. Εντυπωσιακή, όπως ήδη έγραψα η ανταπόκριση. Ωραίο θέαμα ο κόκκινος ποταμός της χαρούμενης αγάπης, έτσι όπως απλωνόταν κάτω από τον Χανιώτη ήλιο την άλλη μέρα των Χριστουγέννων…
