Εδώ και καιρό γίνεται στα Χανιά μια συζήτηση, που μπορεί να χαρακτηρισθεί σε μεγάλο βαθμό ως πολεμική, σχετικά με την πορεία του θεάτρου μας, του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης. Επειδή θεωρώ ότι πολλοί πολίτες, που δεν έχουν άμεση σχέση με τη λειτουργία του Θεάτρου, δεν μπορούν να αντιληφθούν τι συμβαίνει, θα προσπαθήσω, όσο το δυνατόν αντικειμενικότερα, να ενημερώσω την κοινή γνώμη για την ιστορική διαδρομή του θεάτρου τα τελευταία 15 χρόνια, καθώς και να διατυπώσω κάποιες σχετικές απόψεις μου.
Πριν το 2003, ο βασικός μέτοχος του θεάτρου ήταν η ΤΕΔΚ Χανίων (Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων), όπου με Πρόεδρο τον Γιάννη Περάκη, τότε Δήμαρχο Σούδας, προσπαθούσε να διαχειριστεί μια κατάσταση αρκετά δύσκολη, λόγω κυρίως της χρηματοδότησης που είχε ανάγκη το θέατρο για τη συνέχεια της λειτουργίας του. Η νέα τότε Δημοτική Αρχή, με Δήμαρχο τον Κυριάκο Βιρβιδάκη, πήρε, κατά την άποψή μου, μια γενναία απόφαση: να αποκτήσει το πλειοψηφικό πακέτο του θεάτρου, εξασφαλίζοντας ουσιαστικά με αυτό τον τρόπο τη συνέχεια της λειτουργίας του. Παρόλο που αυτή η απόφαση είχε ένα σημαντικό οικονομικό κόστος για το Δήμο Χανίων, θεωρήσαμε τότε και σωστά, πως το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. θα συνέβαλε σημαντικά στην Πολιτιστική Πολιτική του Δήμου, που είχε ως κύριο άξονά της τη μετάδοση θεατρικής παιδείας στους Δημότες μας. Τότε, Καλλιτεχνικός Διευθυντής ήταν ήδη ο Μιχάλης Αεράκης, ένας άνθρωπος με πάθος για το θέατρο, κυριολεκτικά, όλη του η ενέργεια διοχετευόταν στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. Με βάση το σκεπτικό ότι η λειτουργία του θεάτρου αποτελούσε μέρος της Πολιτιστικής Πολιτικής του Δήμου Χανίων, ο Δήμαρχος πρότεινε στο Δημοτικό Συμβούλιο να αναλάβω την Προεδρία του Δ.Σ. του, ως Αντιδήμαρχος Πολιτισμού. Ετσι, ήμουν ο πρώτος πρόεδρος του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ., μετά τη μεταβίβαση του πακέτου μετοχών από την ΤΕΔΚ στο Δήμο Χανίων.
Με τον Μιχάλη Αεράκη συνεργαστήκαμε στενά σε όλη την διάρκεια της θητείας μου, δημιουργώντας ένα επαγγελματικό και ισχυρό πολιτιστικό θεσμό με πανελλαδική εμβέλεια, πάντα με την αμέριστη συμπαράσταση του Δήμου Χανίων και του Δήμαρχου.
Με την ίδια λογική συνεχίστηκε η λειτουργία του μέχρι και το 2014, πάντα με Πρόεδρο τον εκάστοτε Αντιδήμαρχο Πολιτισμού του Δήμου Χανίων. Όμως, αυτή η πρακτική δεν τηρήθηκε από την παρούσα Δημοτική Αρχή, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα αυτόνομος και ανεξέλεγκτος φορέας με μια περίεργη πορεία. Ο Μιχάλης Αεράκης ήταν πάντα η ψυχή του θεάτρου και γι’ αυτό υπήρξαν ανανεώσεις στη σύμβασή του και από την δική μας διοίκηση αλλά και από τις επόμενες. Εδώ πρέπει να υπογραμμίσω πως η σχέση μου με τον Μιχάλη Αεράκη, αν και αρχικά υπήρξε φιλική, αργότερα, το 2006, εξαιτίας ενός έντονου μεταξύ μας διαπληκτισμού και για προσωπικούς λόγους δεν υφίσταται πλέον. Εντούτοις δεν μπορώ, παρά το ιδιαίτερο του χαρακτήρα του, να μην αναγνωρίσω ότι:
1. Είναι ένας άνθρωπος με πάθος για το θέατρο και με αγωνία για την τύχη του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ., με το οποίο έχει συνδέσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής του.
2. Προσέφερε τις υπηρεσίες του με ανιδιοτέλεια. Οι αμοιβές του υπολείπονταν αρκετά των αντίστοιχων αμοιβών σε άλλα θέατρα.
