«Ταξιδιώτη, τα ίχνη σου
είν’ ο δρόμος, τίποτ’ άλλο…».
Αντόνιο Ματσάδο, Ισπανός ποιητής.
Ηταν κατάλευκες χανιώτικες οι μαδάρες.
Το χιόνι είχε καλύψει τα πάντα.
Λαμπύριζαν οι πρωινές ηλιαχτίδες.
Το φως εκτυφλωτικό από την αντανάκλαση στον παγωμένο μανδύα της φύσης.
Ηρεμο το τοπίο, μετέδιδε τη γαλήνη του απέραντου.
Γέμιζε την ψυχή, ελευθέρωνε το νου και γλύκαινε την καρδιά.
Κάτω δεξιά μας το φαράγγι της Σαμαριάς και μπροστά οι πάχνες, οι πιο ψηλές κορφές των Λευκών Ορέων σαν να μας καλούσαν να πάμε πιο κοντά.
Να πατήσουμε στο χιόνι που σκέπαζε τους θάμνους, ν’ ακούσουμε το φύσημα του παγωμένου αγέρα, να ξεφύγουμε, να γίνουμε ένα με τ’ άγρια πουλιά που με το λίκνισμά τους έκαναν τον τόπο ακόμα ομορφότερο.
Ηταν όλα εκεί για να βεβαιώνουν το μεγαλείο της φύσης.
Μπροστά πήγαινε ένας λάτρης του βουνού από το Ρέθυμνο που είχε τότε τη διπλάσια και πάνω ηλικία από τους περισσότερους της συντροφιάς.
«Τι όμορφα που είναι!» είπε με σιγανή φωνή ένας νεαρός συνοδοιπόρος και κοντοστάθηκε.
«Ναι, αν μπορείς να το νοιώσεις…», απάντησε ο παλιός ορειβάτης.
Χωρίς να πούμε κουβέντα συνεχίσαμε να βουτάμε στο χιόνι προσπαθώντας να φτάσουμε στην πιο κοντινή κορφή.
Είναι οι στιγμές που τα σήματα της φύσης συμβάλλουν με τα σήματα του νου και της καρδιάς.
Είναι εκεί που ο καθείς αρχίζει να αμφιβάλλει για την καθημερινότητά του τη βασανιστική, για την ταραγμένη από τους θορύβους, τη ρύπανση, το άγχος και τις υποχρεώσεις στη ζωή του.
Είναι εκεί που νιώθεις πραγματικά τι έχεις και τι χάνεις.
Η πορεία συνεχιζόταν, αλλά το βάδισμα γινόταν όλο και πιο δύσκολο.
Τα πόδια μας καρφώνονταν σχεδόν ως το γόνατο μέσα στο χιόνι.
«Να γυρίσουμε πίσω, δεν θα τα καταφέρουμε» συμφωνήσαμε οι περισσότεροι.
«Ας προχωρήσουμε λίγο ακόμη» αντέτεινε ο ηλικιωμένος φίλος μας.
«Ο δρόμος ανοίγει περπατώντας» είπε!
Αργότερα έμαθα ότι πρόκειται για έναν στίχο του μεγάλου Ισπανού ποιητή Αντόνιο Ματσάδο.
Πολλές φορές από τότε έχουν έρθει στον νου μου αυτά τα λόγια.
Οπως αυτές τις μέρες που παρακολουθώ με αγωνία, όπως όλοι, τα τεκταινόμενα στη χώρα μας.
Μετά από πέντε δύσκολα χρόνια για τον λαό μας, μια νέα δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση ανοίγει τα φτερά της.
Χαράζει τον δικό της δρόμο για την ανάταξη του τόπου, μέσα από δυσκολίες και πιέσεις κυρίως από το εξωτερικό.
Ομως κατάφερε από τον πρώτο της μήνα να παγώσουν τα συνήθη μέτρα σε βάρος των αδυνάτων και να διεθνοποιήσει την αμφισβήτηση των πολιτικών της λιτότητας.
Διαπραγματεύεται, συγκρούεται, κάπου συμβιβάζεται, επανέρχεται και διεκδικεί το δίκιο των ανθρώπων που υποφέρουν.
Των νέων ανθρώπων που ονειρεύονται και ελπίζουν.
Κάποιοι αμφιβάλλουν για την προοπτική του εγχειρήματος.
Ο χρόνος θα δείξει αν έχουν δίκιο.
Ομως αξίζει τον κόπο και το ρίσκο.
Ομως λέει και ο Ισπανός ποιητής Αντόνιο Ματσάδο:
«…βαδίζοντας ανοίγει ο δρόμος
και γυρίζοντας το βλέμμα πίσω
φαίνεται το μονοπάτι
που δε θα ξαναδιαβείς ποτέ».
*καθηγητής – φυσικός
