Αγαπώ το ρολόι μου! Γιατί είναι πάντα εκεί για μένα όταν το χρειάζομαι.
Είναι συνεπές, αξιόπιστο, πάντα στην ώρα του. Σε έναν κόσμο ασυνέπειας και ρευστότητας, αυτό είναι ευχάριστα και αναζωογονητικά προβλέψιμο!
Δεν θα με απογοητεύσει. Δεν θα με εκπλήξει δυσάρεστα! Ξέρω τι να περιμένω από αυτό!
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, ακόμα και δευτερόλεπτο, οι δείκτες του θα συνεχίσουν ακάματα και αγόγγυστα την κυκλική τους πορεία, τον ατομικό τους γύρο του θριάμβου μέσα στο καντράν, αναπηδώντας με χάρη από κουκίδα σε κουκίδα, μετρώντας ακατάπαυστα τον ατέρμονο χρόνο.
Πραγματικά αγαπώ το ρολόι μου. Βάζει τη ζωή μου σε τάξη και σειρά. Είναι πιστό και με συνοδεύει παντού. Σπάνια το αποχωρίζομαι..
Για όλους αυτούς τους λόγους, δεν θα ήθελα ποτέ να το ταράξω ή να το στεναχωρήσω! Τι θα γινόταν όμως, αν μια μέρα, ζητούσα από τους δύο του δείκτες να κάνουν κάτι τρελό και παράτολμο για μένα; Αντί να κινηθούν δεξιόστροφα, να κινηθούν αριστερόστροφα. Βρισκόμενοι στο δώδεκα, αντί να πάνε στο ένα, να μετακινηθούν αντίστροφα στο έντεκα..
Άραγε το ρολόι μου θα συμμορφωνόταν με το παράλογό μου αυτό αίτημα ή θα σοκάρονταν ανεπανόρθωτα, θα εξανίστατο έναντι αυτής της αναίτιας παραβίασης κάθε αίσθησης τάξεως και κανονικότητας, και πληγωμένο, μπερδεμένο, αναποφάσιστο, θα παρέμενε ακίνητο, με το δείκτη του μετέωρο πάνω από το δώδεκα…
Και όμως! Κάπως έτσι είμαστε και εμείς καμιά φορά. Σαν ένας δείκτης ρολογιού, καλοκουρδισμένος να κινείται μηχανικά προς μόνο μια φορά, προς μια μόνο κατεύθυνση, ανίκανος να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν και άλλες επιλογές. Οτι απαιτείται ο ίδιος χρόνος, η ίδια καταβολή ενέργειας, η ενεργοποίηση του ίδιου μηχανισμού, η διάνυση της ίδιας απόστασης για να δούμε τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική γωνία, για να πάμε από το «και κάτι» στο «παρά κάτι», για να ταρακουνήσουμε επιτέλους λιγάκι το τόσο αγαπημένο και μισητό συνάμα, status quo της ζωής μας…
*Φιλόλογος
