Ο Μίµης Πλέσσας σήµερα θα συµπλήρωνε 100 χρόνια παρουσίας σε αυτόν τον κόσµο που τον έκανε καλύτερο µουσικά, αν µη τι άλλο!
Ο σπουδαίος µαέστρος γεννήθηκε 12 Οκτωβρίου 1924 και µας άφησε λίγες µέρες πριν, στις 5 Οκτωβρίου.
Ο αιώνας του Μίµη Πλέσσα είναι καταγεγραµµένος, ως αποτύπωµα, στο µουσικό µας dna ως λαού.
Γεννηθήκαµε, µεγαλώσαµε και ενηλικιωθήκαµε µε το µέγιστο ταλέντο, τους ήχους, τις εικόνες, το ήθος, την ευγένεια και τα πολύτιµα δώρα του.
Ένα από αυτά τα σπουδαία δώρα είναι και ο δίσκος “∆ρόµος” που κυκλοφόρησε το 1969.
Ο εν λόγω κύκλος τραγουδιών, µε εξώφυλλο δια χειρός του µεγάλου ζωγράφου Σπύρου Βασιλείου, έχει πάντα τη δική του πρωτιά στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Είναι ο πιο ευπώλητος και εµπορικός δίσκος.
Στην αυτοβιογραφία του που εκδόθηκε το 1996 ο Μίµης Πλέσσας αναφέρεται στην ιστορία του δίσκου:
«Ήταν µια βραδιά στο σπίτι του Λευτέρη Παπαδόπουλου, που καθισµένος στο γραφείο του περίµενα να τελειώσει µια κουβέντα µε την εφηµερίδα του, γιατί ο Λευτέρης είχε ήδη κάνει σηµαντικά βήµατα σαν δηµοσιογράφος. Σκόρπια πάνω στο γραφείο του ήσαν κάτι χειρόγραφα. Ξέροντας το γραφικό του χαρακτήρα, άρχισα να διαβάζω κι ένιωσα να µε πληµµυρίζει µια ανείπωτη τρυφεράδα. Τα γραπτά του Λευτέρη περιγράφανε τα εφηβικά µου χρόνια, τα χρόνια µου µέσα στην Κατοχή. Μάζεψα όσα βρήκα εκεί µπροστά µου – τι σύµπτωση, ήταν δώδεκα – κι αµέσως σκέφτηκα, ένας µεγάλος δίσκος (µέχρι τότε δεν είχαµε κάνει µεγάλο δίσκο µε το Λευτέρη). Μου ήρθε κι ο τίτλος: “Τα Άγουρα Χρόνια”, ξεχνώντας το οµώνυµο µυθιστόρηµα του Κρόνιν. Του είπα “θα τα πάρω”. Απρόθυµα µου τα έδωσε, γιατί δεν πίστευε ότι αυτά µπορούσε να είναι υλικό για τραγούδια. Φοβόταν τη διάχυτη ευαισθησία, γιατί περιείχαν και τις δικές του µνήµες και δεν τους είχε δώσει τη µορφή κουπλέ – ρεφρέν, που δίνει τη γνώριµη δύναµη στο τραγούδι. Ήταν της τύχης µας γραφτό δυο µέρες αργότερα να τα έχω γράψει όλα, τα έντεκα χωρίς ρεφρέν. Ενθουσιασµένος από το αποτέλεσµα, του τα έπαιξα και τον έπεισα να τα παρουσιάσουµε στον αξέχαστο φίλο Αλέκο Πατσιφά στη “Λύρα”. Αποκτήσαµε έτσι κι άλλον ενθουσιώδη υποστηρικτή που βάφτισε και το έργο: “Ο ∆ρόµος”!
Με την ανδρική φωνή του συνεργάτη µας της εποχής εκείνης Γιάννη Πουλόπουλου, µια καινούρια γυναικεία φωνή που πρότεινε ο Λευτέρης, την Ρένα Κουµιώτη, και την Πόπη Αστεριάδη ξεκινήσαµε να φτιάξουµε έναν δίσκο που είχε κι άλλα παράξενα: ηχογραφήθηκε στο στούντιο της Κολούµπια σε δέκα ώρες παρά ένα τέταρτο! Λες κι οι µουσικοί που ήρθαν για να παίξουν ήξεραν από πριν το έργο.
Την ηχογράφηση έκανε ο Στέλιος Γιαννακόπουλος που άφησε απείραχτη τη δύναµη και τη φρεσκάδα που είχαν οι ενορχηστρώσεις µου. ∆ύο µέρες µετά οι τραγουδιστές είπαν µία κι έξω τα τραγούδια! Έτσι αποκτήσαµε ένα δίσκο που για µας ήταν ακριβή στιγµή κατάθεσης ψυχής και που έγινε ορόσηµο στην ελληνική δισκογραφία. Ήταν ο πρώτος χρυσός δίσκος (τα 50.000 αντίτυπα θέσπισαν το βραβείο του χρυσού δίσκου) … Όποια όµως κι αν ήταν η επιτυχία του, σαν δίσκος είχε κι άλλες παραξενιές. Κανένα από τα δώδεκα τραγούδια του δεν ξεχώρισε σαν “η επιτυχία του δίσκου”. Όλα ακούγονταν το ίδιο ευχάριστα, εξ άλλου και οι πρωτεργάτες µεταξύ µας είχαµε διαφορετική γνώµη. Ο Αλέκος Πατσιφάς θεωρούσε “ξένο σώµα” στο έργο το “Ξηµερώνει Κυριακή” (το µόνο που είχε ρεφρεν). Εγώ δεν έβρισκα ταιριασµένο το “Πήρα σύννεφο δυο τόπια”, ενώ από την άλλη αυτό ήταν το αγαπηµένο του Λευτέρη που δεν καταλάβαινε την παραξενιά που είχε σαν ζεϊµπέκικο το “Μέθυσ’ απόψε το κορίτσι µου”
Ο δίσκος ΄΄∆ρόµος΄΄ κατάφερε κάτι πραγµατικά µαγικό,µας έκανε να νιώθουµε νοσταλγία για κάτι που δεν ζήσαµε!
Καλές ακροάσεις µέχρι την επόµενη ιστορία µε ρεφρέν!