3. Η εργασία του ποτέ δεν περιορίστηκε στα καθήκοντα του Καλλιτεχνικού Διευθυντή. Εργάστηκε για το θέατρο από απλός εργάτης έως και οικονομικός υπεύθυνος της λειτουργίας του, ενώ παράλληλα το μεγαλύτερο μέρος των χορηγιών που ελάμβανε το ΔΗΠΕΘΕΚ ήταν χάρη στις δικές του προσωπικές επαφές και σχέσεις, εξοικονομώντας δεκάδες χιλιάδες ευρώ το χρόνο.
4. Σε σημαντικό βαθμό, η παραχώρηση του Παλαιού Τελωνείου στο Δήμο Χανίων οφείλεται και σ’ αυτόν. Και επειδή αυτή η ιστορία δεν έχει αναφερθεί ποτέ, αξίζει να ειπωθεί. Το 2002, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με Υπουργό τον Νίκο Χριστοδουλάκη αποφάσισε να παραχωρήσει το κτίριο του Παλαιού Τελωνείου στον Δήμο Χανίων, μετά από αίτημα του τότε Δημάρχου, Γιώργου Τζανακάκη. Πριν την παραχώρηση, ο Γιώργος Τζανακάκης χάνει τις εκλογές, προς τιμή του όμως, παροτρύνει τον Χριστοδουλάκη να προχωρήσει στην ολοκλήρωση της παραχώρησης και υπό τη νέα Δημοτική αρχή, με Δήμαρχο τον Κυριάκο Βιρβιδάκη, όπως και έγινε. Σε όλη αυτή τη διαδικασία, η αγωνία και το πάθος του Μιχάλη Αεράκη για τη στέγαση και την επιβίωση του θεάτρου, συνετέλεσε στο να ολοκληρωθεί η παραχώρηση με ρήτρα τη στέγαση του θεάτρου. Ο Μιχάλης Αεράκης, μέσα από τις προσωπικές του σχέσεις με παράγοντες της πολιτικής και όχι μόνο, προώθησε μια σημαντική παραχώρηση για τον Δήμο Χανίων, τις λεπτομέρειες της οποίας τυγχάνει να γνωρίζω καλά, αφού εξαιτίας της τότε ιδιότητάς μου, ήμουν ο συντάκτης της προγραμματικής σύμβασης που αφορούσε στην παραχώρηση.
Από τα παραπάνω προκύπτει πως το θέατρο και ο Δήμος έχει τουλάχιστον την ηθική υποχρέωση να αναγνωρίσει στον Μιχάλη Αεράκη την ανιδιοτελή του αφοσίωση και τη μεγάλη του προσφορά στο θεσμό. Εάν τώρα η Δημοτική Αρχή και ο Πρόεδρος του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. θεωρούν πως το θέατρο θα πρέπει να έχει ένα άλλο προσανατολισμό σε σχέση με την πορεία των τελευταίων ετών και να αλλάξει την πολιτική του, οφείλει να το δηλώσει και να το συζητήσει και σε επίπεδο Δημοτικού Συμβουλίου. Να καταθέσει την πρότασή του στο Δημοτικό Συμβούλιο Χανίων, τι θα πρέπει να αλλάξει, κρίνοντας και τις προηγούμενες Διοικήσεις συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου και τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή και τεκμηριώνοντας γιατί πρέπει να αλλάξει κάτι στη λειτουργία του θεάτρου. Σ’ αυτή τη διαδικασία κάθε απόφαση θα είναι σεβαστή γιατί, αφενός όλοι κρινόμαστε και αφετέρου δεν αποκλείεται μέσω μια διαφορετικής πολιτικής να παραχθεί ένα καλύτερο πολιτιστικό αποτέλεσμα.
Είναι όμως άκρως ενοχλητικό να βιώνουμε όλη αυτή την κατάσταση μιας αντιπαράθεσης που φτάνει σε οριακό σημείο και η οποία έχει ως υπόβαθρο από την μια μεριά το αναπάντητο ερώτημα ποιά στρατηγική της Δημοτικής Αρχής και του Προέδρου του θεάτρου εξυπηρετεί, αν υπάρχει κάποια στρατηγική, και από την άλλη την περιφρόνηση του Δημοτικού Συμβούλιου Χανίων, τη στιγμή που αυτό θα έπρεπε να είναι το κυρίαρχο όργανο συζήτησης για την πορεία του θεάτρου, αφού ο Δήμος Χανίων συμβάλλει με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό ετησίως για την παροχή θεατρικής παιδείας και στους Δημότες του.
